Dag 15: Een dagje New Orleans

We zijn maar 2 dagen in New Orleans, dus we hebben ook een vol programma. Voor diegenen die denken dat we onze dagen helemaal volproppen, zal ik even uitleggen wat ik altijd doe. Ik maak een roadbook en dat is eigenlijk een verzameling van must-sees die we kunnen doen. Als we op de plek zijn, zoals hier in New Orleans, dan kijken we waar we zin in hebben. En soms hebben we helemaal geen zin in wat ik dan ook heb verzameld en dan doen we dat ook niet. Feit is wel dat we een brede interesse hebben en veel dingen gewoon leuk vinden.

Zo ook vanmorgen. Monique zei gisteravond dat ze vroeg op wilde staan omdat we veel te doen hadden. Het liep iets anders. Om half 9 was er nog geen teken van leven aan de andere kant van de kamer, dus een klein kwartiertje later roep ik dat als ze snel op pad wil, toch eens wat moest gaan doen. Eindelijk komt er leven in en niet heel veel later zijn we klaar om de deur uit te gaan. We gaan een koffie halen bij de Starbucks en willen daar eigenlijk ook wat eten, maar ze hebben alleen maar zoete dingen. Dat vind ik niet zo lekker, dus we gaan buiten de deur kijken. We drinken onze koffie in de lobby en vragen de concierge van het hotel of zij een reservering kan doen voor een Swamp tour, oftewel het moerasgebied, bij Cajun Pride. Dat wil ze wel en gaat meteen voor ons aan het bellen. We horen dat we morgenochtend tussen 8 uur en half 9 worden opgehaald bij het hotel. Prima geregeld! Daarna gaan we ontbijten en doen dat bij Mena’s. De tent zelf ziet er niet uit. Het is oud, heel oud, maar het eten smaakt prima!
Daarna lopen we de hitte weer in en bedenken wat we eigenlijk willen gaan doen. Het wordt de Garden District en om daar te komen, pakken we de Streetcar.

Het duurt eeuwen voordat de hele meute is ingestapt, maar iedereen moet dan ook een kaartje kopen en dat moet gepast. De meesten kopen, net als wij een dagkaart voor 3 dollar per persoon. Hiermee kunnen we niet alleen de Streetcar nemen, maar ook de gewone stadsbussen.
Na een half uurtje worden we er uitgegooid door de chauffeur en lopen we langs de mooie, typische New Orleans huizen. In de bomen zien we de restanten van Mardi Gras hangen en dat is best knap, omdat Mardi Gras altijd in februari is. Overal hangen de typische kralenkettingen nog in de bomen.

Het is niet echt wat we er van hadden verwacht, maar ik bedenk me al snel dat we niet op de juiste plek lopen. Ik wil de huizen zien, zoals ze beschreven worden in de boeken van onder andere Anne Rice. Maar het is bloedheet, we hebben dorst en eigenlijk willen we de hitte uit. Op de kaart kunnen we niet zo goed zien, waar we zitten en waar we moeten zijn en ik baal een beetje dat we de auto niet hebben meegenomen. Dan hadden we wat makkelijker rond kunnen rijden.

We besluiten om terug te gaan met de Streetcar en in het French Quarter te gaan kijken. Eerst maken we een pitstop bij het hotel en ik laat met veel plezier mijn rugtas achter. Veel te heet om daar mee rond te lopen. Dan gaan we nog een koffie halen bij Starbucks die we eerst op het gemakje opdrinken.
Dan gaan we de straat weer op en lopen richting het French Quarter. Lang duurt het niet voor we daar zijn. Ons hotel ligt op Canal Street en vlak daar achter begint French Quarter.
We lopen langs kroegen, restaurants en winkeltjes en op sommige plekken gaan we zowat over onze nek! Wat een stank hier op sommige plekken, bah! De lust om hier te zijn, vergaat je meteen.

We komen bij het Louisiana State Museum en kopen een kaartje. Hier lezen we weer van alles over het ontstaan van Louisiana, de slaventijd en de burgeroorlog. Ik mis de tentoonstellingen over de orkaan Katrina en Mardi Gras. Die kunnen we vast vinden op een andere locatie.

Langzaamaan lopen we weer terug. Wat ik echt super vind, is dat inderdaad overal bandjes op straat staan te spelen. Iets wat echt bij New Orleans hoort.
In het hotel gaan we een uurtje relaxen. Ik schrijf de verslagen en Monique gaat aan de slag met de foto’s. Ondertussen wordt het steeds donkerder buiten en het duurt niet lang voordat het onweert en regent.
Daarna gaan we naar de lobby voor een drankje en daar hebben we internet. Twee vliegen in een klap. We drinken een lekkere cocktail met de toepasselijke naam Hurricane en we kunnen een en ander op internet plaatsen.

We gaan bijtijds weer naar buiten om een tentje te zoeken om te eten. Via het French Quarter lopen we naar de Riverfront, waar een gigantisch Riverboat ligt aangemeerd. Hier vinden we ook een restaurantje waar we Cajun kunnen eten. Ik bestel als vooraf een Gumbo soep met kip die erg lekker smaakt en we bestellen allebei een Jambalaya met kip en gamba’s. Nu ben ik geen groot fan van gamba’s, maar voor een echte Jambalaya ben ik bereid om het te proberen…
Dat wordt geen succes. Gelukkig liggen de gamba’s helemaal apart, want ik vind die ene die ik proef niet te eten! Zelfs als ik er nu nog aan denk, gaan de rillingen over mijn rug. Bah! Monique ligt in een deuk bij het zien van mijn gezicht. Gelukkig is de Jambalaya verder erg lekker, dus dat maakt veel goed.
Daarna lopen we nog wat rond, maar het kan ons allemaal niet zo bekoren. We zitten allebei niet zo te wachten op al die bezopen figuren en vanavond wordt een belangrijke boks wedstrijd gespeeld waar iedereen al een week over praat. Dat betekent dat overal de tv aan staat. Niet zo gezellig, vinden wij.
We kopen nog wat te drinken en wat te snoepen en lopen dan weer terug naar het hotel. We besluiten niets meer te gaan drinken in de hotelbar, maar nog lekker wat te relaxen in de kamer.