Dag 14: Op weg naar New Orleans met een tussenstop in Vicksburg

Om kwart over 8 schrik ik wakker, kijk op mijn telefoon en roep naar Monique dat we er uit moeten. Monique schrikt zich te pletter en staat meteen naast haar bed. Vandaag geen tijd om nog even lekker te doezelen en in een record tijd gaan we met bagage naar beneden. We ontbijten nog een keer in het hotel en in no-time zijn we op weg.

De rit naar New Orleans neemt zo’n 5 uur in beslag, maar natuurlijk willen we niet rechtstreeks naar New Orleans, we willen ook naar Vicksburg en het liefst ook nog naar Natchez. Want daar zijn de mooie Antebellum woningen te bezichtigen. Ik verwacht dan ook niet dat we heel vroeg in New Orleans zullen aankomen.

Al snel zitten we op de snelweg en zo snel als we er op zaten, gaan we er ook weer vanaf. Zoals verwacht stuurt Jack ons grotendeels binnendoor, maar nadat Monique een blik op de kaart (die ik altijd als back up mee neem) werpt, blijkt dat dit toch de snelste weg is. We stoppen in een klein plaatsje om te tanken. En als ik naar binnen loop om een pitstop te maken, word ik aangesproken door een vaag figuur. Ik denk dat hij om sigaretten vraag, maar versta hem niet. Als ik nee zeg, is het blijkbaar goed, want hij knikt en gaat verder met zijn eigen gang.

Plotseling zien we de katoenvelden verschijnen en ik stop zodat Monique een foto kan schieten. Even verderop rijden we langs, wat er uitziet als een, moeras. Hier staan wat bomen middenin het water en Monique probeert een foto te maken, maar ik rij te hard. Als ik kan draaien, rijden we het stukje terug en aangezien er in de verste verte niets aan komt, kan ik rustig midden op de weg stoppen.

Niet veel later zien we dat we in Greenwood zijn. Volgens het bord is dit de Katoenstad van de wereld, maar het ziet er allemaal maar troosteloos uit. Het is zelfs zo erg dat ik vooral niet wil stoppen omdat er overal groepjes mensen rond hangen. Meestal geen goed teken.
Als we het plaatsje ver achter ons hebben gelaten, zien we de katoenvelden weer. Dit keer liggen ze op zo’n korte afstand van de weg dat Monique een close-up wil maken. Dus ik stop maar weer.

Hierna rijden we direct door naar Vicksburg en stoppen daar bij – wat we denken – een supermarkt. We lopen naar binnen en ik schrik me dood van alle godvergeten zooi die hier verkocht wordt! Niets supermarkt! Alhoewel er wel wat maaltijden worden verkocht, is het een ratje toe van allerlei prullaria. Van zogenaamd antiek, tot de veren die in Barry Manilow’s Copacabana niet zouden misstaan.

Aan de overkant zit een visitor center en daar gaan we wat informatie vragen over de Antebellum woningen. We horen dat de woningen alleen te bezichtigen zijn als we van te voren hadden gebeld. Dat hebben we niet gedaan, maar we vinden het niet erg dat we niet naar binnen kunnen. Als we wat van die huizen aan de buitenkant zien, vinden we dat ook goed. We nemen wat folders mee en stappen weer in de auto.

Daar zien we een bordje hangen met scenic route en we gaan ervan uit dat die ons langs verschillende woningen zullen leiden. Dat klopt en voordat we het weten, staan we voor de eerste woning. Er staat een vrachtwagen voor geparkeerd, dus we wachten even die weg is en dan kunnen we het huis in al zijn glorie bewonderen. Dan rijden we, de borden volgend, de route. We komen langs de mooiste Antebellum woningen, die niet altijd in de mooiste omgeving staan. Toch zijn de meeste woningen tegenwoordig omgebouwd tot voornamelijk Bed and Breakfast’s.

Als we het rondje hebben gereden, gaan we op zoek naar eten. We stoppen bij de Subway en eten dat op een rustige parkeerplaats op. Daarna gaan we snel op weg naar New Orleans. Natchez laten we zitten, want daar hennen we geen tijd meer voor. Althans, niet als we nog op een redelijke tij in o s hotel aan willen komen.
We zijn net het plaatsje uit als we noodweer over ons heen krijgen. De regen komt met bakken tegelijk uit de lucht en even zien we weer heel weinig. Het blijkt gelukkig een buitje voor het stof te zijn. Als we bij de Interstate komen, zie ik tientallen zwaailichten en het lijkt alsof opnieuw een ernstig ongeluk is gebeurd. Gelukkig slaan wij af en hebben we er geen goed zicht op, voor zover je er al langs zou kunnen…

Jack geeft aan dat de verwachte aankomsttijd rond 7 uur ’s avonds zal zijn, maar als we al een tijdje op weg zijn, krijgen we opnieuw noodweer! Het regent en onweert als een gek en het lijkt wel alsof het al avond is, zo donker ziet het er uit! Als het weer begint op te klaren, heb ik erbgenoeg van en we besluiten om alvast wat te gaan eten. Dan hoeven we dat ook niet meer in New Orleans te doen. We eten allebei een steak en daarna gaan we weer op weg. Door het slechte weer en de stop bij het restaurant is de verwachte aankomsttijd nu veranderd in half 9.

Jack leidt ons in een keer naar het hotel, maar daar aangekomen, zie ik niemand van de valetparking. Er is geen mogelijkheid om zelf de auto te parkeren bij dit hotel, dus ik ga maar even naar binnen om te vragen. Het blijkt dat ik zelf de auto de garage in kan rijden en ‘m daar kan afleveren bij de valet.
Ik geef mijn naam en krijg het bewijs mee. We laden onze spullen uit en gaan naar binnen om in te checken. Dat gaat allemaal razendsnel en we lopen al snel richting lift. Hier moeten we op een display de verdieping ingeven en dan krijgen we de letter van de lift die ons naar boven zal brengen. Een geweldig systeem, omdat je niet onnodig op een lift staat te wachten.

We denken later nog een drankje te gaan doen on de hotelbar, maar als we op de kamer zijn, hebben we allebei geen puf meer. Ik plof op mijn bed en ka werkelijk geen pap meer zeggen. Wel lees ik het verslag van gisteren nog een keer door, verander hier en daar wat en dan is het echt over. Ik heb geen zin meer om het verslag van vandaag te schrijven, dus dat zie ik morgen wel. Sowieso hebben we geen internet op de kamer, tenzij we daar veel geld voor neertellen.