Om kwart over 7 stap ik mijn bed uit en word bijna treurig als ik beneden de donkere ruimte zie. De gordijnen zijn open, maar ze hadden net zo goed dicht kunnen zijn. Het is een leuk appartement, maar er zijn maar weinig ramen. Natuurlijk is dat om in de winter de kou buiten te sluiten, maar je moet wel de hele dag het licht aan hebben in de zomer.
Ik zet de tv aan en zoek een nieuwszender op. Eens kijken of er nog iets spannends is gebeurd. Dat valt mee. Ik pak mijn tablet en ga eerst het een en ander bijlezen. Dan plaats ik het blog van twee dagen geleden. Zo ben ik weer een beetje bij.
Inmiddels heeft Monique een bakkie koffie gezet en zijn we allebei druk met ons eigen ding. Dan eten we nog wat en net op het punt dat we de deur uit willen gaan, begint het te regenen. En niet zomaar, het komt met bakken tegelijk!
Change of plans, dus. Dat wordt geen Tioga Pass vandaag, maar Alabama Hills. Dat stond eigenlijk pas op de rit voor de dag van vertrek, maar goed. In Lone Pine is het wel beter weer. Als we net op de Highway rijden, klaart het inderdaad iets op en al snel wordt het helemaal droog. Ook zien we in de verte blauwe lucht in plaats van donkergrijs.
Op ons gemak rijden we door naar Lone Pine. Als we daar aankomen, is de temperatuur inmiddels opgelopen tot zo’n 80 graden. Heel wat beter dan in de bergen.
De Whitney Portal Road waar de Alabama Hills aan liggen is snel gevonden en we stoppen bij het informatiebord. We lezen dat Hollywood dit gebied al in 1920 ontdekt heeft. Er zijn hier dan ook een heel aantal films (gedeeltelijk) opgenomen. Maar ook de reclamewereld weet het te vinden, voornamelijk vanwege de grillige vormen die de rotsen hebben.
Ook wij kijken verbaasd naar alle vormen. Maar het ligt dan ook fantastisch mooi, met de bergen op de achtergrond. We stoppen een aantal keer aan de hoofdweg, zodat Monique de plaatjes kan schieten. Dan komen we bij de Movie Flats, een goed onderhouden zandweg. Hier slaan we af en de auto wordt weer net zo stoffig als voordat ie schoon gespoeld werd door de regen.
We zetten de auto stil aan het begin van een zijpad en gaan aan de wandel. We lopen naar het einde van het pad waar een trail begint. De trail loopt tussen de vormsels door en de camera van Monique maakt weer overuren. Op een gegeven moment zie ik niet meer waar het pad naar toe loopt en nemen we dezelfde weg weer terug. We rijden nog wat rond, maar hebben dit deel wel gezien.
Terug op de Whitney Portal Road stoppen we nog een paar keer langs de weg als we ineens waarschuwingsborden zien waarop staat dat we in actief beren gebied zijn. Natuurlijk zien we er geen, maar we zijn wel op onze hoede.
We rijden door en komen aan het einde waar de Mount Whitney Trail begint. Die gaan wij niet lopen, maar er is een leuke waterval. Ook hier staan weer volop waarschuwingen over actieve beren die op geuren af komen. Eigenlijk moeten we alle etenswaren opbergen in de daarvoor bestemde ‘voedselkluizen’, ook als we maar even bij de auto weg zijn. Dat doen we niet, maar ik besluit wel bij de auto te blijven, terwijl Monique foto’s gaat maken van de waterval.
Als zij terug komt wandelen, gaan we de berg weer af, maar ook hier stoppen we nog een aantal keren. Het uitzicht is fantastisch en de lichtval precies goed.
Op weg naar Mammoth Lakes stoppen we bij het Visotor Center in Lone Pine. We hebben een nieuwe pas nodig om de parken die vallen onder de NPS te bezoeken. De ranger die dit afhandelt, zegt dat het een goede tijd is om een nieuwe pas te kopen. Dat weten we, maar een andere ranger vraagt waarom en we leggen uit dat de pas tot 31 oktober 2016 geldig is, dus 13 maanden in plaats van 12.. Dat levert een high five met de ranger op! We rijden terug naar Mammoth Lakes en hopen dat het weer daar is opgeklaard. Des te dichter bij we komen, des te kouder wordt het. We gaan van een 83 graden Fahrenheit naar 52 graden Fahrenheit, ondanks dat ook de zon hier af en toe schijnt.
Op de highway haal ik een truck in en zie dat het een sneeuwschuiver is. Even later lezen we op de matrix borden langs de weg dat SR108 afgesloten is vanwege sneeuw. Dan zien we de verse sneeuwop debergen liggen! Bij de informatieborden van de verschillende bergpassen lezen we dat de Sonora pas ook is afgesloten wegens sneeuwval! Gelukkig hebben wij daar geen last van.
Eigenlijk wil Monique nog naar Mono Lake, maar online zien we dat de zon daar al over een uur onder gaat. Dan gaan we nog maar een keer een hoognodige was draaien. Ik zoek een wasserette en die blijkt vlakbij te zitten.
Met een uurtje zijn we weer klaar en bevroren van de kou. De temperatuur is volgens mij inmiddels gedaald naar het vriespunt. Lopen we hier op slippers! Om weer op te warmen, gaan we gelijk door naar de pizzeria en eten een van de beste pizza’s ooit.
Roadtrip blogging 