Ik weet niet wat het is deze vakantie, maar riep Monique gisteravond nog dat we vroeg op moesten, liggen we om 8 uur allebei nog op een oor. Blijkbaar kunnen we geen afscheid nemen van Arizona tijd. Daar is het een uur vroeger.
Eindelijk staan we op en Monique gaat eerst kijken of het GoPro filmpje van de Moki Dugway eindelijk ge-upload is op YouTube. Dat blijkt nog niet het geval. Het duurt echt uren om die filmpjes te uploaden…
Dan gaan we ons ding maar doen en besluiten om het ontbijt in het hotel te skippen. We gaan een Power Breakfast eten bij Panera Bread, een supergezond ontbijt en beter dan wat we in het hotel zullen krijgen. Daarna gaan we snel een kop koffie halen en dan kunnen we op weg naar onze bestemming van vandaag, Bandelier National Monument.
We rijden naar White Rock en pakken vandaar de shuttle bus naar het park. De buschauffeur zet dat hij een stop zal maken bij de Frey Trail. Via deze trail kun je in ongeveer 45 minuten naar het visitor center lopen. Een groot voordeel: het is bergafwaarts! We besluiten om dit te doen en naar beneden te gaan lopen.
We stappen uit en beginnen aan de wandeling. We hebben een schitterend uitzicht vanaf de trail, maar het is werkelijk snikheet! Er staat geen zuchtje wind. We lopen stug door en uiteindelijk beginnen we aan de afdaling. Het pad wordt steeds slechter, we moeten weer over flinke keien stappen en lopen weer langs flinke afgronden.
Eindelijk zijn we beneden en lopen eerst naar het visitor center. Daar laat ik mijn pas weer zien en we kopen een trailmap voor een dollar. Dan beginnen we aan de trail. We zien ook hier weer opgegraven ruimtes waar vroeger pueblo’s hebben gestaan. Maar dat is niet alles. We zien ook de grotten waar mensen geleefd hebben. Hetis ooit een gemeenschap geweest van ongeveer 400 ruimtes voor 100 bewoners. In de grotten had iedere familie ruimtes voor opslag, slaapruimtes en natuurlijk de kiva. We kunnen via ladders in de grotten kijken, maar het is te donker om foto’s te nemen.
Hoe het er uit heeft gezien
Ondertussen hebben we het werkelijk snikheet. Alle trails die we lopen, liggen vol in de zon en het valt niet mee om alle trappetjes te lopen. Als we alles hebben gezien, besluiten we om niet via de rivier terug te lopen, maar dezelfde snellere weg terug naar het visitor center te nemen en vandaar weer op de bus te stappen.
We hebben geluk. Net als we aankomen, staat de bus op het punt om te vertrekken. We stappen in, vinden nog een plekje en laten ons terug brengen naar de parkeerplaats. Daar stappen we in de auto en hopen onderweg ergens te kunnen picknicken.
Natuurlijk lukt dat picknicken niet, want we zitten veel te dicht bij de stad. We rijden dus nog maar een keer naar de Starbucks en gaan daarna naar het hotel. We besluiten om vanmiddag lekker rustig aan te doen en wat te relaxen. Even alle indrukken een plek geven.
Na een tijdje te hebben gerelaxed, gaan we een hapje eten. We willen weer wat gaan halen bij Whole Foods, maar degene waar we nu zijn, heeft niet echt iets wat we lekker vinden. Ik heb wel zin in een pizza, dus rijden we naar een Pizza Hut. Foute keuze, blijkt al snel. We worden naar een tafel gebracht door een gozer met een shirt wat ie zo te zien al een paar dagen aan heeft, men komt tot 4 keer vragen wat we hebben besteld en zitten tijden te wachten tot onze bestelling komt.
Eindelijk komen onze pizza’s, maar we hebben het voorgerecht nog niet gezien. Ook zien we dat de ene na de andere tafel klaagt over de service, foute bestellingen en verkeerde bonnen. Dan komt eindelijk ons voorgerecht dat we dan al niet meer willen.
Als we gaan afrekenen, krijgen ze een minimale fooi en willen we dat doen, dan moet het voor ons wel een heel slechte service zijn…
Roadtrip blogging 