Dag 08: The Burr Trail en Nottom Bullfrog Road

We willen na het ontbijt kijken of we de Upper Calf Creek Falls trail kunnen gaan lopen, de Lower hebben we 2 jaar geleden gedaan. We weten het niet zeker, want verschillende websites geven tegengestelde informatie. De ene website zegt dat het makkelijk te doen is, alle andere websites geven aan dat het een moeilijke trail is met een heel steil gedeelte. We gaan het zien.

Eerst ontbijten we weer erg lekker met een heerlijke kop koffie. We internetten weer wat en als we weer zijn bijgelezen met alles gaan we op weg naar de trail. Daar aangekomen gaan we eerst een blik werpen op de trail. Ik loop zo ver als ik kan op mijn slippers en op dat moment denken we nog dat het appeltje eitje zal zijn. We lopen terug naar de auto, trekken onze hiking boots aan, zorgen voor voldoende water en lopen terug naar de trail. Ik zet onze namen in het trailregister en we lopen het slickrock op. Daar zien we pas goed hoe steil de trail naar beneden loopt. We twijfelen en twijfelen en dat is nooit goed. Uiteindelijk besluiten we om niet naar beneden te gaan, maar een andere leuke wandeling te zoeken. Op de route die we vandaag zullen rijden, zullen we er genoeg tegen komen, denken we.

We stappen weer in de auto en rijden verder richting Boulder. Als we het dorpje binnen rijden, zeg ik tegen Monique dat we ook de Burr trail kunnen rijden. Deze weg loopt ook door het Grand Staircase Escalante NM en vervolgens door het achterland van Capitol Reef National Park. Deze route hebben we nog niet eerder gereden en ik heb gelezen dat het een mooie route moet zijn. We zijn ooit gestart aan de andere kant, maar we hebben ‘m nooit uitgereden.

We nemen de afslag, stoppen nog even bij de Farmer’s Market en gaan dan de Burr trail op. De rit wordt mooier en mooier en het is maar goed dat ik achter het stuur zit, want Monique maakt overuren met foto’s nemen. We gaan van groen naar rood, van rood naar roder en dan plotseling veranderen de kleuren van de rotsen weer naar andere kleuren. Kijken we het ene moment tegen hoge muren aan, het volgende moment zien we hoe hoodoos gevormd worden. De ooh’s en aah’s zijn niet van de lucht.

Langzaamaan naderen we het einde van de trail, maar we zijn er nog niet. De Burr trail gaat over in de Nottom Bullfrog Road. Deze is onverhard, maar net zo mooi. Het is zo ongelooflijk mooi dat we er geen woorden voor hebben. We stoppen om de haverklap, omdat we weer iets zien dat op de foto moet of waar we alleen maar voor uit willen stappen.

Ineens zien we op de Garmin dat we haarspeldbochten gaan krijgen en tergend langzaam rijden we naar beneden. In de diepte zie ik een tegenligger aan komen en het lijkt alsof ie een fiets op het dak heeft. Als we elkaar passeren, zien we dat het een auto van Google maps is. Die komen dus echt overal.
We rijden weer verder en stoppen nog net zo vaak. Van wandelen komt weinig, maar dit is met recht een van de mooiste routes die we ooit hebben gereden. Jammer genoeg hebben we nu de Scenic Byway 12 en 24 voor een groot deel gemist, maar dat was zeker de moeite waard en de laatste 2 hebben we al veel vaker gereden.

Zodra we de Scenic Byway 24 oprijden, gaat het een stuk sneller. Het is nog zo’n 2 uur rijden tot Moab e inmiddels hebben we flinke honger maar geen plek om te stoppen. Tegen de tijd dat we bij een rest area rijden we op de I 70, moeten we nog zo’n 45 minuten rijden. We besluiten om door te rijden en als we aankomen bij het huisje dat we hebben gehuurd wat te eten.

We slaan af bij de UT 191 en rijden verder richting Moab. Het einde is in zicht en ik let niet zo goed op de snelheid. Dan gaan op de andere baan de lichten aan van een politiewagen en SHIT, die draait en komt achter mij aan! Ik ga naar de kant en ik hoor via de intercom de agent zeggen dat ik verder aan de kant moet gaan staan. Alles voor veiligheid, nietwaar? Hij vindt zijn eigen veiligheid duidelijk ook belangrijk en gaat aan de kant van Monique staan. Hij vertelt dat hij mij gestopt heeft vanwege te hardrijden. Tja, ik kan daar weinig tegen in brengen.
Hij vraagt naar mijn rijbewijs, maar die zit in mijn rugzak die achter mijn stoel staat. Ik vraag vriendelijk of ik uit mag stappen en ondanks dat hij het liever niet heeft, zal ik wel moeten. Onder zijn ‘be careful’ stap ik uit. Gelukkig heb ik geen doodswens dus ik doe ook voorzichtig, kijk eerst of er geen verkeer aan komt, stap uit, pak mijn rugzak en loop naar de achterkant van de auto. Ik pak mijn rijbewijs (die zowaar in het vakje zit, waar hij hoort te zitten) en geef het aan hem. Ik zie hem naar het rare kleurtje kijken en dan vraagt hij of het een Nederlands rijbewijs is. Ja, dus. Dan vraagt hij of ik weet wat de maximalesnelheid is en ja, dat weet ik. Waarom ik te hard reed, wil hij vervolgens weten. Ik vertel dat ik normaal gesproken op de cruise control rijd, maar dat ik dat uitgerekend nu niet deed. Hij vraagt nog waar we heen gaan en als ik zeg dat we een paar dagen in Moab zullen blijven, en dat ik zeker op mijn snelheid zal letten, zegt hij dat ik een waarschuwing krijg. Betrapt hij me nog een keer, dan ben ik de pineut. Verder zegt hij nog dat we veel moeten drinken en voldoende water bij ons moeten hebben als we gaan hiken. Dat zullen we zeker doen. Ik krijg nog een ‘be careful’ als ik weer terug loop naar de auto.
Opgelucht stap ik weer in en netjes mijn snelheid lettend rijden we verder.

Voordat we naar onze gehuurde condo rijden, gaan we eerst nog even boodschappen doen bij de supermarkt. We halen wat hotdogs en hamburgers, broodjes en stellen een salade samen. Vanavond hoeven we in ieder geval de deur niet meer uit.
Als we bij de condo aankomen, krijgen we zowaar de deur open met behulp van de code. Vol verwachting lopen we naar binnen en het ziet er werkelijk fantastisch uit. We kunnen lekker op de bank hangen, aan de bar internetten, koken, bbq-en, we hebben allebei een eigen slaapkamer en badkamer. De komende dagen zullen wij ons prima thuis voelen.