Dag 18: Opnieuw een rijdag, maar iets korter dan gisteren

Rond kwart over 8 plaatselijke tijd zijn we uitgecheckt en op weg maar de auto. De eerste stop is bij Walmart om wat te eten te halen, de tweede is bij Starbucks. Daarna gaan we snel op weg voor het laatste stuk naar Orlando. Volgens Google zou dit zo’n 5,5 uur in beslag nemen en voor het gemak hou ik alvast de tijd aan voor Orlando. Het is daar weer een uur later dan in dit deel van Florida. We rijden rechtstreeks naar de Interstate, want dat is de enige route die we kunnen nemen. Vandaag geen scenic route. Ik zeg bijna ‘gelukkig’. Na gisteren ben ik er wel klaar mee!

We vorderen gestaag, maken zo nu en dan een pitstop, vallen mee met de radio en liggen zo nu en dan helemaal strak om de flauwe grappen die over en weer gaan. Een van de voordelen van de Interstate is, dat er zo ongeveer om de 30 mijl een rest area is waar we kunnen stoppen. Niet dat we om de 30 mijl stoppen, we stoppen iets minder, maar je stapt wat vaker uit de auto en dat is wel lekker op zo’n lange rit. We rijden weer in gebied waar veel insecten zich te pletter vliegen tegen de voorruit, dus rond een uur of twee kunnen we bijna niets meer zien! We besluiten nog maar een keer te tanken en de voorruit schoon te maken. Bij het eerste tankstation probeer ik te tanken met mijn bankpas, maar krijg de melding dat ik naar binnen moet. Daar heb ik geen zin in en we rijden naar de volgende. Ook hier krijg ik de melding dat ik naar binnen moet. Ze willen je alleen maar het winkeltje in krijgen in de hoop dat je wat koopt. Ik vind het onzinnig en onnodige tijdverspilling, dus we rijden door naar een truckstop. Terwijl de tank wordt gevuld (hier kun je de pomp nog vastzetten), poetsen we de voorruit met enige moeite schoon. Als we weer op weg zijn, hebben we stukken minder last van te pletter vliegende insecten en ik vraag me af wat ze bij dit tankstation in het water hebben gedaan!

We zien de typische reclameborden in grote getale langs de weg staan. Een fenomeen dat we eigenlijk alleen kennen van de Oostkant en het Midwesten. In het Westen hebben we het nog niet gezien, behalve bij Los Angeles in de buurt. Monique zet het vanuit de auto op de foto voor het nageslacht.

Langzamerhand komen we dichterbij Orlando en eindelijk zien we de afrit naar de Turnpike, de tolweg die rondom Orlando loopt. Als we al lang en breed op de weg zitten, komen we bij de tolhuisjes en betalen de 3 dollar die we verschuldigd zijn. Dan komen we bij de afrit, maar daar hangt een bord dat we niet met cash de tol kunnen betalen. We snappen er niets van, want we zouden zowel met creditcard kunnen betalen. Het zal wel.

Met Jacks hulp vinden we het hotel al snel. Traditie getrouw sluiten we de vakantie af in een, voor ons, luxe hotel dat ik voor een leuk bedrag via Hotwire geboekt heb. Het is een gigantisch complex dat me aan de hotels in Las Vegas doet denken. We rijden naar de receptie en terwijl Monique gaat inchecken, blijf ik in de auto. Al snel komt Monique weer terug, we parkeren de auto en lopen dan met de bagage naar de kamer.

We besluiten om nog een duik in het zwembad te nemen. Ondanks dat het wat bewolkt is, is het nog altijd zo’n 30 graden. Daarna eten we lekker in een van de restaurants in het hotel.