Dag 13: Graceland en het Civil Rights Museum

Om half 9 lopen we met de rugtassen naar de ontbijtruimte van het hotel. We eten snel wat, ik neem een kopje thee (beter te drinken dan de koffie) en rond 9 uur gaan we op weg naar het landgoed van Elvis Presley, Graceland. In Nederland hebben we al kaartjes gekocht voor 9 uur die we alleen nog maar op hoeven te halen. We hoeven niet precies om 9 uur aanwezig te zijn, we mogen de tour doen op ieder tijdstip na die tijd op dezelfde dag. Weggaan dus niet te laat, want we hebben nog meer te doen.

Nadat ik met een noodgang de parkeerplaats voorbij rij en weer gedraaid ben, parkeren we de auto en gaan we op weg naar het ticketcenter om onze kaartjes op te halen. Als we die hebben, lopen we naar buiten en zien we dat we met een busje naar de mansion aan de overkant gebracht zullen worden. Stel je voor dat we dat lopend en in deze hitte moeten doen. Het is vandaag weer bloedje heet met temperaturen die razendsnel richting de 100 graden Fahrenheit gaan. Dus des te minder we hoeven te lopen in de hete zon, des te beter.
We lopen via de afzetting naar het opstappunt waar we eerst op de foto gezet worden en voordat ik door loop, krijg ik nog snel een kaartje in mijn handen gedrukt waarmee we de foto later kunnen ophalen.
We lopen verder naar het opstappunt en krijgen daar een audio apparaatje aangereikt. Het is een doe-het-zelf tour en via dit apparaatje krijgen we van alles te horen over het huis, maar ook herinneringen van Priscilla en Lisa Marie Presley. We wachten netjes tot het eerstvolgende busje aan komt rijden. Het personeel hier is niet zo vriendelijk, er kan nauwelijks een lachje of goedemorgen vanaf.

Als we de weg zijn overgestoken, worden we bij de voordeur de bus weer uitgezet. We moeten vooral dicht tegen de deur aan gaan staan en dan begint de dame aldaar ons op een super verveelde toon mee te delen wat we vooral niet mogen. Alleen de benedenverdieping is te bezichtigen, omdat de bovenverdieping altijd privé was, ook toen Elvis nog leefde. Uit respect voor hem wil de familie dat ook zo houden.

We gaan naar binnen en luisteren via de audio naar wat ons verteld wordt. We komen eerst in de woonkamer, annex muziekkamer. Ik had de inrichting veel meer kitsch verwacht, maar ik vind het reuze meevallen. Ja, het ziet er uit zoals in de 70-jaren en laten we wel wezen: toen zag niets er goed uit!
Vervolgens komen we bij de slaapkamer van de ouders van Elvis. Zij zijn bij hem ingetrokken toen hij Graceland kocht. Dan gaan we door naar de keuken waar, zoals we Lisa Marie horen vertellen, dag en nacht koks klaarstonden om de bewoners en gasten, maar ook het personeel, 24 uur per dag te voorzien van eten. Men hoefde hier geen honger te leiden.
Dan lopen we naar beneden, naar de tv kamer. Hier staan inderdaad de drie televisies die Elvis kocht, toen hij hoorde dat de president, Lyndon Johnson, ook drie televisies had staan, zodat hij altijd op een van de zenders het nieuws kon zien. Dat wilde Elvis ook!

We lopen weer verder en komen in de kamer die nadat Graceland voor publiek geopend werd, bekend werd als de Jungle room. Hier is een waterval, die speciaal voor deze kamer is ontworpen. Dit is ook de ruimte waar Elvis en zijn vrienden in de laatste jaren de meeste muziek maakten en waar Elvis de nummers van zijn laatste album schreef. Vervolgens lopen we door de hal waar al zijn gouden platen hangen, waar de Grammy Awards staan, die hij won met zijn gospelnummers. Ook kunnen we de Lifetime Achievement Award bewonderen.

We lopen door naar buiten, waar we de schommelset van Lisa Marie kunnen zien en het gebouwtje waar het kantoor van zijn vader was. We zien de paardenwei, waar op dit moment geen paarden lopen en vervolgen onze weg naar de racquetball ruimte.
In deze ruimte huist tegenwoordig een tentoonstelling van zijn kleding en wat hij bereikt heeft. Zo zien we dat hij in vier jaar tijd 50 miljoen platen heeft verkocht. Ook zien we hier een plaquette uit Nederland waarop staat dat hij ik-weet-niet-hoeveel platen heeft verkocht in Nederland. Ook worden hier video’s afgespeeld van zijn laatste (uitverkochte) optredens. We luisteren en kijken even en lopen dan weer naar buiten, naar de meditatie tuin. Deze tuin heeft Elvis aan laten leggen, om een plekje van absolute rust te krijgen en dit is de plaats waar hij samen met zijn ouders en oma begraven ligt. Ook ligt hier een gedenksteen van zijn tweelingbroertje die nog geen dag geleefd heeft.

Langs de graven staan allerlei, voornamelijk lelijke (vind ik), plastic en zijden bloemstukken. Verderop lees ik dat deze bloemstukken, maar ook verse, dagelijks worden afgeleverd door fans over de hele wereld. Alle bloemstukken worden tentoongesteld, waarbij de verse meestal in de racquetball ruimte worden gezet, omdat ze zo langer meegaan. De neppers worden rondom de graven geplaatst, totdat ze door het weer niet mooi meer zijn. Ondanks dat ze zo lelijk zijn, is het toch mooi om te zien dat wat de fans toesturen zo’n prominente plek krijgt.

We stappen weer op de bus en gaan terug naar het ticketcenter. We hebben nog tickets voor het automuseum en een ticket om het privé vliegtuig te bezichtigen. Maar eerst gaan we op zoek naar wat souvenirs. Online hebben we leuke sleutelhangers gezien en die kopen we, samen met een Elvis wobble-head, voornamelijk omdat die zo grappig is. Ook kopen we een kadootje voor mijn vader (ben benieuwd wat hij ervan vindt…).

Hierna lopen we even terug naar de auto om de spullen weg te brengen. Dan gaan we het vliegtuig bekijken met alle mogelijke technische snufjes van toen. Zelfs voor deze tijd vind ik het er luxueus uit zien!
We kijken nog bij het veel kleinere vliegtuig dat er naast staat en dan lopen we naar het automuseum. Hier kijken we onze ogen uit. Bij iedere auto staat in welke periode Elvis ‘m gekocht heeft, in welke periode hij er in gereden heeft en wanneer hij ‘m weer verkocht heeft. Een aantal auto’s zijn na zijn dood weer terug geschonken of verkocht aan Graceland, zodat ze tentoongesteld konden worden, maar waarbij sommigen eerst gerestaureerd moesten worden.

Nadat we dit museum ook gezien hebben, wordt het tijd om te vertrekken. We hebben alles gezien wat we wilden, hebben dorst en we hebben nog meer plannen vandaag.
We vinden allebei dat de familie het hele gebeuren smaakvol heeft opgezet. Alle toeristische winkeltjes zijn bij het ticketcenter geplaatst, de restaurantjes ook. Bij Graceland zelf draait alles om Elvis, zoals het ook hoort te zijn.
Als we in de auto gaan zitten, vallen we zowat flauw van de hitte. De temperatuur geeft inderdaad 99 graden aan en daarbij is het vochtig buiten. Pfff… We zetten de airco hoog, de ramen open en wachten even tot het iets is afgekoeld.

Dan gaan we op weg naar iets van een heel andere orde. We gaan op weg naar het Civil Rights Museum dat ligt bij het Lorraine motel. Dat is de plek waar Martin Luther King Jr. vaak zijn besprekingen hield en wat de plek is waar hij is doodgeschoten. Monique heeft op dat moment nog niet door dat we letterlijk op de plek zullen staan waar hij werd neergeschoten! Het motel is niet meer in gebruik, maar is onderdeel van het museum.

We gaan naar binnen en krijgen te horen dat het eigenlijke museum gerenoveerd wordt (dat wist ik), maar dat hier de tentoonstellingen zijn opgesteld en dat we later bij het motel kunnen kijken. We kopen de tickets en bekijken eerst de introductiefilm die een goed beeld geeft van wat er is gebeurd vanaf de slavernij tot aan het begin van ‘de beweging’, zoals het hier genoemd wordt.
Daarna gaan we naar de derde verdieping waar de tentoonstelling begint. Daar beseft Monique dat MLK daadwerkelijk op de plek van het motel is neergeschoten. Ik vind het erg indringend om te zien hoe hard men heeft gevochten voor gelijke rechten. Iets wat voor ons tegenwoordig zo normaal en vanzelfsprekend is, maar waar zo kort geleden nog zo hard voor gevochten moest worden. We lezen de tijdlijn van wanneer wat plaatsvond. Zo lees ik dat aan het einde van de 19e eeuw door het Hooggerechtshof in Amerika al is bepaald dat rassenscheiding op scholen niet mocht en dat ook zwarte kinderen het recht hadden om naar de zogenoemde witte scholen te gaan, maar daar werd uiteraard geen gehoor aan gegeven. Het is erg interessant om in chronologische volgorde te zien hoe ‘de beweging’ langzaam aan voet aan de grond krijgt. Als MLK roept dat een mars gaat plaatsvinden door Washington D.C. vind de toenmalige President Johnson het onnodig en niet noodzakelijk. MLK zet toch door en samen met duizenden mensen demonstreren ze in Washington en geeft hij zijn beroemde “I Have a Dream” speech op de trappen van het Lincoln memorial. Juist, daar waar wij vorige week nog liepen.

Vervolgens lezen we de tijdlijn van de dag waarop MLK neergeschoten werd en een uur later overleed en we zien de badkamer waar vandaan de schutter, James Earl Ray, heeft geschoten. Iets wat ik me niet realiseerde tot ik er voor stond, is dat we in het gebouw staan waar de schutter een kamer huurde en waar vandaan hij een perfect zicht had op kamer 306 van het Lorraine motel waar MLK een kamer had.

Dan gaat de tentoonstelling over op de jacht naar de dader die uiteindelijk naar Engeland vluchtte en daar werd opgepakt. Hij werd uitgeleverd aan Amerika en stond terecht terwijl hij weigerde schuld te bekennen. Toen hij hoorde dat hij mogelijk de doodstraf zou krijgen bekende hij wel schuld en kreeg een gevangenisstraf van 99 jaar, zonder kans op vervroegde vrijlating. Hij overleed in 1999.

We zien ook de mensen die geëerd zijn door de jaren voor alles wat ze hebben gedaan om gelijke rechten te krijgen. Al met al een indrukwekkende tentoonstelling.
Dan gaan we naar buiten en lopen terug naar het Lorraine motel. We geven onze tickets af en mogen naar het balkon waar MLK stond op dat bewuste moment. Door de ramen kijken we de hotelkamer in en dan lopen we stilletjes door. Er heerst hier een wat eerbiedige stilte.

We gaan terug naar de auto en besluiten eerst de was op te gaan halen in het hotel, die was in een wasserette achter te laten en dan een hapje te gaan eten. Het is inmiddels bij drieën en we hebben honger!
Zo gezegd, zo gedaan. We stellen Jack weer in op een wasserette en we parkeren snel de auto. We lopen naar binnen, gooien twee wasmachines vol en gaan dan op zoek naar een tentje waar we wat kunnen eten. Dat wordt Moe’s, een Mexicaans grillrestaurantje. We bestellen allebei twee taco’s met vis en omdat de vis nog gebakken moet worden, en we daardoor wel 5 minuten moeten wachten, krijgen we de drankjes gratis.
Na het eten, lopen we terug naar de wasserette, waar de was al klaar is. Die gaat meteen de droger in. Dan gaan we voor minstens een half uur wachten en wat doen we in die tijd? Juist, Monique gaat internetten en ik begin vast met het blog. Na zo’n drie kwartier is de was droog, we pakken alles weer in en gaan terug naar het hotel. Daar relaxen we wat en om een uur of half 8 gaan we even naar een warenhuis hier. We kijken wat rond en daarna rijden we naar de Panera om een broodje te halen voor vanavond. Tenslotte hebben we laat geluncht en hebben we niet zo’n honger.
Dan gaan we terug naar de kamer, eten ons broodje en relaxen dan nog wat.