Dag 01: Een dag om snel te vergeten

Rond kwart voor 8 gaan we op ons dooie akkertje op weg naar Schiphol, denkend dat alles van een leien dakje zal gaan. Alles gaat goed, maar bij de Schiphol tunnel loopt het verkeer richting Schiphol vast. Langzaam rijdend komen we eindelijk aan bij de vertrekhal. We nemen snel afscheid en lopen dan snel naar binnen. Want kregen we in eerste instantie te horen dat onze vlucht met een uur vertraagd was, kregen we gisteravond laat het bericht dat we wel op tijd zouden vertrekken. En als dan plotseling het verkeer tegen zit en het blijkt dat duizenden mensen tegelijk met jou op de luchthaven moeten zijn, dan stijgt de stress!
Natuurlijk is dat nergens voor nodig, want Monique heeft ons gistermiddag al ingecheckt, dus we hoeven alleen de bagage maar te droppen en dat gaat snel. Daarna gaan we snel door de paspoortcontrole en zoeken een tentje op om wat te eten. Natuurlijk nemen we ook direct een broodje voor onderweg mee. Als we alles op hebben, gaan we direct richting de gate, waar de controle al volop aan de gang is. In sneltreinvaart zijn we er doorheen en wachten dan tot we kunnen boarden. En wachten… en wachten… dan wordt omgeroepen dat nog niet begonnen kan worden om wat voor vage reden dan ook, maar uiteindelijk zitten we als koningingen op heerlijk ruime stoelen! We vertrekken een half uurtje later dan gepland, maar dat zullen we weer inhalen.

We landen netjes op tijd op New York JFK en bereiden ons voor op de lange wachttijden voor immigrations waar JFK om bekend staat. Alleen daarom hebben we al gekozen voor een lange overstaptijd. Maar we worden aangenaam verrast. Al ver voor we daar aan komen, moeten iedereen de richting volgen van Amerikaans staatsburger, bezoeker eerstekeer of terugkerende bezoeker. Die laatste volgen wij. Het blijkt dat we ons zelf electronisch moeten aanmelden. Hartstikke handig. We krijgen een printje mee en sluiten aan bij de balies van de immigrations officers. Die staan met elkaar te ouwehoeren en – na alleen de vraag hoelang we blijven te hebben beantwoordt, mogen we doorlopen. Dit alles heeft zo’n 5 minuten geduurd!

Dat betekent dat we ruim de tijd hebben om rustig te gaan eten, maar als eerste gaan we een bak koffie halen om weer een beetje bij te komen. Na een tijdje zetten we onze tanden in een overheerlijke juicy hamburger. Dan hebben we nog zo’n anderhalf uur voordat de volgende vlucht vertrekt. We nemen de bus naar een andere terminal en gaan daar bij de gate de tijd door brengen.

Als we eindelijk allemaal in het vliegtuig zitten, gebeurt er niets. We zien de tijd verstrijken, maar om onverklaarbare redenen blijven we stil staan. Eindelijk geeft de piloot door dat we niet van de gate afkunnen, omdat er achter ons vliegtuigen stil staan. Het blijkt slecht weer te zijn, waardoor nietskan opstijgen. Gek genoeg merken wij niets van dat slechte weer.

Eindelijk gaan we weg, om vervolgens in de file te staan voor de enige, zo lijkt het, startbaan. Het duurt en het duurt en we zien de tijd wegtikken. Ik heb er nu al zwaar genoeg van om in het vliegtuig te zitten, omdat we al op de helft van de vlucht hadden moeten zijn. Maar eindelijk, met een vertraging van 2 uur, vertrekken we.

Gelukkig wil ook de piloot graag naar huis, want hij geeft plankgas en haalt uiteindelijk aardig wat van de verloren tijd in. Helemaal gaar landen we in Phoenix, maar als we eindelijk de koffers hebben, staan we in no time bij Hertz. Op het welkomstbord zie ik waar de gereserveerde auto staat, maar we kunnen nog niet weg. Monique moet nog worden toegevoegd op het contract anders mag ze niet rijden.
Als dat eenmaal is geregeld, gooien we onze bagage in de auto en rijden, met hulp van Jack, in een keer naar het hotel. Het hotel dat ik vrijdagochtend rond 7 uur voor een zeer vriendelijk prijsje heb weten te boeken, nadat we wekenlang de prijs in de gaten hebben gehouden.

Daar aangekomen gaan we als eerste naar de kamer, kijken wat roomservice te bieden heeft en besluiten uiteindelijk om in iets kleins te halen in het winkeltje. Dat peuzelen we nog op, maar met ruim 24 uur achter ons, gaan al snel de luiken dicht.