Ook vandaag zijn we laat. Het is maar goed dat we niet 3 weken in een huis zitten, want anders kwam er weinig van terecht. We spreken wel af vandaag rustig aan te doen. We hebben allebei fikse spierpijn van gisteren, dus een rustig dagje wordt wel toe gejuicht door onze spieren.
We internetten wat, gooien wat blogs en foto’s online en gaan daarna op pad. Monique wil graag de La Sal Mountain Loop nog een keer rijden. Dat vind ik ook een goed idee, het is inmiddels deels al jaren geleden dat we die hebben gereden. We rijden naar het noorden van het stadje en gaan daar de Scenic Byway 128 op. We rijden hier langs de Colorado River en ik ben op zoek naar een plekje waar we kunnen pootje baden. Zwemmen zal veel te koud zijn!
Na een paar mijl komen we bij een plek waar men de rafting boten te water laat. Een mooi plekje waar ik pootje kan baden. Heel voorzichtig loop ik het water in, maar het is k-k-k-koud! Net als ik er door heen ben en op mijn gemak sta te kijken naar de verraderlijke stroming, komt Monique aan wandelen. Die vraagt of het water koud is en natuurlijk zeg ik nee…
Ondertussen hoor ik mensen praten en een hond blaffen, maar ik zie niets en niemand. Als ik terug loop naar de auto, zie ik een hond zenuwachtig heen en weer lopen op een richel van een rotswand. Op een richel daarboven zie ik mensen lopen waar, zo vermoed ik, de hond bij hoort. Maar de hond heeft wel een zenuwachtige blaf en blijft maar heen en weer lopen op een klein stukje richel. Dan zien we dat de hond is vastgebonden. In eerste instantie denk ik nog dat dat goed is, maar als we verder rijden, zit het me toch niet lekker.
We rijden richting Ficher Valley via een onverharde weg als we niet verder kunnen omdat de weg onder water staat. Aangezien de ondergrond van klei is, os de kans dat we vast komen te zitten heel groot en dat willen we niet. Ik rij een stuk achteruit tot ik weer op een punt kom waar ik kan keren en we rijden weer terug naar de hoofdweg. Dan rij ik terug naar de plek waar we de hond hebben gezien. Het zit ons niet lekker en als we weer terug zijn, horen we de hond huilen. Zo zielig! Terwijl Monique een foto maakt, kijk ik langs de rotswand omhoog en zie dat de vermoedelijke eigenaren aan het klimmen zijn. Om de paar minutenlaat de hond een gehuil van jewelste horen, maar we weten niet zo goed wat te doen.
Na enig beraad gaan we er van uit dat de hond bij de klimmers hoort, maar we besluiten later nog een keer terug te rijden. Zit de hond er dan nog, dan gaan we naar de politie. Daar ben ik inmiddels vrienden mee…
We gaan op weg naar de picknickplaatsen van Devil’s Garden om wat te eten. Als we daaraan komen, zien we dat alle tafels leeg zijn, dus we hebben de keus. We kiezen een van de tafels dicht bij de parkeerplaatsen en in de schaduw. We nemen alle spullen mee en confisqueren de tafel. Lekker rustig! Nog geen 2 tellen zitten we of er komt een chinees onze richting uit lopen. Niets mis mee, maar alsof de tafel die zo ongeveer bovenop die van ons staat de enige tafel is die vrij is, kiest hij precies diegene uit!
Even later klinkt er een hoop gekakel en komt de rest van het chinezen gezelschap aan lopen. Dat ze hard praten, is niet erg. Dat ze precies de tafel moeten kiezen die het dichts bij die van ons staat, is ook niet erg. Maar op het moment dat ze gaan eten, worden we niet goed van het gesmak!
We zorgen dat we snel klaar zijn, ruimen op en laten de chinezen dan weer alleen met hun gesmak. Wij rijden terug naar het visitor center, waar ik wat kleine dingetjes koop. Ondertussen gaat Monique bij een ranger informeren waar we het politiebureau kunnen vinden. De ranger vindt ons maar zeurpieten en is niet heel behulpzaam. Prima, het politiebureau vinden we ook wel zonder hem, indien nodig.
Ik wil graag nog even naar Canyonlands National Park. Twee keer hebben we de Shafer Trail gereden, maar het blijft trekken. Ik moet een blik werpen op de trail. We rijden naar het park en laten bij de entree de pas zien. We krijgen een kaart en het krantje en rijden meteen door naar het uitkijkpunt. Eerst zien we helemaal geen jeeps op de trail, maar dan zien we ver beneden ons een auto aan komen. Ik wil wel wachten tot die naar boven komt. De trail ziet er van bovenaf goed uit, maar we zie wel diepe geulen, waar je met een te lage auto op vast zou lopen.
Er komen nog wat anderen bij ons staan en ik hoor een Amerikaan zeggen dat die auto het niet gaat redden. Ik kijk waar hij naartoe wijst en zie een auto stil staan. De bestuurder stapt uit en lijkt zijn auto te controleren. Zelfs vanaf het punt waar wij staan, zien we dat de auto een lage bodemvrijheid heeft en het duurt niet lang voor de man een stuk achteruit rijdt, omdraait en maakt dat hij terug naar de weg komt.
Inmiddels is de jeep bijna boven en zoals ik al dacht, is de trail niet zo slecht als voorgaande jaren. Althans, het deel wat wij kunnen zien. We blijven nog heel even staan kijken en besluiten dan om te gaan kijken of de hond nog steeds op de richel zit. Daarna willen we meteen gaan eten, zodat we op tijd zijn voor de zonsondergang bij Dead Horse Point State Park.
Als we weer bij de bewuste plek zijn waar de hond vast zat, zien we, tot onze opluchting, dat de hond en de klimmers weg zijn. We besluiten terplekke om een volgende keer niet af te wachten, maar meteen navraag te gaan doen. Nu zijn hulptroepen gelukkig niet nodig.
We rijden naar Pasta Jay’s voor een pasta die werkelijk superlekker is. Na het eten springen we snel weer in de auto om naar Dead Horse Point State Park te gaan. Als we daar aankomen, doe ik de fee in een envelopje en word pissig als ik zie dat auto’s achter ons doorrijden zonder te betalen. Ik kan daar slecht tegen. Dus ik roep naar Monique dat ik een dubbel fee in het envelopje stop. Uit pure pissigheid geef ik op het envelopje aan dat ik dubbel betaal voor die auto die door gereden is!
Snel doe ik het envelopje in de bus en rijden door naar het uitzichtpunt. Daar zijn we natuurlijk weer niet de enigen.
De zonsondergang is werkelijk fantastisch mooi en we genieten allemaal in stilte van het uitzicht. We hopen dat het net zo mooi over zal komen op de foto’s.
Net voor het helemaal donker is, beginnen we aan de weg terug. In file rijden we weer terug naar de hoofdweg. Als het hier donker is, dan is het ook heel donker!
Als we weer terug zijn bij het huis, gaan we aan de slag met de foto’s en het blog, maar de internetverbinding is superslecht. Het duurt eeuwen voordat alles online staat en al snel daarna hou ik het voor gezien. Tijd om tegaanslapen!
Roadtrip blogging 