Dag 11: Op weg naar Zion NP met een tussenstop bij Best Friends Animal Sanctuary

Op tijd zitten we weer in de auto, want we gaan op weg naar Zion National Park. Ik heb een aantal mogelijkheden om in Utah nog een tussenstop te maken, maar we zijn er nog niet uit wat we willen zien.

Als we Farmington uitrijden, zien we in de verte Shiprock liggen. Ondanks de enorme grootte is het Monique nog nooit opgevallen, zegt ze. Maar als ze ziet dat het nog 23 mijl verderop ligt, begrijpt ze wel wat ik bedoel. Helaas rijden we er niet dicht langs. Wij moeten de US60 hebben naar Arizona, maar Shiprock lijkt ons wel te achtervolgen.

Op de US60 zien we langzamerhand de omgeving veranderen. Van geel wordt de aarde langzaamaan rood. En van vlak gaan we richting de heuvel en de mesa’s. Jammer genoeg rijden we niet via Tuba City, want daar had ik zeker nog een leuke stop geweten, maar gaan we via Page. Ook niet verkeerd, sowieso kunnen we daar weer water in slaan, want dat gaat hard!

We hebben besloten om de natuur voor vandaag te laten voor wat het is en een stop te maken bij Best Friends Animal Sanctuary bij Kanab. Al jaren komen we hier langs, maar we zijn er nog nooit geweest.
Bij het Visitor Center worden we aangesproken door Heike, een van oorsprong – hoe kan het ook anders – Duitse die al jaren in de VS woont. Ze vraagt of we interesse hebben in de tour en dat hebben we wel. Terwijl ze ons inschrijft, maken we een praatje.

Na een minuut of 10 stappen we in de bus met 2 Amerikaanse stellen. Heike vraagt aan ons of we weten wat voor weer het in Nederland is en ik antwoord dat het waarschijnlijk regent! Heike barst in lachen uit en alleen haar lach is al reden om zelf ook in lachen uit te barsten. Monique doet er nog een schepje boven op met de opmerking “de herfst begint eind juli…”

Best Friends is een dierenopvang waar honden, katten, paarden, vogels, konijnen en soms ook wilde dieren worden opgevangen. Het is een organisatie waar de dieren niet worden ge-euthaniseerd, maar waar ze proberen om de dieren geadopteerd te krijgen. Als dieren onhandelbaar zijn, worden ze door intensieve training her-opgevoed.
Het complex is enorm groot en de donaties ook. Heike vertelt dat ze een aantal donateurs hebben die enorme bedragen doneren. Zo hebben ze voor 5 miljoen dollar een nieuwe kliniek gebouwd, waar ook dieren behandeld worden uit de wijde omgeving.

Ze vangen niet alleen gezonde dieren op, maar ook dieren die ziek en/of hulpbehoevend zijn. En dieren die in andere asiels wel op de lijst staan om ge-euthaniseerd te worden, worden hier – al dan niet tijdelijk – opgevangen. Alleen als de dieren geen levenskansen meer hebben, worden ze uit hun lijden verlost.

Heike vertelt dat veel mensen die een keer langs komen, de jaren daarna regelmatig komen helpen.
We horen dat je ook een dier kan ophalen voor een logeerpartijtje. Veel hotels in Kanab zijn diervriendelijk, waardoor het makkelijk wordt om een dier in je hotelkamer te houden. Maar je kan ook een hond (of kat) ophalen om een wandeling te maken.

Wil je een dier adopteren, dan zijn er vaak anonieme donateurs die de adoptiekosten op zich willen nemen, omdat zij zelf niet in de gelegenheid zijn om re adopteren.
De organisatie bestaat voor het grooste deel uit vrijwilligers. Sommigen wonen in het nabijgelegen Kanab, anderen spenderen hun vakantie en weer anderen komen voor 1 of 2 dagen tijdens hun vakantie.
Ook ben je van harte welkom om ’s middags mee te lunchen. Iedere middag is er een vegetarisch lunch buffet, waar je voor $5 per persoon mag aanschuiven.

Als eerste gaan we naar het hondenverblijf voor oude honden. Daar maken we kennis met Bea, maar Bea is niet zo geinteresseerd in ons. Bea gaat namelijk uit logeren en is veel meer gefocust op de auto’s die voorbij komen, want misschien stopt die auto wel die haar komt ophalen.

Hierna gaan we naar de katten. We maken kennis met zieke katten. Ze zijn schattig en deze komen wel een aai halen. Ook hier krijgen we weer verschillende verhalen te horen en ik durf te zeggen dat deze dieren het hartstikke goed hebben. Ook als ze niet geadopteerd worden.

We rijden nog langs de andere verblijven, waar Heike ook veel over weet te vertellen, maar we nemen hier geen kijkje meer. Als laatste rijden we langs de begraafplaats “Angels Rest”, waar niet alleen de dieren van Best Friends begraven liggen, maar ook uit de omgeving. Alleen de paarden worden elders begraven.

Dan zijn we aan het einde van de 2-uur durende tour. Heel interessant, vooral omdat je te zien krijgt wat met de donaties wordt gedaan. Als we terug komen bij het visitor center krijgen we een ‘goodie bag’ met wat grappige dingetjes. natuurlijk gaan we niet weg zonder een donatie te doen, er wordt een hoop goeds met het geld gedaan.

We nemen afscheid van Heike en krijgen een hug van haar. Wat een ontzettend leuk en enthousiast mens. We laten weten dat we zeker nog gaaan terug komen.

Dan nemen we nog een kijkje in het winkeltje. Sadie is stapel op pindakaas, dus we kopen een zak pindakaas snoepjes voor haar. Ook daar hebben we weer een leuk gesprek met een van de vrijwilligers, die zelf ook een hond heeft. Het schept een band!

Het is inmiddels vijf uur en we stappen weer in de auto om naar Springdale te rijden, dat op zo’n 35 mijl ligt. Gelukkig voor ons is de weg weer opengesteld, nadat een stuk rots naar beneden kwam denderen, want anders hadden we een flink stuk om moeten rijden.

We komen aan bij het hotel en Monique gaat inchecken. Het duurt allemaal vrij lang en als ze terug komt, blijkt waarom. In plaats van 2 nachten zijn we maar 1 nacht geboekt. We balen als een stekker, want dat betekent dat we op zoek moeten naar een ander hotel. Dit hotel heeft namelijk geen kamers vrij. Nog sterker, alle kamers in Springdale zitten vol! Hoezo is het seizoen voorbij?!

Voordat we op zoek gaan, besluiten we om eerst een hapje te gaan eten. We komen terecht in een restaurant waar toevallig deze avond heilbot een van de specials is. Dat nemen we allebei en het smaakt voortreffelijk! Als dessert neemt Monique nog een tiramisu en ik een goddelijk smakende creme brulee.

Dan gaan we terug naar het hotel en proberen een ander hotel te boeken. We besluiten in St. George een hotel te zoeken, maar jammer genoeg hebben we een dramatische internetverbinding. Het wordt later en later. Eindelijk hebben we een hotel gevonden en voor het geval de verbinding weg valt als we aan het boeken zijn, belt Monique het reserveringsnummer van het hotel. Pfff… we hebben in ieder geval een overnachting. Klein probleem is dat ze de kamer vrij houden tot 16 uur de volgende middag…

Voor ons komt dat verdomd rottig uit. We willen naar Zion om Observation Point te lopen. Een trail waarbij je zo’n 600 meter klimt. Omdat het eerste deel vrij steil omhoog gaat, willen we heel vroeg vertrekken. En vroeg is in dit geval: om 7 uur de eerste bus nemen die vertrekt van het visitor center. Dan loop je dit eerste stuk nog in de schaduw. Aangezien de temperatuur boven de 30 graden zal zijn, is dat ook wel nodig.

Doordat het al zo laat is, en het feit dat we morgen voor 16 uur moeten inchecken, besluiten we – met pijn in het hart – dat het beter is om deze hike voor dit jaar te laten vervallen. We hebben geen zin om ons te haasten tijdens de wandeling. En de andere, voor ons interessante wandelingen, hebben we al gedaan!
In plaats daarvan blijven we in de buurt van St. George en gaan daar wat parken bezoeken.