Dag 08: Op weg naar Great Smoky Mountains National Park

Als eerste vanmorgen leest Monique het berichtje van de EHBO post voor. Al sinds de eerste dag in Washington heb ik 2 gigantische blaren, waardoor ik nog steeds niet normaal kan lopen. Nu moet ik zeggen dat ik nooit blaren heb en dus ook niet weet wat te doen. Wel heb ik natuurlijk blarenpleisters geplakt en omdat ik toch moest lopen in DC, hebben we het helemaal ingetaped. Onder het mom “zolang ze maar niet kapot gaan”. Gisteren gingen tape en pleisters los, maar ja, wat nu? Gelukkig hebben we een standby EHBO post, bedankt Joan, die ook nog eens snel van zich laat horen. Maar verrassend genoeg lost het probleem zich vanzelf op. De blaren zijn minder, ik kan eindelijk weer normaal lopen en het leven ziet er dus weer rooskleurig uit!

We zijn al vroeg op weg naar het eerste het beste tankstation dat zo’n 400 meter verderop ligt. Daarna rijden we meteen door naar de Starbucks waar het ontzettend druk is. Als we staan te wachten om te bestellen, komen er in heel korte tijd 4 brandweerwagens met een noodgang voorbij en met loeiende sirenes. Even later vang ik op dat de dame die onze koffie staat te fiksen in het appartementencomplex woont dat in lichterlaaie staat. Ze vertelt dat ze niet volledig verzekerd is en ik verbaas me over haar kalmte. Althans, aan de buitenkant lijkt ze er heel rustig te zijn. Dan komen nog 2 brandweerwagens voorbij en hoort Monique haar zeggen dat ze toch wel erg nerveus begint te worden. Dat kan ik me heel goed voorstellen.

We lopen terug naar de auto en rijden naar de snelweg. Jack lijkt weer normaal te werken en Monique stelt ‘m in voor Townsend, onze overnachting voor de komende 2 nachten.
Ook vandaag is het voor een groot deel mijlen vreten. Soms kun je niet anders als je ergens wilt komen. We vorderen gestaag, alhoewel het op sommige plaatsen wel heel druk is. De omgeving gaat van redelijk plat naar gloeiend en we gaan heuvel op en heuvel af.

Eindelijk komt Great Smoky Mountains NP in zicht, maar voordat we het park inrijden, komen we door een paar afschuwelijk toeristische plaatsjes. Cherokee spant de kroon. Die hebben een gigantisch hotel en casino neergezet, die volledig uit de toon valt bij de rest van de omgeving. Gelukkig rijden wij er alleen maar door en dan komen we bij het park aan. We stoppen bij het visitor center, halen een kaart en in de verwachting dat we een betaalstation tegen komen, rijden we door. Dat betaalstation zien we niet, dus we rijden illegaal in het park. Dat gaan we morgen maar even rechtzetten.
Monique leest dat in dit park meer boomsoorten voorkomen dan in heel Europa. Het park is ook immens groot en heel groen. Dat zien we als we een stop maken bij een uitkijkpunt. We kijken in een dal van verschillende tinten groen. Monique maakt haar foto’s terwijl ik langzaamaan terug loop naar de auto. Terwijl ik terugloop kom ik langs het bord dat de staatsgrens tussen North Carolina en Tennessee aangeeft. Inmiddels is Tennessee onze 5e staat en voorlopig nog niet de laatste.
Als ik net in de auto zit, komt Monique ook al weer aanlopen. Die heeft natuurlijk het bord gemist, dus ik stop nog even in de buurt. Monique maakt haar foto en dan gaan we snel weer verder.

Het is inmiddels rond 2 uur en Jack raakt weer in de war. Hij heeft moeite met het volgen van de vele bochten en geeft dan weer aan dat we nog 10 mijl te gaan hebben om even later te roepen dat we nog 22 mijl te gaan hebben. Eerlijk is eerlijk, al die bochten maakt het rijden stukken leuker.
Eindelijk komen we bij de andere kant van het park. Jack roept wat, alleen snappen we niet zo goed wat, dus volgen we de borden Gatlinburg. Dat ligt niet ver buiten het park en ziet er op zich heel gezellig uit. Maar die mensenmassa die we zien! Niet normaal, zo druk als het hier is. Ik zeg tegen Monique dat ik blij ben dat we hier niet zitten, op dat moment niet wetende dat het nog veel erger kan zijn.

We rijden verder en komen niet veel later bij het plaatsje Pigeon Gorge, bekend van het pretpark van Dolly Parton, Dollywood. We kijken onze ogen uit! Niet vanwege Dollywood, want dat moet een leuk pretpark zijn, maar de rest… Heb je het over slechte smaak, dan kun je het hier vinden! Las Vegas is hier classy bij. We rijden met open monden verder, maar zien zowaar ook nog wat leuke dingen. Blijkbaar is net vandaag oldtimer dag en langs de hele route staan oldtimers om bewonderd te worden. We zien de leukste auto’s, zoals de jaren 50 pickup trucks, de thunderbird, jaren 50 takelwagens en niet te vergeten de General uit The Dukes of Hazzard! Tja, zo oud zijn we al…
We vermoeden dat later op de dag een parade gaat plaatsvinden, want we zien ook al allemaal stoeltjes langs de weg staan. Wij gaan dat niet meemaken, wij hebben andere plannen.

Eindelijk komen we aan bij het plaatsje Townsend wat totaal niet lijkt op de andere plaatsen die we vandaag gezien hebben. Hier alleen maar rust. Belangrijker, dit plaatsje ligt maar een paar mijl van het park af. We hebben dus lekker omgereden vandaag, maar we hebben ook weer een hoop gezien, al vielen we van de ene verbazing in de andere.
We rijden naar het hotel, het is klein, ziet er redelijk oud uit, maar ze krijgen onwijs goede reviews. Monique gaat inchecken en we kunnen naar de kamer. Voor iedere kamer staan 2 schommelstoelen en dat ziet er al leuk uit. De kamer is heel ruim, heeft een houten vloer en ziet er echt goed uit. Hier kunnen we wel 2 nachten verblijven.
Als we net geïnstalleerd zijn, komt de eigenaar nog een goodie basket brengen met koffie, thee, koekjes en nog wat andere lekkere dingen. Erg attent.

Dan is het tijd om even te relaxen. Ik begin vast aan het verslag van gisteren, want daar had ik gisteravond geen fut meer voor, terwijl ik van Monique een bakkie koffie krijg. Ik neem een slok en kan alleen maar “gatverdamme!” uitbrengen. Ik kijk naar Monique die alleen maar staat te grinniken! Die wist dus al dat het niet te drinken was.

Als het verslag van gisteren op het net is gezet, gaan we nog even buiten zitten, maar we besluiten al snel om alvast te gaan eten. We stellen Jack in, maar die laat het weer afweten. Dit begint behoorlijk irritant te worden, maar we kunnen er op dit moment niets aan doen. We besluiten om dan later maar te eten en nu eerst naar Cades Cove te gaan. Dit gebied heeft een route van zo’n 9 mijl en hier komen veel dieren tegen zonsondergang. Natuurlijk hopen we beren te zien, want dit park is het gebied van de zwarte beer. De beer waarvoor je niet weg moet lopen als hij aanvalt, maar waarbij je terug moet vechten! Deze beren zitten graag in dichtbegroeid gebied en klimmen graag in bomen.
We rijden het park weer in en gaan even de picknickplaats op om op de kaart te kijken. Ook hier kijk ik mijn ogen uit. Het is stervensdruk! Duidelijk zijn we niet de enigen die de loop gaan rijden.

We gaan al snel verder en inderdaad, we rijden in file achter elkaar aan. We zien wat herten, ik spot een gigantisch wespennest en we zien onwijs smerige spinnenwebben! Sommigen zijn helemaal om takken gewoven! Ik wil niet weten wat voor spinnen hier leven.
Inmiddels wordt het steeds donkerder en het is mooi om te horen hoe het bos tot leven komt. Ineens horen we niet alleen de krekels, maar ook allerlei andere dierengeluiden. We zien alleen geen steek meer en zijn blij als we eindelijk weer aan het begin zijn.

Het is over achten als we eindelijk het park uitrijden en we sterven van de honger. We besluiten om een pizza te bestellen bij de Pizzahut en die lekker op de kamer op te eten. Daarna kijken we nog wat tv en dan gaat, alweer te laat, het licht uit.