Dag 03: Het Witte Huis en de Monumenten

Consternatie midden in de nacht. Monique besluit ineens om iets of iemand te mailen. Op mijn vraag wat ze in godsnaam aan het doen is, zegt ze dat het taxibedrijf nog niet gereageerd heeft op haar boeking…
Om dit te begrijpen moet ik eerst wakker worden, dus nadat ik even die tijd heb genomen, weet ik waar ze het over heeft. Gisteren heeft ze een taxi besproken voor woensdagochtend. Dan vertrekken we richting Florida en hebben we een ritje naar Reagan National Airport nodig.
Monique had nog geen bevestiging ontvangen en werd daar ineens wat nerveus van. Gelukkig reageert het taxibedrijf de volgende ochtend meteen en is alles weer geregeld.

Rond 7 uur besluit ik op te staan en doe ik mijn ding. Daarna doet Monique hetzelfde en rond kwart voor 8 bellen we heel even met het thuisfront. Daarna moeten we weer aan de bak. We gaan naar de receptie en vragen of zij nog fietsen beschikbaar hebben. Helaas, subtiel wordt ons verteld dat we wat laat zijn met die vraag, maar ze hebben een oplossing. We krijgen een voucher voor de City Bikes waarmee we 24 uur gratis gebruik kunnen maken van de leenfietsen van Washington D.C. Goed geregeld, dus!

Als eerste gaan we naar onze vaste spot, Starbucks. We drinken een cappuccino en eten een broodje en daarna lopen we naar het kruispunt waar het fietsenstation is. We volgen de instructies op het scherm (ik een beetje beter dan Monique), stellen de hoogte van het zadel af en we kunnen op pad naar het Witte Huis en de Monumenten. Het hele gebied rondom de monumenten valt onde de Nationale Park Service, die ook de Nationale Parken in beheer hebben.

Veel sneller dan gisteren komen we aan bij het Smithsonian metrostation. We zetten de fietsen in het station en gaan naar de parkranger om een kaart van de omgeving te halen. Dan lopen we naar het Washington Monument dat volledig in de steigers staat. Helaas is het sinds augustus 2011 afgesloten voor publiek, nadat het beschadigd raakte door een fikse aardbeving in dit gebied. Gelukkig hoeven wij het ook niet zo nodig te bezoeken, want dat hebben we in 1992 al gedaan.

We lopen door naar het World War II Memorial. Dit monument is niet opgericht omdat Amerika heeft gevochten in de Tweede Wereldoorlog. Het doel was namelijk niet om te veroveren, maar om te bevrijden. Gelukkig hebben ze samen met de Canadezen hun best voor ons gedaan. Als we aankomen, zien we dat er een enorme bedrijvigheid heerst. Het blijkt dat vandaag wordt herdacht dat de Japanners zich overgaven. We blijven niet wachten, maar lopen verder. Het monument wordt omgeven door pilaren waar alle staten op staan en als ik ze sta te bekijken, bedenk ik me dat we toch al aardig wat staten gezien hebben.

Voordat we naar het Vietnam War Memorial lopen, komen we langs het Vietnam Women’s Memorial. Dit monument is opgezet om alle vrouwen te eren die in Vietnam gewerkt hebben. Dit waren voornamelijk verpleegsters, maar ook de vrouwelijke journalisten en de vrouwen die werkten bij de inlichtingendienst.
Na een tijdje lopen we door naar het Vietnam War Memorial. Dit monument eert alle mannen en vrouwen die zijn gesneuveld tijdens de Vietnam oorlog. Het bestaat uit een granieten muur waar ruim 58.000 namen in geëtst staan. En nog altijd komen er namen bij. We zien dat er een nieuw gedeelte staat gepland om de nieuwe namen te kunnen vermelden. Ik krijg, net als in 1992, een wat triest gevoel en dat gevoel wordt versterkt als Veteranen die kransen dragen ons tegemoet komen lopen. Wij lopen door want we vinden dat we daar niet bij horen. Dan zien we een man die heel doelbewust naar een bepaald gedeelte loopt en daar heel intens blijft staan. Ik loop snel door om deze man zijn privacy te gunnen.
We lopen naar het einde waar we de boeken zien liggen waar al die namen in staan en waar familie, vrienden of veteranen de locatie kunnen vinden. Nog altijd worden er bloemen, dogtags, speelgoed of andere persoonlijke dingen neergelegd en deze spullen worden nog altijd bewaard. Er wordt zelfs nagedacht over een museum waar deze persoonlijke spullen tentoongesteld worden. Dit soort ideeën komen overigens tot stand met behulp van familie en veteranen.

Hierna komen we bij het Lincoln Memorial. Dit monument is gebaseerd op een Griekse tempel en wordt ondersteund door 36 kolommen die de staten voorstellen die toentertijd waren aangesloten bij de Unie. Bij dit monument hield Martin Luther King jr. in 1963 zijn beroemde “I have a dream” speech.

We lopen door naar het Korean War Veterans Memorial, dat is opgericht om alle mannen en vrouwen te eren die gevochten hebben in de Korean War, oftewel de vergeten oorlog. Wat het bijzonder maakt, is dat tijdens deze oorlog de deelnemende landen van de Verenigde Naties samen de strijd aangingen tegen Korea en Nederland staat hier dan ook bij. Ik vind het monument vooral indrukwekkend vanwege de verbeten gezichtsuitdrukkingen op de standbeelden.

Na een tijdje lopen we naar het nieuwste memorial, namelijk Martin Luther King jr. Vorige week natuurlijk nog volop in het nieuws omdat het 50 jaar geleden was dat hij zijn beroemde speech “I Have a Dream” speech hield op de trappen van het Lincoln Memorial. Rondom staan uitspraken in de muren geëtst (net als bij de andere memorials), maar de voor ons meest bekende staat daar niet bij. Later vind ik uit dat deze uitspraak staat geëtst in de trappen van het Lincoln Memorial. Juist, daar waar hij de speech gehouden heeft.

Hierna is het tijd voor het Franklin Delano Roosevelt Memorial. Jarenlang heeft hij slechts een gedenksteen gehad, omdat hij geen memorial wilde die groter was dan zijn bureau in het Witte Huis. Het nieuwe memorial weet hem in onze ogen nederig neer te zetten. Een van zijn uitspraken is dat hij heel goed weet dat hij woont in een huis van alle Amerikanen met alle verantwoordelijkheden van dien.

Eerder hebben we besloten om hier niet verder te lopen, maar het memorial van Thomas Jefferson lonkt toch. We lopen om het Tidal Basin heen en eigenlijk per ongeluk lopen we tegen het memorial van de minst bekende President aan, George Mason. Dit is echt een sober memorial waarbij hij slechts op een bankje zit. Wij nemen even een pauze en ploffen neer op een ander bankje.

Niet lang daarna lopen we door naar Thomas Jefferson. Terwijl Monique de trappen oploopt, blijf ik lekker beneden in de schaduw zitten. Toch lonkt het om naar boven te gaan, dus uiteindelijk ga ik wel. Thomas Jefferson is natuurlijk de grondlegger van de onafhankelijkheidsverklaring. Heel toevallig is hij overleden op 4 juli, de dag waarop Amerika onafhankelijkheidsdag viert.

Dan hebben we alle memorials gezien en terwijl ik in de schaduw blijf zitten, haalt Monique nog wat water. Dan roept ze dat hier een fietsenstation is. We zijn blij dat we niet dat hele eind terug hoeven te lopen, want inmiddels zijn onze voeten compleet versleten.

We gaan op weg naar het Witte Huis, toch een must see als je hier bent. De bewaking is ongelooflijk hier, zelfs als de President, zoals vandaag, niet thuis lijkt te zijn. Als hij thuis is, dan staan de scherpschutters op het dak en dat is vandaag niet het geval. We mogen dan ook redelijk dichtbij komen. We maken wat foto’s en maken dan weer plaats voor anderen.

Even verderop gaan we ons beraden op wat te doen. Het is nog redelijk vroeg, maar ik weet ook dat Monique heel graag ’s avonds de monumenten wil fotograferen als ze verlicht zijn. Ik stel voor om lekker terug naar het hotel te gaan, wat te relaxen en vanavond een restaurant te zoeken in de buurt van de monumenten.
Zo gezegd, zo gedaan. We fietsen terug naar het hotel en relaxen wat op de kamer. Ik maak het verslag van gisteren af en ga aan het stoeien om de foto’s in het verslag te plaatsen. Dat lukt niet en veel gevloek volgt. Uiteindelijk wordt het tijd om te vertrekken en ik geef het op. Ik probeer later wel uit te vinden wat er nu weer aan de hand is.

We lopen terug in de richting van het Witte Huis en vinden een restaurant in de buurt, P.J. Clarck’s. Ik bestel een kipgerecht en als de ober mijn bord voor me neerzet, blijkt er nog een poot aan te zitten. Hmmm… niet mijn favoriet, maar het ziet er verder wel lekker uit en het blijkt ook prima te smaken. We eten heerlijk, precies genoeg, terwijl het ondertussen donker wordt.

Rond half 9 gaan we op weg naar het verlichte Washington Monument. Ondanks dat het in de steigers staat, hebben ze dat zo gedaan dat het lijkt alsof het grote stenen zijn. Dat geeft wel een leuk effect. Tegelijk denk ik terug aan 1992, toen het nog levensgevaarlijk was om ’s avonds in de stad te zijn. Nu zien we locals die om deze tijd nog een rondje gaan hardlopen!

Monique gaat inmiddels de hele boel klaarzetten. Het statief en de afstandbediening komen tevoorschijn, de camera wordt ingesteld en als een ware professional maakt ze de foto’s. Als ze klaar is, lopen we door naar het World War II Monument. Een beetje dezelfde route als vanmiddag dus. Ondertussen hoop ik dat er nog fietsen bij het Lincoln Monument staan. Na 2 dagen van eindeloze kilometers willen mijn voeten niet meer.

We lopen langs de Reflection pool waar we niets van zien in het donker en komen al snel aan bij Lincoln Monument. Als eerste confisqueren we 2 fietsen, want ik heb inmiddels echt geen trek meer in lopen. Terwijl ik op de fietsen pas en lekker op een bankje mensen zit te kijken, gaat Monique haar eigen gang.

Hierna wil Monique eigenlijk wel terug, maar nu ik niet meer hoef te wandelen, heb ik de smaak weer te pakken. We rijden dus door naar Jefferson Monument. We zijn praktisch de enigen op weg hier naar toe en ook bij dit monument is het rustig.
Als laatste willen we nog naar Martin Luther King jr. Monument en als we ook daar de foto’s hebben, fietsen we via het Witte Huis weer terug naar het hotel. We leveren de fietsen weer in bij het station, scoren nog wat te drinken en dan zijn we eindelijk weer terug op de kamer. Het is inmiddels over twaalven en we hebben het wel een beetje gehad nu. Maar ja, er moet nog een blog geschreven worden en de foto’s moeten nog worden uitgezocht.
Om half 2 ben ik nog lang niet klaar, maar ik geef het op. Terwijl Monique nog bezig is, ga ik lekker slapen, wetende dat we morgen niet zo vroeg op zullen zijn.

Helaas, het wil nog steeds niet lukken om foto’s in te voegen, maar je vindt ze wel weer in de rechterkolom.