Dag 04: Arlington National Cemetery en een kort bezoek aan Library of Congress

Zoals ik gisteren al had verwacht, zijn we vanmorgen niet zo vroeg wakker. Ik slaap uit tot half 7, maar Monique ligt dan nog te snurken als een grote kerel. Ik doezel nog wat, lees de krant en mijn mail op mijn telefoon en ben blij als Monique eindelijk in het land der levenden komt.

Pas rond half 10 lopen we naar de lobby om te vragen of er nog fietsen te leen zijn. Die zijn er nog en met fiets lopen we naar de Starbucks, waar het om deze tijd stervensdruk is. Het is goed te merken dat het Labourday weekend voor de Amerikanen voorbij is en iedereen weer aan het werk moet.
We besluiten naar een andere Starbucks te gaan waar het iets rustiger is en eten daar een broodje en drinken een lekkere sterke cappuccino. Dan start ik de Garmin op om te kijken welke richting we uit moeten voor Arlington National Cemetery. De begraafplaats waar John F. Kennedy begraven ligt, samen met duizenden militairen.

We fietsen weer langs het Witte Huis, het Washington Monument en rijden de Memorial Bridge over. Praktisch aan de overkant ligt meteen de begraafplaats. We parkeren de fietsen, zetten ze op slot en lopen het visitor center binnen om een kaartje te halen. Ik weet dat op ieder uur de wisseling van de wacht is bij het graf van de onbekende soldaat en we lopen daar op ons gemak naar toe. Inmiddels zien we Margraten in het groot, het is echt niet te bevatten hoeveel graven hier zijn…

Zo’n 10 minuten voor de wisseling gaat plaatsvinden, zijn we op de juiste plek. Monique zoekt een plekje waar ze goed foto’s kan maken en ik ga een plekje vooraan zoeken. De erewacht die op dit moment wacht loopt, dwingt mijn respect af. Het is opnieuw zo’n 30 graden en hij loopt in compleet tenue de wacht. Inclusief stalen uitdrukking op zijn gezicht.
Klokslag 12 uur komt Sergeant Camrody, samen met de nieuwe wacht in het gelid aanlopen. Het is echt een indrukwekkend ceremonieel gebeuren. Alles gaat precies gelijk! Er wordt gevraagd om stil te zijn en om te gaan staan. Als de wisseling heeft plaatsgevonden, loop ik terug naar Monique die inmiddels staat te praten met een militair. Hij vertelt dat de militairen zich als vrijwilliger aanmelden om de wacht te lopen. Dat gaat niet zomaar. Ze moeten een aantal zware tests ondergaan, want het is niet een beetje heen en weer wandelen. De Amerikanen nemen dit soort erewachten erg serieus. Dan worden we verzocht om weer plaats te maken, want er vindt nog een kranslegging plaats. Ook dit is weer een hele ceremonie. Aanwezige militairen in het publiek wordt gevraagd om te salueren. Ik kan niet zien of er militairen in het publiek staan, maar ben wel weer onder de indruk van dit hele gebeuren.

Daarna lopen we weer verder en komen langs de monumenten voor de bemanning van de spaceshuttle Challenger die in 1986 verongelukte en voor de bemanning van de spaceshuttle Columbia die in 2003 verongelukte.

We lopen op ons gemak verder en komen bij het graf van JFK en zijn vrouw Jackie. Het ziet er allemaal heel sober uit. Zwarte platte stenen met de namen, geboortedata en overlijdensdata en dat is het. Daarbij brandt een eeuwige vlam.
Een klein stukje verderop ligt het graf van Robert Kennedy en zo mogelijk is dit nog soberder. Slechts een wit kruis en een gedenksteen ligt hier. Ik verbaas me een beetje dat er nog geen memorial is voor JFK op de National Mall, maar bedenk me dan dat de memorials allemaal gebouwd zijn naar aanleiding van verzoeken van stichtingen of zelfs particuliere. De regering moet weliswaar wel akkoord gaan, er moet tenslotte grond beschikbaar worden gesteld, maar de bouw vindt veelal plaats door donaties.

Hierna lopen we nog door naar Arlington House, een voormalige plantage, maar het kan niet zo bekoren. Ik ben teveel onder de indruk van de begraafplaats. We lopen terug naar het visitor center en zien onderweg nog een begrafenisstoet aan komen.
We blijven even stil staan en zoeken dan de koelte van het center op. Ineens komt een hele groep mariniers en matrozen binnenlopen. Dat bewijst toch maar weer dat dit een belangrijk plekje is voor alle militairen.

Het is inmiddels zo’n half 3 en we beginnen wel honger te krijgen. We fietsen terug naar Washington en zoeken als eerste een restaurantje om te lunchen. Dat wordt Cosi die allerlei verschillende sandwiches verkoopt. Erg lekker.
Ondertussen kijk ik op mijn tablet wat het exacte adres is van Library of Congress, want dat moet onze laatste stop worden vandaag. Het blijkt dat we de laatste tour van de dag gaan missen, maar dat is niet zo’n probleem. We kunnen ook zelf rondwandelen in dit gebouw.

Library of Congress ken ik vooral uit de boeken van David Baldacci en mede door de manier waarop hij dit gebouw beschrijft in zijn boeken, heeft mij ongelooflijk nieuwsgierig gemaakt.
We springen weer op de fiets en rijden naar First Street. Daar zien we als eerste het Capitool, een immens groot en imposant gebouw. We rijden wat heen en weer, maar zien nergens een bewijzering naar Library of Congress. We zijn bijna bereid om het op te geven als Monique een politieagent spot. We vragen waar we heen moeten en worden de juiste richting op gestuurd.
Eindelijk vinden we het en zetten de fietsen weer op slot. We gaan naar binnen, door de controle en dan zien we de pracht en praal. Geen plekje in dit gebouw is onbeschilderd en we zien teveel om op te noemen. Monique kan wel van iedere tekening een foto maken, maar het zijn er veel te veel.
We kijken van bovenaf de leeszaal in, waar mensen in de voornamelijk zeldzame en oude boeken kijken. Om je een idee te geven, Library of Congress heeft de grootste en zeldzaamste bijbelcollectie ter wereld en een aantal worden tentoongesteld, natuurlijk achter glas. Ook hebben ze hier de complete bibliotheek van Thomas Jefferson.

Als we uitgekeken zijn, gaan we terug naar het hotel. We hebben nog zo’n anderhalf uur tot onze reservering bij Old Ebbitt Grill dat al bestaat sinds 1856. We doen dus wat we altijd doen. We relaxen wat, ik schrijf verder aan het blog van gisteren en dan moeten we al naar het restaurant.

Omdat het onze laatste avond is in Washington, nemen we allebei een heerlijke cocktail. Het past niet helemaal bij onze gerechten, vis en pasta, maar wat ons betreft smaakt het allemaal super!
Jammer genoeg zit onze citytrip er al weer op. We hadden graag nog wat langer willen blijven. Ik vind het jammer dat we geen tijd hebben gehad om het Supreme Court te bezoeken, maar ja, het is niet anders. Ooit zullen we weer terugkomen!