Dag 05: Grand Canyon South Rim

We worden wakker met een schoongewassen blauwe lucht en volop zon en beginnen met een goed ontbijt, voordat we aan de dag beginnen.

In 2001 maakten we ons eerste rondje door de USA. We waren wel vaker in Amerika geweest, maar nog nooit hadden we samen een roadtrip gemaakt. Toen gingen we van San Francisco naar Las Vegas en via San Diego naar Los Angeles. Tussen de steden door hebben we alle parken in het westen bezocht, waaronder de Grand Canyon. Als eerste gingen we naar de South Rim, maar op de een of andere manier kon het ons niet bekoren. We zijn toen ook naar de North Rim geweest en sindsdien zijn we verschillende keren aan de North Rim geweest. We zijn tot nu toe nooit terug gegaan naar de South Rim.

Dit jaar hebben we besloten om terug te gaan naar de South Rim. Ik ben vooral benieuwd hoe ik dit deel nu ga ervaren. Maar eerst gaan we vanmorgen op weg naar de Hertz vestiging om de reservesleutel terug te brengen. Daar aangekomen geef ik de sleutel af, maar ik zie al dat deze dame nier snapt wat er aan de hand is. Volgens mij is het niet zo ingewikkeld, dus probeer het nog een keer uit te leggen. Ze neemt de sleutel aan en ik vind het eigenlijk wel prima.

We gaan op weg naar de Grand Canyon en als we eindelijk bij de entree aan komen, kopen we meteen een agency pass. We halen het bedrag er dit jaar waarschijnlijk niet uit, maar we kunnen ‘m ook volgend jaar nog gebruiken en we weten dat de opbrengst de parken ten goede komen. We hebben het er dus graag voor over.

We rijden door naar het visitor center waar het ongelooflijk druk is. De eerste parkeerplaatsen staan vol, dus we rijden een stukje verder. Daar kunnen we de auto parkeren en snel lopen we naar het visitor center om te kijken welke busroute we moeten nemen. We willen de Rimtrail lopen van Hermit’s Rest Transfer terug naar het visitor center.

We nemen de bus die de blauwe route rijdt. We kijken nog even snel of we wel weer een bus terug kunnen pakken, mochten we het lopen op deze hoogte zat worden. Dat kan op verschillende plekken, dus we lopen naar boven waar we uitkijken op de Bright Angel Trail. Dit is een van de meest populaire trails waar je de canyon in kan en waar je van de South Rim naar de North Rim kan lopen. Dat gaan we niet doen, maar we zien wel heel veel mensen lopen in de canyon. Respect voor de mensen die dat kunnen.

Rustig lopen we verder, ondertussen genietend van het uitzicht. We spreken weer af om ieder in ons eigen tempo te gaan lopen. Niet zo gezellig, maar ik loop sneller dan Monique. Voor mij is het heel vervelend om steeds in te moeten houden. Natuurlijk wacht ik zo nu en dan tot ik Monique weer in het vizier heb.

Als we nog iets meer dan een kilometer moeten lopen, stoppen we nog even om wat te eten en opnieuw zijn we stil als we het uitzicht zien.

Na een tijdje lopen we weer verder, terwijl het steeds drukker wordt. Een teken dat we bijna bij het eind zijn of dat we dichtbij een parkeerplaats zijn. Niet veel mensen nemen de moeite om de trails te lopen. Inmiddels weet ik dat de Zuid Amerikanen de nieuwe Japanners zijn, wat die gaan altijd met de hele familie op vakantie en ze moeten perse naast elkaar lopen en daardoor lopen ze dus vooral in de weg!

Maar eindelijk zien we het visitor center opdoemen. We maken snel een pitstop bij de toiletten, kijken of we een kop koffie kunnen krijgen en gaan op weg naar Desert View aan de andere kant van het park.
Ongeveer 40 mijl verderop komen we aan bij Desert View, waar ook de Watchtower staat die in de jaren 30 is gebouwd. Deze uitkijktoren staat op de rand van de Rim en als je wilt kun je naar boven. Ik ga alleen naar de eerste verdieping, maar zie daar hetzelfde als wanneer ik beneden sta.

Ook begint het enorm heiig te worden en als Monique klaar is met het nemen van foto’s, lopen we terug naar de auto. We besluiten genoeg gezien te hebben van de Grand Canyon – tenslotte hebben we dit park al vaker bezocht – en terug te rijden naar het hotel. Daar komen we tegen 6 uur aan en dat vinden we een mooie tijd om meteen te gaan eten. Dat doen we bij de Italiaan, waar we een overheerlijke pizza eten. Die hebben we wel verdiend.
Terug bij het hotel zet ik het blog van gisteren online, terwijl Monique met de foto’s stoeit. Daarna zoeken we snel onze mandjes op!