Dag 12: De zoektocht naar King of Wings

We zijn weer bijtijds op, “genieten” van een rubberen roerei en gaan dan snel op weg. Twee jaar geleden zijn we bij Bisti Badlands gweest en nu willen we naar een gebied dat nog iets verder weg ligt, Ah-Shi-Sle-Pah. We gaan op zoek naar de King of Wings!

De King of Wings is moeilijk te vinden. Reizigers die ‘m vonden, hielden de informatie voor zich en coördinaten waren ook niet te vinden. Een enkele reiziger vond ’m bij toeval op Google Earth door de schaduw van de zon en een ander heeft dagenlang in het gebied gebivakkeerd om ‘m te vinden.
Tot een Duitser besloot om de coördinaten vrij te geven, maar zelfs dan moet je je afvragen of het wel klopt. Natuurlijk heb ik de coördinaten opgeschreven met de hoop dat ze zouden kloppen. Daarnaast heb ik van een andere Amerika ganger de track gekopieerd die zij hebben gelopen, maar gek genoeg komen die coördinaten niet overeen met die ik eerder vond. Daarbij hebben we gehoord dat het gebied is afgesloten voor bezoekers, maar we hebben er verder niets over kunnen vinden. We zullen zien hoe ver we komen.

We gaan op weg en na verloop van tijd vinden we de track waar we naar toe moeten. Het begin ziet er goed uit, maar verderop lijkt het slechter te worden. Daarbij zit er regen in de lucht en wordt deze track onbegaanbaar bij regenval. Maar Monique heeft fikse blaren en wil het eerste deel eigenlijk niet lopen, omdat ze daar last van heeft. We proberen het wel, maar ik zet de auto toch weer in z’n achteruit. Als we weer terug zijn op de gravelweg, zet ik ‘m iets voorbij het pad langs de weg. We trekken de hikers aan, vullen de waterzakken en gaan lopend op weg. Het eerste deel hebben we snel gelopen en onder de nieuwsgierige blik van een stel koeien lopen we verder.

Op een gegeven moment moeten we onder een hek door kruipen en aangezien we nergens zien dat het verboden toegang is, zoeken we een plek waar we redelijk makkelijk onder het heek door kunnen, zonder dat we in het prikkeldraad terecht komen. Daarna lopen we door wat grassig land met een zanderige grond. He loopt niet prettig, maar we moeten er toch door heen.

Na een tijdje krijg ik het gevoel dat we niet goed lopen en ik zoek de track die ik thuis al in de gps heb gezet. Dan blijkt dat we inderdaad niet goed zitten. We lopen een heuvel op en hopen een goed overzicht te hebben op omgeving. Dat blijkt het geval te zijn en verderop zien we iets waarvan we denken dat we daar moeten zijn.

We sjokken verder en langzaam maar zeker komen we dichter in de buurt. Dan staan we ineens aan de rand en ik zie op de gps dat we inderdaad goed zitten. Als we naar beneden lopen, lijkt het alsof we op sommige delen op vulkanisch gesteente lopen en op andere delen lijkt het alsof we over glas lopen. We weten dat hier veel mineralen in de grond zitten. Misschien heeft het daar mee te maken.

Ik volg de gps terwijl Monique langzaamaan achter me aankomt. Ik zie al van een afstand dat ze pin heeft, maar ze blijft stug doorlopen. Dan loop ik en bocht om en… ineens zie ik ‘m in al zijn glorie staan: THE KING OF WINGS!!!

Hij is inderdaad veel kleiner dan je zou denken, maar zo mooi! Ik roep naar Monique dat ze er bijna is en zij lijkt ineens zelf vleugels te krijgen.
We gooien allebei de rugzakken af en de stokken neer en maken eerst een foto als bewijs met de zelfontspanner. Dan gaat Monique foto’s maken van alle kanten. Na een tijdje zeg ik tegen haar dat we niet zo lang meer kunnen blijven. We zijn hier helemaal alleen, het is al half 5 en het is nog wel een eindje lopen naar de auto.

op ons gemak lopen we richting het grassige gedeelte, terwijl we ondertussen weer de markante vormsels zien. dit gebied verdient veel meer tijd dan wij hier door gebracht hebben, maar het geeft ons weer een reden om nog een keer terug te komen!

We zoeken onze weg naar het grassige gedeelte, terwijl we parallel blijven lopen aan de track in de gps. Na – wat een vreselijk lange tijd lijkt – komen we eindelijk weer op het grassige deel en beginnen aan het rotstuk terug. Ineens roept Monique dat ze het hek ziet waar we onderdoor moeten en we lopen er snel naar toe. Kruipend gaan we weer onder het hek door en zoeken onze weg terug naar he stuk waar we eerder vandaag gestart zijn.
Na wat een eeuwigheid lijkt, zien we eindelijk de molen met de koeien weer terug. Althans, de koeien lopen inmiddels een stuk verder op. Voor mijn gevoel ga ik steeds langzamer lopen, maar als ik achterom kijk, zie ik dat Monique op een aardige afstand loopt. Die heeft het zwaar. Ik ook, maar ik heb geen stukgelopen blaren.

Eindelijk, eindelijk zie ik de auto staan. En ik kan alleen nog maar denken: nog een klein stukje, nog een klein stukje, nog een klein stukje. Dan ben ik er en ik geef meteen mijn hikers een rotschop! Dan gooi ik mijn rugzak af en rij de auto een stukje terug, zodat Monique er ook iets eerder is.
Ook zij gooit meteen haar schoenen uit en we zien inderdaad dat ze haar voeten tot bloedens toe kapot gelopen heeft. Gelukkig zijn we van alles voorzien, dus ook betadine hebben we bij ons, maar dat komt straks wel.

Het is inmiddels kwart voor 7 en de zon begint al aardig onder te gaan. We rijden terug naar de 371 en zien vanaf daar een schitterende zonsondergang. We zijn blij dat we het vandaag droog gehouden hebben, maar we zijn ook blij dat het niet zo vreselijk warm was, alhoewel de zon later wel flink heet was.

Als we bij Farmington komen, zoeken we meteen de Applebees om een hapje te eten. We genieten van wat we krijgen, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat we flinke honger hebben.
Daarna rijden we weer op ons gemak naar het hotel, waar we nog wat tv kijken, voordat het licht bij ons allebei uit gaat.