Dag 11: Via een omweg naar Farmington in New Mexico

We hebben de verhuurder laten weten dat we om 9 uur uit het huis zullen zijn, niet wetende hoe slecht ik zou slapen. Om 7.15 uur sta ik groggy op en wil niet eens denken aan de enkele uren die ik heb geslapen. Dan hoor ik dat de koffie klaar is en ga snel naar beneden. We lezen nog even de laatste berichten en beginnen dan aan het opruimen van de troep. We pakken alles weer in, halen op verzoek van de verhuurder de bedden af en gooien de handdoeken in de wasmasjien.

We gooien de koffers in de auto, lopen nog een keer rond en trekken dan de deur achter ons dicht. Daarna rijden we eerst nog langs de supermarkt en gooien de tank weer vol. Dan gaan we op weg. We willen weer via de Moki Dugway rijden en vandaar een deel van de dirtroad Johns Canyon Road rijden. Deze dirtroad wordt goed onderhouden, maar als we pech hebben, komen we nog geen 3 mijl ver. We zullen zien. Eerst maar eens naar de Moki Dugway.

Onderweg slaan we af bij Recapture recreation area, denkend dat we bij het meer wel kunnen picknicken. We rijden naar het meer, maar zien daar dat de weg is afgesloten met betonblokken. Ik gooi de auto weer eens in de achterruit en rij terug naar boven. Ik word nog een kei in achteruit rijdend bochtjes nemend, zo…
We besluiten om in het plaatsje Blanding wat te gaan eten. Ze hebben bij het visitor center een leuk plekje om te picknicken.

Als de magen weer gevuld zijn, rijden we snel door. We vergeten altijd hoe ver het rijden is naar de Moki Dugway, maar eindelijk zien we de waarschuwingsborden. Inderdaad, de waarschuwingsborden. Deze weg is ooit het onderwerp geweest van een aflevering van Discovery’s Most Dangerous Roads. Het is een gravel weg die via haarspeldbochten naar beneden loopt. En er zijn geen vangrails, dus als je een andere auto moet passeren… Niet weggelegd voor mensen met hoogtevrees.

Als we weer veilig beneden zijn, rijden we eerst naar Goosenecks State Park. Altijd een mooi plekje om weer even te kijken. Monique gaat weer los met de camera, want we zijn hier veel vroeger op de dag dan andere jaren. Het licht is, volgens haar, ook veel beter. Na een tijdje rijden we weer verder en slaan af bij Johns Canyon Road. Maar die valt tegen. Als snel wordt de weg zo slecht dat we het niet zien zitten om door te rijden. Ik zet de auto weer eens in de achterruit en rij terug naar de weg. Ieder nadeel heeft z’n voordeel, dus we besluiten terplekke om naar Monument Valley te gaan. Monique wil graag de valley drive rijden met de GoPro op de auto.

We rijden daar naar toe, betalen de fee en beginnen we meteen aan de drive. Een paar auto’s voor ons zien we eens we een Mustang rijden en voor ons een Mazda 3. De Mazda moet dit wel aan kunnen, maar we hebben al eerder gezien dat een Mustang niet verder durfde. En we hebben foto’s gezien van een Mustang die zich volledig vast had gereden. Ondanks dat het eerste stuk verschrikkelijk is, rijdt de Mustang door. Respect voor degene die achter het stuur zit. In de Mazda voor ons zien we dat de passagier zich letterlijk met beide handen vastgrijpt aan de handgreep! Maar ook zij zetten door. Na een tijdje gaan zij naar de kant en rij ik ze voorbij.

Monique maakt ook hier weer overuren met haar camera, want het licht is hier ook beter doordat we eerder op de dag zijn. Maar het is ongelooflijk druk en stoffig en ik zie het rode stof inmiddels op het dashboard liggen! Ik ben dan ook blij als we aan het einde zijn. We nemen nog een blik in het visitor center, maar gaan dan weer snel op weg.

We spreken af dat Monique het stuur over neemt als ik het echt zat wordt en een half uurtje later begint de korte nacht zich te wreken. We ruilen van plek en nog voordat Monique de stoel naar haar zin heeft gezet, ben ik van de wereld. Althans, ik slaap half, want we rijden niet over de meest vlakke weg.

Na een paar uur komen we eindelijk aan in Bloomfield, vlakbij Farmington. We checken snel in en gaan dan een hapje eten in het daarnaast gelegen restaurant, Roadkill… ehm… house, Roadhouse!
Daarna gaat zeker bij mij al snel het licht uit.