Dag 07: Slotcanyons, of toch niet?!

We doen lui vanmorgen. Sowieso kunnen we pas vanaf half 9 ontbijten en omdat we weten hoe goed dat smaakt hier, vinden we het geen probleem om te wachten. En terwijl we ontbijten en koffie leuten kunnen we het blog en de foto’s uploaden, want we hebben geen internet in de cottage.

Het is gisteravond niet meer gelukt met de startrail. We zagen sterren genoeg, maar de maan stond in de weg. Die gaf veel te veel licht. We hopen dat ie vanavond ergens anders schijnt in plaats van in ons gezicht.
Als alles weer online staat (een hels karwei, want het is niet het beste internet) en we een praatje hebben gemaakt met de eigenaresse, gaan we op weg. We willen opnieuw proberen om Peek-a-Boo en Spooky slotcanyons te bezoeken. We weten dat de Hole in the Rock Road goed te doen is, maar we hopen dat we ook de Dry Fork Road kunnen rijden. Net als in Arizona is er de afgelopen dagen enorm veel regen gevallen in dit gebied en dat maakt de meeste trails onbegaanbaar.
Voordat we weggaan, zet Monique de GoPro vast op de voorruit. Strak maar eens kijken wat dat gaat worden…

De Hole in the Rock Road kunnen we inderdaad prima rijden. Wel zien we hier de gevolgen van de zware regenval. Op veel plekken is de weg onder water gelopen, maar we voelen het ook vooral. Is de weg normaal gesproken wat zanderig met zo nu en dan stukken wasbord, nu is de weg een en al wasbord! We stuiteren zowat over de weg en dat zo’n 26 mijl lang. En dat duurt, kan ik vertellen.

We houden er inmiddels volop rekening mee dat de Dry Fork Road niet te doen zal zijn en als we die trail inrijden, zien we een paar honderd meter verder al de eerste auto’s staan in plaats van op de parkeerplaats zo’n 2 kilometer verderop. Ik rij tot voorbij de geparkeerde auto’s, waar de geulen al in de weg staan en sta vervolgens op de rem. Terwijl Monique nog zegt dat het verderop niet te doen is, heb ik de auto al in zijn achteruit gezet. Dit gaan we niet doen. We moeten verderop een bocht door en we zien vanaf hier al de moddersporen. Nog even opper ik om te gaan lopen, maar dat ziet Monique niet zitten. De heenweg zal wel gaan, maar op de terugweg moeten we aardig klimmen, dus we laten het schieten vandaag.

Speciaal voor Jasper. De camera corrigeert wel heel veel, maar het geeft een idee. We zullen later meer filmpjes plaatsen.

Ik rij achteruit tot ik op een plek kom waar ik redelijk makkelijk kan keren. Met die geulen in het pad, waardoor je aardig scheef komt te hangen, zie ik het niet zitten om helemaal achteruit terug te rijden. Heelhuids, en heel belangrijk, zonder schade komen we weer op de Hole in the Rock Road. Omdat we hier vrijwel alles verder hebben gezien wat redelijk te doen is, besluiten we om op weg te gaan naar Willis Creek. Ook hiervoor moeten we een onverharde weg op, maar als we in de buurt komen, gaan we eerst langs het visitor center van Bureau of Land Management (BLM). Daar wacht ons de volgende teleurstelling. Oh, ze raden niet af om de trail te rijden, maar ze juichen het ook niet toe. Eigenwijs als we zijn, gaan we toch een kijkje nemen, maar we besluiten inderdaad om het niet te proberen.

In deze omgeving houdt het wel qua hiken wel op voor ons, maar qua rijden niet. We besluiten om Hells Backbone te gaan rijden. Dit is een gravelweg van ongeveer 38 mijl die tussen Boulder en Escalante ligt. De weg gaat door het achterland van Grand Staircase Escalante National Monument en belooft dramatische vergezichten en diepe ravijnen. Maar op een gegeven moment rij je over een brug met aan weerszijden ravijnen! Dat willen wij wel zien en een beetje sceptisch beginnen we vanuit Boulder aan de rit.

Dat het landschap van Grand Staircase divers is, wisten we al, maar dat het ook zo groen was, dat zien wenu voor het eerst, want eerst zien we niets anders dan dennenbomen. We zien een stel herten de weg over schieten, maar verder niets. Wel vang ik af en toe een glimp op van de ravijnen tussen de bomen door.

Dan komen we ineens bij de Devils Backbone aan. Het is een eenbaansbrug en aan beide zijden kijk je inderdaad zo de diepte in. Je zou er bijna hoogtevrees van krijgen. We stappen allebei uit en nemen een kijkje. Terwijl Monique foto’s maakt, kijk ik om me heen en verbaas me weer eens over de enorme oppervlakte van dit gebied. Na een tijdje rijden we weer verder en komen weer in het beboste gebied. We zien nog wat herten die ons net zo nieuwsgierig bekijken als wij hen,, maar wekrijgen ze niet goed op de foto.

Langzaamaan rijden we weer naar de Scenic Byway 12 en als we daar aankomen, zijn we enigszins gedesorienteerd. Maar we vinden onze weg weer en gaan eerst alvast de tank vol gooien. Dan hoeven we dat morgen niet meer te doen. Daarna gaan we snel een hapje eten en zorgen dat we weer voor het donker terug zijn bij de cottage. Eens zien of die startrail vanavond wel gaat lukken.