Dag 02: Zonsondergang in Organ Pipe Cactus National Monument

Als eerste haalt Monique de koffie uit de koffer om een lekker bakkie leut te zetten. Althans, dat was de bedoeling. De koffie is zo sterk dat het eerder een dubbele espresso lijkt. Ik ben dus meteen klaar wakker als ik een slok neem!

Dan halen we alle spullen tevoorschijn die een plek in de auto moeten krijgen. Al jarenlang hebben we een vakantie uitrusting die ieder jaar weer mee gaat en dat terwijl we niet eens kamperen! En geloof me, dat gaat ook niet gebeuren…

Daarna zijn we zo ver dat we kunnen gaan ontbijten. We kiezen voor makkelijk en doen dat in het hotel restaurant. Het buffet ziet er namelijk erg goed uit en smaakt ook goed. Zelfs de koffie is goed te drinken.

Als we alles op hebben, gaan we op pad. Online hebben we een koelbox besteld en die moeten we in de winkel ophalen. Terwijl Monique staat te wachten, ga ik vast op zoek naar wat boodschappen in de immense winkel, maar als het te lang duurt, ga ik wat rondkijken. Ik kan niet echt iets van mijn gading vinden en loop terug naar Monique die toevallig net aan de beurt is. We nemen de koelbox in ontvangst en lopen naar de andere kant van de winkel om boodschappen te doen. We halen de eerste dingen en zijn daar geruime tijd zoet mee. De laatste boodschappen zullen we ergens anders halen.

We rekenen af en lopen de enorme hitte in. De verwachting voor vandaag is boven de 100 graden Fahrenheit. Maar wij klagen niet, puffen doen we wel.

Dan gaan we op weg naar de Safeway om nog wat dingetjes te halen om daarna naar onze favoriete supermarkt gaan, namelijk Whole Foods. Bij de laatste scoren we sushi die we later lekker zullen oppeuzelen. Daarna wordt het tijd om de camera van Monique te halen. We hebben bedacht dat dit een goede dag zal zijn om de zonsondergang in Organ Pipe Cactus National Monument te gaan bekijken. Dat moet heel mooi zijn en volgens Google ligt dat op 2 uur rijden van Phoenix. Dat moet te doen zijn.

Jack stuurt ons de I10 op en dan worden we ineens met de neus op de feiten gedrukt. Op de matrix borden wordt verwezen naar de I10 schutter. Sinds augustus heeft een of andere klojo automobilisten beschoten. Gelukkig zijn daar geen doden bij gevallen, er is zelfs maar één gewonde gevallen, maar ondanks dat er al een week niets meer is voorgevallen, wordt er nog wel volop voor gewaarschuwd. Je zit toch iets minder prettig op de weg.

Gelukkig is er niets aan de hand als wij daar rijden en voordat we het weten gaan we van de Interstate af en rijden we richting Ajo. Onderweg komen we langs verschillende controleposten van Border Patrol, maar aangezien we richting de Mexicaanse grens rijden, zijn we niet interessant. We mogen dus door rijden.

Online heb ik gelezen dat het park in 2014 weer opengesteld is voor bezoekers, nadat het sinds 2003 gesloten is geweest. Het park ligt namelijk aan de Amerikaans-Mexicaanse grens wat enorm veel criminaliteit aan trekt, waaronder drugsrunners en Mexicanen die via hetpark proberen om illegaal het land binnen te komen. In 2002 is een parkranger door drugsrunners dood geschoten, waarna NPS besloten heeft om het park te sluiten voor publiek. Pas nadat de overheid flinke aanpassingen heeft gedaan om de grens beter te bewaken, is het park in 2014 weer opengesteld. Ik moet eerlijk bekennen dat ik met deze informatie in mijn achterhoofd ernstig op mijn hoede ben. Maar aangezien men aan geeft dat de Ajo Mountain Drive veilig is, hebben we toch besloten om dit park te bezoeken, want de zonsondergang moet geweldig zijn!

De rit heeft iets langer geduurd dan Google aangaf, dus de zon begint al goed te zakken als we aan de mountain drive beginnen. We zien de verschillende cactussen en de bergen kleuren schitteren rood op de achtergrond. Jammer genoeg zakt de zon echt heel snel, dus voordat we de hele rit gereden hebben, is het al te donker. We besluiten dan om maarzo snel mogelijk terug te gaan naar de hoofdweg. Dat gaat niet zo heel snel, want we rijden op een gravelweg met flinke keien en gaten.

Dan zien we ineens bliksemschichten door de lucht schieten. Een prachtig gezicht, maar ondertussen hoop ik wel dat het droog blijft.

Ik hou mijn ogen voornamelijk op de weg voor me gericht en ineens zie ik weer een gigantische tarantula over de weg wandelen! De rillingen lopen over mijn rug, terwijl Monique teleurgesteld reageert dat zij ze nooit ziet!

Eindelijk rijden we de hoofdweg weer op. Het is inmiddels echt helemal donker als we aan de rit beginnen. We moeten stoppen bij de eerste controlepost waar ons wordt gevraagd waar we geweest zijn en wat we überhaupt in Amerika komen doen. Oja en of we Engels spreken in Nederland. Godzijdank hebben we allebei onze paspoorten bij ons, want die moeten we natuulijk laten zien. Maar we hebben niets te verbergen, ook geen Mexicaan, en al snel mogen we doorrijden.

Na een tijdje komen we bij de volgende controlepost. Ook hier moeten we stoppen en ook hier worden de paspoorten gecheckt. Het hele paspoort wordt door gebladerd en ik vraag me af waar hij naar op zoek is. Zoekt hij de stempel die er gister is ingezet of kijkt hij waar we geweest zijn? Maar omdat ze nooit zo vriendelijk zijn, vraag ik het maar niet.

Dan kunnen wel vol stoom vooruit! Ik trap het gaspedaal flink in, we tanken voor de eerste keer, scoren nog snel iets te eten en komen uiteindelijk tegen 22.30 uur aan bij het hotel.