Dag 22: De lange weg naar huis

We doen rustig aan vanmorgen. Ons vliegtuig naar JFK in New York vertrekt pas om half 3, dus we hebben lekker de tijd. Toch lopen we rond half 10 het hotel uit. We brengen onze tassen en rugtassen naar de auto, rijden de garage uit en stoppen zo’n halve mijl verderop om te gaan ontbijten.

Daarna zijn we nog steeds vroeg, maar we gaan op weg naar het vliegveld. We stellen Jack weer in, maar eigenlijk is dat niet nodig, want even later zien we de borden al. Via de tolweg rijden we de 10 mijl en zien al snel de borden waar we de auto kunnen inleveren. Dit keer geen verontruste gezichten als ik aan kom rijden. Ik zet de auto stil, geef de sleutels af, pak mijn tassen en vertel de dame van Hertz dat de reservesleutels in de auto liggen. Aan het begin van de autohuur heb ik het kabeltje waarmee de sleutels aan elkaar zitten, bij de Walmart doorgeknipt. Vier sleutels en 2 deuropeners, plus nog een sleutelhanger met info over de auto, vond ik teveel van het goede en onhandig. Ik krijg de bon mee en we kunnen richting de vertrekhal.

Het voordeel van het vliegveld in Orlando is, dat je van de autohuur zo de vertrekhal kan inlopen. Al snel staan we bij de balie van Delta waar we onze bagage inleveren. Inchecken hebben we gisteren al gedaan, maar de dame geeft ons andere instapkaarten. Die zijn wat kleiner dan de A4-tjes die we zelf hebben uitgeprint. Onze paspoorten worden uitgebreid gecontroleerd, zodat dat in New York niet meer gedaan hoeft te worden en dan gaan we eerst een bak koffie halen. Zodra we die op hebben, gaan we de douane door.

Voor de verandering hebben die er zin in. Normaal zijn het norse en onvriendelijke mensen, maar degene die hier werken vandaag, maken grapjes onderling en met reizigers. Daarna lopen we door naar de controle. Hier krijgen we weer het drama van schoenen uit, riem af, horloge af, jasje uit, laptop, tablet of wat dan ook uit de tas en op de band. We gaan door het rontgen apparaat en voor de verandering krijgen we allebei groen licht. We pakken onze spullen weer en lopen een beetje rond. We vinden een plekje waar we rustig kunnen wachten en terwijl ik op zoek ga naar water en aspirines, blijft Monique op de spullen letten.

Na een tijdje gaan we een smoothie halen en iets te eten voor in het vliegtuig. Op de binnenlandse vluchten serveren de vliegtuigmaatschappijen geen maaltijden meer en krijg je alleen nog iets te drinken. Eigenlijk zouden ze dat ook op de Transatlantische vluchten moeten doen!
Eindelijk kunnen we boarden. Het is niet zo’n groot vliegtuig, dus dat gaat snel. We vertrekken mooi op tijd en komen zelfs 20 minuten eerder aan op JFK. Hier worden we met een bus naar de juiste terminal gebracht, maar de bus die er staat is vol, dus we wachten op de volgende. En dat is best frisjes. Het is in New York een stuk koeler dan in Orlando. Gelukkig komt de bus al snel en voordat we het weten, staan we bij de terminal.

Hier gaan we nog een kop koffie halen en kijken ondertussen waar we nog iets kunnen eten. Uiteindelijk kiezen we voor een hamburger, maar die is zo zout en zo vet dat we er al snel spijt van hebben. Gelukkig is ie niet zo heel groot. Dan wil ik nog een broodje voor in het vliegtuig, dus we lopen naar de enige broodjeszaak die broodjes vers belegd. We bestellen allebei een baquette en dan wordt ons verteld dat we die verderop kunne pakken. Ehm… niet dus. Er liggen alleen maar voorverpakte sneetjes brood en die willen we niet. De dame komt weer naar ons toelopen en zegt dat we die voorverpakte kunnen pakken. Dan word ik pissig. Die broodjes die we besteld hebben, kosten 9.50 per stuk! Niet de goedkoopste en dan wil ik een baquette, zoals ik ook besteld heb en geen sneetje brood. Die kunnen we namelijk elders ook kopen, maar dan voor de helft minder! Dan vertelt de dame dat ze die broodjes niet meer hebben. Dan worden we allebei pissig en vertel ik haar dat we de order willen annuleren. Dan begint het!

We worden in de wacht gezet. De dame loopt terug naar de kassa en terwijl wij staan te wachten, wordt een andere medewerker op ons afgestuurd. Hij probeert de schuld in onze schoenen te schuiven, door te zeggen dat we eerst in de vitrine hadden moeten kijken. Ik vraag hem vervolgens, waarom dat bord dan boven de kassa hangt en dat we de vitrine helemaal niet gezien hebben, toen we naar de kassa liepen. Monique gedraagt zich inmiddels heel netjes,terwijl ik steeds pissiger word. Dan zegt de medewerker dat hij moet wachten op de manager en probeert ons ondertussen van alles extra aan te smeren. Als we toch de broodjes nemen, dan kunnen we muffins of een salade extra krijgen! We vallen van de ene verbazing in de andere, want de salades kosten hier ook 9.50! Ze geven dus liever extra weg, dan dat ze geld terug moeten geven!
Wij besluiten voet bij stuk te houden en vertellen hem dat we de manager dan wel willen spreken. We krijgen te horen dat ze niet weten waar de manager is en dat ze ook niet weten wanneer hij in de zaak zal zijn. Monique en ik besluiten dat ik alvast op zoek zal gaan naar iets anders, terwijl zij blijft wachten. Voor ons is het inmiddels een principe kwestie geworden.

Als ik terug loop, zie ik dat Monique mijn richting uit komt. Eindelijk kwam die manager opdagen (die waarschijnlijk van een ander deel op het vliegveld moest komen) en vervolgens was het geen probleem. Het bedrag is inmmiddels terug gestort op de credit card. Waarom dit toch allemaal zo lang moest duren?!
We zijn het inmiddels zat en moeten bijna gaan boarden, dus we besluiten de broodjes te laten zitten. Mocht het eten in het vliegtuig weer zo slecht zijn, dan maken we de zak M&M’s wel open!

We boarden al snel en omdat we voor deze vlucht economy plus stoelen hebben, zijn we ook een van de eersten die boarden. Inderdaad hebben we veel meer beenruimte en kan de stoel iets verder naar achteren. Ik moet lachen om een overduidelijk Nederlandse dame die de bagagebakken gaat reorganiseren, zodat haar bagage precies boven de rij waar ze zit, komt te liggen. Hiervoor verplaatst ze de bagage van een ander die het daar uiteraard niet mee eens is en haar vraagt zijn bagage terug te zetten. Ze laat op een duidelijke manier merken dat ze het daar niet mee eens is. Het duurt lang voordat het vliegtuig vol is en we merken dat het steeds heter wordt in het toestel. De airco boven ons hoofd blijkt nauwelijks te werken en valt enige tijd later volledig uit.
Vanuit het vliegtuig zie ik onze vertrektijd komen en gaan en terwijl de helft van onze sectie inmiddels met van alles zit te wapperen om maar wat koelte te krijgen, blijven we stil staan en horen we ook de motoren niet…
Eindelijk wordt omgeroepen dat we een technisch probleem hebben. De machine die de motoren start, werkt niet en men wacht tot een andere machine wordt gebracht. En ja, als de motoren zijn gestart, zal ook de airco weer gaan werken.

Na ongeveer een uur in een verschrikkelijke warmte door te hebben gebracht, komt het personeel met bekertjes water langs. Wat me opvalt, is dat die bekertjes maar voor de helft gevuld worden. Hmm… het lijkt op rantsoen te zijn.
Dan voelen we eindelijk hoe de motoren worden gestart en meteen begint de airco voluit te blazen. Na nog een aantal minuten, vertrekken we eindelijk van de gate om vervolgens in een file van zo’n 20 tot 25 vliegtuigen naar de startbaan te rijden.
Dan gaan we eindelijk de lucht in en even later horen we dat de verloren tijd grotendeels ingehaald zal worden, zodat we nog redelijk op tijd in Amsterdam zullen landen.

Al snel krijgen we iets te eten. We kunnen kiezen tussen chicken, pasta en een salade. We kiezen allebei voor de salade en volgens de steward is dat een goede keuze. Dat klopt, want de salade smaakt verrassend lekker. We krijgen nog iets te drinken, de spullen worden opgehaald en dan wordt het stil, heel stil…
Uren lang zien we geen cabinepersoneel meer, we krijgen ook niets meer te drinken en dat is wel heel vervelend. Ik vervloek mezelf dat we geen water mee hebben genomen. Het blijkt dus echt op rantsoen te zijn.

We vermaken ons prima verder tijdens de vlucht. Slapen doen we geen van beiden, maar wel kijken we allebei World War Z die Monique nog even snel gedownload heeft. We zien het langzaamaan weer licht worden en terwijl we allebei nog een film kijken, krijgen we ongeveer een uur voor de landing nog wat te eten en eindelijk nog wat te drinken.
Laten we het erop houden dat de crew het zichzelf erg makkelijk heeft gemaakt tijdens de vlucht.

Uiteindelijk landen we ongeveer een kwartierje later dan de oorspronkelijke tijd op Schiphol. Bij het uitstappen loopt de dame van de reorganisatie met al haar handbagage (rolkoffer, grote tas plus handtas) voor mij. Ik zie dat haar koffer achter een stoel blijft hangen en ze kijkt boos achterom alsof iemand express haar koffer tegenhoudt.

We zijn niet zover van de douane geland en staan al snel in de rij om onze paspoorten te laten controleren. Hier zijn ze zoals gewoonlijk ook niet de meest vriendelijke figuren en Monique krijgt haar paspoort zowat terug gesmeten. Ik krijg ‘m nog netjes overhandigd.
Zoals altijd moeten we een eeuwigheid wachten op de bagage, maar eindelijk komen de koffers op de band. Het is weer voorbij.

@Iedereen die heeft meegelezen en reacties heeft achtergelaten: dank jullie wel!