Toen ik een paar weken geleden volop met de planning bezig was, vroeg ik me af of 2 volle dagen in Farmington niet teveel was. Kijk, Bisti Badlands is mooi, maar we hebben niet de behoefte om daar 2 dagen achter elkaar rond te wandelen. Er zijn nog veel meer Badlands te vinden, maar we zijn bang dat die in het niet gaan vallen zo snel na Bisti.
Door Monique en buurman Mark, die al een route voor volgend jaar gepland heeft, werd ik herinnerd aan de Million-Dollar Highway en na het zien van foto’s, bedacht ik me dat dat wel een mooie route zou zijn voor een dag. We hebben deze route ook gereden in 2004, maar daar kan ik me niet zoveel van herinneren. En op deze manier hoefden we ook niet te verkassen, want het populairste deel ligt tussen Durango en Silverton. Ik was helemaal verkocht toen ik de foto’s zag. Want in deze periode zijn de herfstkleuren op het hoogtepunt.
Het geluk is dat we ongeveer een half uurtje van Durango af zitten, dus na het ontbijt gaan we op ons gemak op pad. Eerst nog een pitstop voor ijs en een tankbeurt en dan kunnen we op pad. Het is heel grappig, maar zodra je de grens met Colorado over gaat, zie je het meteen. De bouw van de huizen is heel anders dan in New Mexico.
Bij Durango is het druk, maar het is dan ook zondag en schitterend weer. Het duurt dus even voor we Durango uit zijn. Dan beginnen we langzaam te stijgen en het wordt groener en groener. Maar ook geler. De kleuren die we zien, zijn fantastisch! We kijken onze ogen uit. Dit hebben we altijd graag willen zien, maar we waren altijd te vroeg. Zelfs in Alaska hebben we dit niet gezien.
We willen de Old Lime Creek Road rijden, dus na zo’n 25 mijl slaan we af. We zien een bord die beaamt wat ik ook heb gelezen. De weg is alleen geschikt voor auto’s met een hoge bodemvrijheid. Die hebben we, dus we rijden door.
Na een paar meter hossen we door de eerste kuilen. Na nog een paar meter hossen we over gigantische keien. Ik zeg tegen Monique dat ik het nog even aan kijk en als het zo blijft om draai. We rijden nog een stuk door, maar de weg wordt zo slecht dat ik het niet zie zitten.
Ik ben werkelijk stomverbijsterd als een sedan uit Alaska ons tegemoet komt. De drie dames die in de auto zitten, zien er dan ook wel een beetje ongelukkig uit. Ze wachten tot ik ze voorbij ben, maar dan lijkt het of ze moed aan het verzamelen zijn om door te gaan. Ik heb op dat moment al besloten om te draaien. We zijn best wat gewend met offroaden, maar dit doen we een volgende keer wel met een gemodificeerde jeep of een buggy, oftwel een RZR (die we ook veel zien).
Tot afgrijzen van Monique ga ik draaien op een punt waar zij net de afgrond in kijkt. Maar ik ga geen centimeter verder! Ik blijf zo koel als een komkommer en op aanwijzing van Monique rij ik achteruit. Ik ben namelijk een kei in het draaien op onmogelijke plekken. Natuurlijk gaat alles goed en onder het toepasselijke ‘Hallelujah’ van Jeff Buckley rijden we terug. “Das war abenteuerlich!” zeg ik tegen Monique als we weer op teer staan. Monique reageert toepasselijk met “Also, also, also!”.
We zijn blij dat we weer op de weg staan en gaan vanaf nu netjes bij de uitzichtpunten genieten. We stoppen dan ook bij bijna ieder punt, net zoals vele anderen. En bijna iedereen die we tegen komen, vraagt of we het ook zo mooi vinden! Ook stoppen we bij de Molas Pass, waar we op 10,000 foot staan, oftewel ruim 3000 meter.
Dan komen we bij Silverton, een klein plaatsje dat bij veel sneeuwval volledig van de rest van de wereld wordt afgesloten. De weg wordt niet sneeuwvrij gemaakt, maar wordt volledig afgesloten. Ik vraag me af hoe dat is en besluit dat ik liever in de stad woon.
We stoppen bij het Visitor Center waar de stoomtrein staat die tussen Durango en Silverton rijdt. Monique gaat er naar toe om het allemaal van dichtbij te bekijken en om een foto te maken (beroepsdeformatie?!). Als ik naar haar toe loop zien we een andere trein net vertrekken. Een leuk gezicht.
We hebben inmiddels wel trek en gaan op zoek naar een restaurant om een hapje te eten. Die vinden we snel en we bestellen allebei een sandwich. Na de lunch lopen we nog even het straatje door, kopen een kadootje en gaan dan terug naar de auto. We rijden nog door tot Ouray, maar voor ons is het mooiste deel al geweest. We besluiten niet door te rijden, maar dezelfde weg terug te rijden.
Nu de zon begint te zakken, worden de kleuren nog intenser. We stoppen niet zoveel meer, maar genieten wel volop.
Om 19 uur komen we eindelijk weer in Farmington en rijden meteen door naar het Mexicaanse restaurant dat ons werd aanbevolen door een receptioniste.
Na het eten wachten we op de supermaan. We zien de verduistering, zien de maan rood kleuren, maar een supermaan is het niet. Hoe dan ook, wij klagen niet, want wij hebben ‘m tenminste kunnen zien!
Roadtrip blogging 