Dag 09: De hike van Landscape Arch naar Double “O” Arch

Om 9 uur schrik ik wakker. Nu gingen we vannacht ook laat naar bed, maar dit ben ik al lang niet meer gewend van mijzelf. Ik ga snel naar beneden waar Monique al zeurt dat ze zin heeft in koffie, maar dat hebben we niet.
Terwijl ik nog wakker aan het worden ben, worden we via Skype opgeroepen door het thuisfront. Het duurde duidelijk te lang, voordat ze wat van ons hoorden. We kletsen weer even bij en als na een tijd de verbinding weg valt, gaan we maar eens beginnen met de dag.
Vandaag gaan we eens terug naar Arches National Park. Daar zijn we in de afgelopen jaren wel geweest, maar steeds maar korte bezoeken. Even picknicken of, zoals 2 jaar geleden, een wandeling doen. Dit jaar wilde ik wel weer eens terug naar Landscape Arch en vandaar kijken waar we nog meer naar toe kunnen wandelen.

We gaan op weg, stoppen nog even om te tanken en de broodnodige koffie en gaan dan snel op weg naar het park. Voordat we daar naar binnen gaan, zet Monique de GoPro weer aan de buitenkant op de voorruit. Helaas blijkt de batterij van de afstandsbediening leeg te zijn en moet ze haar arm gebruiken om ‘m aan en uit te zetten. Verrassend genoeg lukt het haar ook nog!

Bij de poort laat ik de pas en mijn rijbewijs zien en al snel mogen we doorrijden. Monique kijkt op de kaart waar Landscape Arch ligt en we rijden meteen door naar Devils Garden. Daar vinden we al snel een parkeerplaats. De slippers worden vervangen door de hikingboots en de waterzakken worden bijgevuld. Dan gaan we op weg.

Het is bloedheet op de trail en we lopen vol in de zon. Dat belooft wat. Als eerste komen we aan bij Landscape Arch, de arch waar je tot 1991 op en onder kon lopen. In 1991 hoorden mensen ineens een enorm kabaal en konden nog net op tijd weg vluchten, toen er ineens een gigantisch brok afbrak. De arch was door water poreus geworden. Sinds die tijd kun je niet meer onder de arch doorlopen.

Ik kijk verder naar het vervolg van het pad en zie dat we steil omhoog moeten om de trail naar Double “O” Arch te volgen. Terwijl Monique nog foto’s maakt van Landscape Arch, sta ik te kijken hoe makkelijk iedereen naar boven lijkt te lopen.

Als ik tegen Monique zeg dat we naar boven moeten, begint zij enigszins bedenkelijk te kijken. Monique heeft veel meer moeite met het lopen op hoogte dan ik, maar ik zeg dat we altijd terug kunnen als het niet gaat. We besluiten ook nu weer om ieder in ons eigen tempo te gaan lopen. Als ik bijna bovenaan het steile gedeelte ben, roept Monique dat ze het niet ziet zitten. Ik wil wel doorlopen en vermoed dat dit het meest rottige gedeelte is. Dan besluit ze toch om door te lopen. Voor de zekerheid neem ik de camera over en geef de autosleutels aan Monique. Dan kan ze terug naar de auto als ze dat wil en hoeft ze niet in de hitte op mij te wachten.

Na dit lastige stuk wordt het inderdaad een stuk vlakker. We lopen half over slickrock (of sandstone) en half door een wat zanderige grond. En het wordt alleen maar heter. De zon brandt op ons neer en er staat geen zuchtje wind tussen de rode rotsen.
Monique volgt gestaag en langzaam maar zeker komen we steeds verder. Om de zoveel tijd nemen we even de tijd om op adem te komen en om de beenspieren wat rust te gunnen.
Dan komen we weer bij een volgend obstakel. Ik kijk langs de wand omhoog en vraag me af hoe men kan aangeven dat de trail hier loopt. Klauterend, klimmend en kruipend ga ik op m’n elegants omhoog. Ik sta eindelijk boven als Monique aan komt lopen, die zoals gewoonlijk goed kijkt hoe ze het beste omhoog kan komen. Ik ben jaloers als ik zie hoe zij een goede uitstulping ziet waar ze haar voet in kan zetten en zonder enige moeite omhoog loopt.

Als we allebei boven zijn, lopen we over een zeer smalle richel verder. Ik bedenk me weer eens dat het geen trails zijn voor de mensen met hoogtevrees. Gelukkig hebben we daar geen last van. Inmiddels lopen we niet meer, maar sjokken verder, terwijl de zon onverminderd op ons neer blijft branden. Dan komen we aan het einde van het slickrock en hier zie ik toch maar een mogelijkheid om naar beneden te komen en dat is glijdend! Het voordeel is, is dat slickrock glad is en prima als glijbaan fungeert!

We zitten weer eens uit te puffen als anderen zeggen dat Double “O” Arch om de hoek ligt. We lopen nog ietsje verder en dan zien we ze liggen! Weer een arch bereikt de we vanaf de weg niet zien liggen.

Terwijl Monique de foto’s maakt, zit ik wel prima in de schaduw. We zien de chinezen aan komen lopen, die eerder al vreselijk veel herrie maakten met z’n allen. Maar ze hebben de grootste lol. Als zij al een tijdje foto’s van elkaar aan het maken zijn, horen we ineens “I’m coming, I’m coming!”. Dat blijkt spuit elf te zijn en de clown van de groep chinezen. Ze is erg grappig!

Na een tijdje besluiten we om weer terug te gaan lopen. Met dit keer de zon in het gezicht, ben ik blij met mijn hoed. Dat houdt in ieder geval mijn hoofd enigszins koel. We lopen, klimmen, klauteren, kruipen en glijden weer over de rotsen en zijn opgelucht als we eindelijk bij het laatste en meest lastige stuk komen. Het steile gedeelte aan het begin van de trail. Ik ben blij dat ik me op de heenweg niet gerealiseerd heb hoe steil het is. Voorzichtig lopen we naar beneden, kruipen om een stuk rots heen en staan dan eindelijk weer op het zand. Nu ik dit stuk achter de rug heb, ben ik blij dat ik niet de Upper Calf Creek Falls trail heb gedaan. Die liep nog iets steiler en verder door naar beneden.

We lopen weer langs Landscape Arch, maar inmiddels kan ik niet meer wachten tot ik bij de auto ben. Na een tijdje kijk ik maar weer eens achterom en zie hoe Monique voort sjokt. Ik ga op een steen zitten wachten tot zij er is, zodat ik de autosleutels mee kan nemen.
Bij de parkeerplaats gooi ik eerst wat koud water over mijn handen heen. Althans, ik denk dat het koud water is, maar dat valt vies tegen. Toch is het wel lekker fris. Dan sjok ik verder naar de auto en vervloek mezelf dat ik ‘m zover weg heb gezet. Maar eindelijk zie ik ‘m, gooi de portieren open en schop als eerste mijn schoenen uit! Oh, wat een heerlijk gevoel om die uit te kunnen trekken!

Dan pak ik snel wat koele pepsi’s uit de coolbox en wacht op Monique, terwijl de ramen open staan en de airco op z’n hoogst staat te blazen. Ik zie dat de temperatuur hier beneden flink in de 30 graden is en heb zo’n vermoeden dat ie op de trail toch goed richting de 40 liep.

Als Monique ook zit, rijden we naar de picknickplaatsen waar we op ons gemak een broodje eten. Dan rijden we op ons gemak het park weer uit en rijden weer eens naar de supermarkt. We halen nog wat te eten voor vanavond en 2 welverdiende cappuccino’s. Snel gaan we terug naar huis, waar we neerploffen.

Later op de avond eten we nog wat en weten we dat we morgen wel zullen voelen dat we vandaag uit de auto zijn gebleven!