Vandaag hebben we een rijdag en ik ben niet blij als ik eerst om 5 uur voor lange tijd wakker lig en vervolgens wakker schrik om 8 uur. Dat geeft ons weinig tijd om nog iets onderweg te bekijken. Aan de andere kant hebben we geen idee hoe Jack ons zal sturen en hebben we op beide mogelijkheden alles wel zo’n beetje gezien. Bij nader inzien doe ik dus lekker rustig aan. Zolang we maar op onze bestemming komen vandaag.
Na een tijdje ga ik mijn ding doen en langzamerhand komt er leven in het andere bed. Als we allebei weer ingepakt zijn, brengen we de bagage door de regen naar de auto en gaan snel ontbijten. Dan gaan we op weg naar Starbucks en het daarbij gelegen tankstation. Terwijl Monique koffie gaat halen, gooi ik de tank vol in de stromende regen. Als ik net ben uitgestapt, hoor ik in eens keihard “HEY, SIT DOWN!”. Ik schrik me dood en ga bijna op de grond zitten. Het blijkt een beveiligingsbeambte te zijn, die schreeuwt tegen een andere man. Blijkbaar heeft die iets gedaan. De man gaat zitten en mompelt iets tegen zichzelf, terwijl de beveiligingsbeambte iemand oproept.
Ik zie niet wie, want tegen die tijd ben ik al klaar met tanken en ga Monique oppikken. Die is nog niet klaar, dus gooi ik – opnieuw in de stromende regen – de cooler leeg. Als ik klaar ben, is Monique nog steeds niet verschenen. Het duurt en het duurt, terwijl de regen gestaag naar beneden komt.
Eindelijk komt Monique na 20 minuten naar buiten. Ze blijkt het leven van de barista zuur te hebben gemaakt. De barista dacht dat een dry cappuccino een cappuccino is met heel veel melk. Dus heeft Monique haar tot 6 keer toe een nieuwe laten maken. En geloof me, het uiteindelijke resultaat is nog niet te drinken!! Maar we doen het er maar mee.
Dan gaan we eindelijk op weg en zien in de verte blauwe lucht. Helaas zijn we daar nog lang niet, dus we blijven in eerste instantie door de stromende regen rijden. Pas na een uur wordt het weer langzaam beter. Met dat het weer beter wordt, zien we ook de temperatuur stijgen. We rijden mijl na mijl door voor ons onbekend gebied, maar als we na uren in de buurt komen van Tuba City zitten we ineens weer op bekend terrein. We zien dat we opnieuw via de 89 en de 89 A zullen rijden.
Mooie routes, maar beiden kunnen we zo ongeveer dromen. En we weten dat we nerveus picknickplaatsen tegen zullen komen. Tenslotte rijden we door Indianen gebied en zij hebben liever dat je naar hun Trading Post komt. Daar hebben we geen zin in en we hebben zelf nog eten dat op moet.
Ik stel voor om door te rijden naar Jacob Lake en daar te lunchen. Dan kunnen we vanavond onze restanten opeten, zodat alles op is, voordat we naar Las Vegas gaan. Monique, die aan die sappige Angusbeef hamburger denkt, vindt dat en goed idee.
Als we hebben gegeten, stappen we weer in de auto en maken ons op voor het laatste stukje. Dat gaat sneller dan ik had verwacht en in no time rijde we St. George binnen. We rijden meteen naar ons hotel, checken in, gooien de was in de wasmasjien en nemen een duik in het ijskoude zwembad.
Daarna relaxen we nog wat, eten onze restjes op en gaan ons dan opmaken voor de laatste “lange” rit van deze vakantie…
Helaas geen foto’s vandaag, we hebben al tig foto’s van dezelfde route.
Roadtrip blogging 
Heej meiden, klopt het dat we nog een paar dagen missen……? Enne… welkom thuis natuurlijk!!!!! X
Thanx! En ja, er missen nog een aantal dagen. Ben druk bezig met schrijven, want in Las Vegas had ik andere dingen te doen… 🙂