Dag 01: Een lange, lange dag

Het is nog hartstikke donker als we tegen 5 uur de deur achter ons dicht trekken. We spreken gelijk af om de volgende keer op een iets christelijker tijdstip een vlucht te boeken. Maar voor nu kunnen we het niet meer veranderen en een groot voordeel is, is dat we het verkeer volledig mee hebben. Dus rond half 6 staan we op Schiphol. We nemen afscheid en gaan meteen de bagage droppen. Dat gaat snel waarna we naar de juiste terminal worden gestuurd. We gaan door het nieuwe controle gedeelte en ook daar is het ultra rustig. Tot zover gaat alles van een leien dakje.

We lopen wat rond, maar veel is er niet te doen. Genoeg te kopen, maar we hebben niets nodig, dus we gaan maar een bakkie koffie drinken en wat eten. Het is nog zo vroeg dat de belegde broodjes nog niet geleverd zijn, maar als ik aan geef graag een broodje mee te willen nemen, worden meteen 2 broodjes klaar gemaakt. Super service!

Als we alles op hebben, besluiten we maar meteen richting gate te lopen. We mogen ons melden bij gate D1, waar een dame ongegeneerd staat te gapen. Tja, zo zeg ik tegen haar, het is wel heel erg vroeg! Daarna stelt ze ons de gebruikelijke vragen: hoeveel koffers heb je ingecheckt? Is alles wat je bij je hebt van jou? Heeft iemand je iets meegegeven? Etcetera, etcetera. Blijkbaar is ze tevreden, want we krijgen groen licht om door te lopen naar gate D51.

Als we net bij de gate zitten, komt beveiligingspersoneel binnen lopen. Ze zijn door reizigers gewaarschuwd, omdat er een tas op een stoel ligt die bij niemand lijkt te horen. Bij navraag weet niemand, ook wij niet, van wie de tas is. Ondertussen fantaseren wij er lustig op los dat we ieder moment geëvacueerd gaan worden en dat de explosieven opruimingsdienst binnen komt vallen… vol spanning kijken we wat er gaat gebeuren!

Na een minuut of twee komt een andere beveiliger in een slecht passend pak op zijn dooie akkertje aan wandelen. Hij geeft via zijn mobilofoon door dat hij het object heeft aan getroffen en dat het object inderdaad een tas blijkt te zijn. Groot is onze teleurstelling als hij opdracht krijgt de tas mee te nemen. Niks geen evacuatie en niks geen explosieven opruimingsdienst!

Als we eindelijk mogen boarden, begint de chaos. Het is ongelooflijk, maar het instap proces lijkt nooit efficiënt te verlopen bij KLM! Als we eindelijk bij onze comfort+ plaatsen komen, blijken onze stoelen comfort ++ te zijn, zoveel ruimte hebben we! Dat gaat een fijne vlucht worden.
Ondanks de chaos bij het instappen, weet de Delta piloot op tijd te vertrekken. De vlucht naar Atlanta zal bijna 9 uur duren, maar met de ruime plaatsen en alle films en seriesop de tablets zal de tijd snel genoeg voorbij gaan.

Halverwege de vlucht gaat mijn beeldscherm op zwart en krijg ik mijn tablet met geen mogelijkheid meer aan de praat. Ik baal als een stekker, maar kan er op dat moment niets aan doen. Gelukkig heeft Delta een goed personal entertainment system met films, series, spelletjes en nog veel meer, dus mezelf vervelen doe ik niet.

Eindelijk komt Atlanta in zicht en zodra we weer aan de grond staan, gaan we op zoek naar een Starbucks. Dan gaan we eens kijken wat het probleem met de tablet kan zijn. Op de tablet van Monique ga ik op zoek naar een oplossing, maar al snel blijkt dat niet meer nodig. Monique blijkt een magic touch te hebben en heeft mijn tablet weer aan de praat gekregen! Ik heb tijdens de volgende vlucht in ieder geval weer iets te doen.

Na een tijdje gaan we nog wat eten bij de TGIF om daarna langzaam aan naar de gate te gaan. Daar wachten we nog even en dan mogen we weer boarden. Dat gaat een stuk efficiënter, maar we vertrekken niet op tijd. Waarom weet niemand, maar we staan nog zo’n 3 kwartier aan de gate. Dan gaan we eindelijk op weg naar Phoenix.

Bijna 4 uur later, zetten we eindelijk de landing in. Ik weet inmiddels niet meer hoe ik moet zitten en ben dolblij als ik eindelijk kan lopen. Snel lopen we door een zeer rustig vliegveld naar de bagageband waar onze bagage al klaarligt. Dan lopen we snel naar de bus die ons naar de autoverhuur zal brengen.

Een vriendelijke Amerikaan wil zijn zitplaats aan een van ons af staan, maar we weigeren allebei. Ik zeg dat ik blij ben om eindelijk even te staan. Die opmerking maakt nieuwsgierig en we hebben nog een leuk gesprek met alle andere reizigers.
Na een paar minuten komen we aan bij Hertz en lopen direct door naar de garage. Bij de auto aangekomen, gooien we de bagage erin, ik denk gelukkig nog net op tijd aan mijn rijbewijs, en dan rijden we naar de uitgang. Daar aangekomen vraagt de grapjas of we niet iets groters en/of sneller willen hebben. Tuurlijk willen we dat wel, we willen alleen niet meer betalen!

Dat gaat niet op en als we het contract krijgen, mogen we doorrijden. In no time rijden we naar het hotel, checken in, eten nog een hapje in het restaurant en dan gaat al snel het licht uit.

Oja, de auto die we meegekregen hebben, is een Hyundai Sante Fe met slechts 800 miles op de teller.