Dag 01: Eindelijk kunnen we vertrekken

Eindelijk moeten we een keer op een normaal tijdstip op Schiphol zijn, dus we vertrekken pas rond 8.45 uur van huis naar het vliegveld. Zoals vaak op een zaterdagochtend gaat alles voorspoedig en komen we ruim op tijd aan op Schiphol.
Bij de vertrekhal is het wel heel druk en we kunnen nog net een plekje voor de auto vinden. Snel nemen we afscheid en gaan we naar binnen om de bagage in te leveren. We schrijven nog snel de kofferlabels en dan lopen we naar de bagage drop off. Inchecken hebben we thuis al gedaan, het printen van de boardingpassen ook, dus we mogen aansluiten in de rij. Voor het eerst maken we de zelf drop off mee en dat gaat lekker snel. Voor we het weten lopen we door de paspoortcontrole.
We besluiten om eerst een kop koffie te gaan drinken en lopen naar de restaurants boven. We bestellen cappuccino die we op ons dooie akkertje opdrinken. Daarna gaan we nog even aan de wandel, maar het kan ons allemaal niet zo bekoren. We lopen terug, halen nog een broodje voor onderweg en lopen dan alvast naar de gate.

Daar komen we ruim op tijd aan en dan begint het wachten. Iets over elven gooit de beveiliging de gate open en kunnen we er door heen. Voor het eerst in al die jaren dat we naar Amerika vliegen, krijgen we geen vragen op ons afgevuurd (wie heeft je koffer ingepakt, welke apparatuur heb je bij je, heb je iets van iemand aangenomen, etc.). We staan dus al snel bij de scan. Riem af, horloge af, tablet uit de tas en in een apart bakje en dan door de scan. We worden allebei goedgekeurd en dan zoeken we een plekje waar we weer op ons gemak kunnen wachten.

Zoals altijd hebben we de tickets geboekt bij Delta Airlines, maar de heenreis wordt uitgevoerd door de KLM. Het vliegtuig wordt al volop geladen en we zien dat we voor het eerst in jaren weer met een joekel vliegen. Voor de kenners, het is een Boeing 737-400, waarbij de eerste klas bovenin zit. Wij zitten daar niet, wij worden in een krappe stoel gezet, omdat we niet zoveel willen betalen voor de eerste klas. En zolang je je maar voor houdt dat het 8 uur afzien wordt, valt het allemaal best mee.
Rond 12 uur kunnen we boarden en dat gaat supersnel. Voor we het weten, zitten we weer. De vertrektijd staat op 12.40 uur, maar rond die tijd roept de piloot om dat de technici nog iets moeten checken en een half uurtje later vertrekken we van de gate.

Na een tijdje komen de stewardessen langs met eten en kunnen we kiezen tussen rijst met kip of vegetarische pasta. We kiezen allebei voor de rijst. Monique maakt het bakje open en begint zonder een vies gezicht te trekken de rijst te eten. Denkend dat het veilig is, doe ik dat ook tot een stuk kip me glazig aan ligt te kijken en ik meteen genezen ben. Gelukkig zijn er ook nog wat andere dingen die wel eetbaar zijn en die ook goed smaken, maar opnieuw ben ik wel heel blij met mijn vooraf gekochte broodje met provolone kaas!

Daarna kijken we allebei wat films op onze tablets, doen een poging om wat te slapen, luisteren wat naar muziek en net als ik Django Unchained heb afgekeken, krijgen we te horen dat de landing ingezet gaat worden. Met een zachte landing staan we weer aan de grond en gaan we op weg naar de bussen die ons naar de terminal brengen. Dan komen we aan bij Immigrations en hoor ik Monique zeggen “Jezus, kijk eens wat een rijen!” Blijkbaar zijn er net een aantal internationale vluchten achter elkaar aangekomen, want er staat een complete mensenmassa. We sluiten aan in de rij, maar ook dat gaat verrassend snel. Er zijn gelukkig heel wat balies open. We maken een praatje met mede reizigers en wisselen wat Immigrations verhalen uit.

Al snel kunnen we terecht bij Officer Slowmotion. Hij vraagt ons wat de reden van het bezoek is en is blijkbaar tevreden met het antwoord, want hij vraagt daarna niets meer. We moeten van de rechterhand de vingerafdrukken geven, er wordt een foto gemaakt (charming na 8 uur vliegen), we krijgen de stempels en dan wenst hij ons een prettig verblijf.

We lopen door naar de bagageband, halen de koffers op en anderhalf uur nadat we geland zijn, lopen we naar de taxi standplaats. We worden doorverwezen naar de eerstvolgende taxi, stappen in en dan komen we er achter dat we het adres van het hotel niet bij de hand hebben. Hmmm… duidelijk zijn we niet gewend om een taxi te nemen na aankomst. Gelukkig weet Jarra waar het is en heeft hij het ook niet nodig. Een half uurtje later komen we bij het hotel aan.
We gaan naar binnen, checken in en horen dat we precies op tijd zijn voor Happy hour. Ik vind dat ik wel een wijntje verdiend heb en voordat we naar de kamer gaan, haal ik nog snel een lekker glas. Op de kamer gekomen, internetten we wat, doen waar we zin in hebben en weten binnen vijf minuten dat we in de stad zitten. De ene na de andere sirene horen we. Politie, brandweer en ambulance scheuren om de haverklap voor ons hotel langs, natuurlijk met gillende sirenes. Ik hoop dat ze voor de nacht een alternatieve route hebben!

Ondertussen zijn wij op zoek naar een restaurant waar we iets te eten kunnen krijgen. Uiteindelijk kiezen we voor Stan’s die hamburgers en sandwiches heeft. Wat nog veel belangrijker is, het is vlakbij het hotel.
Terug naar het hotel halen we nog wat te drinken en dan is het toch echt over voor vandaag. We kijken nog wat tv, maar rond half 10 vallen mijn ogen vanzelf dicht!