Online heb ik gisteren al gezien dat ht een stuk koeler zal zijn vandaag met mogelijk een bui en onweer. Met een stuk koeler bedoel ik dat het een graad of 30 wordt. Dus nog altijd een aangename temperatuur. Het had wel goed weer geweest voor ons oorspronkelijke plan, The Racetrack Playa. Dat plan is een paar weken geleden vervallen, nadat ik foto’s zag van een totaal verziekte playa. Een professor van Universiteit HuppeldePup had een pissig blog geschreven en foto’s geplaatst waarop te zien was dat mensen vlak naast de stenen gaan lopen. Het stond daar vol met voetstappen! Als je bedenkt dat The Racetrack Playa een fenomeen is waar wetenschappers nog volop onderzoek naar doen en dat het voor ons bijna 300 dollar kost om daar te komen, dan zit je niet te wachten op voetstappen! Wat het voor ons zo duur maakt, is dat de weg er naar toe heel slecht is en je het beste een jeep kunt huren. Aangezien wij ook nog verzekerd moeten worden, is zo’n jeep huren best prijzig. We bedachten dus dat we dan beter naar Titus Canyon konden gaan. Ook leuk!
Zoals altijd gaan we eerst naar het Visitor Center. Ik laat mijn pas zien en de ranger vertelt ons dat het weer ietwat onvoorspelbaar is. Er is kans op flashfloods, zo vertelt ze, dus alle onverharde wegen zijn off limits!
Woosh! Daar gaat ons plan om Titus Canyon te rijden vandaag. Down The Drain!
Gelukkig zijn er genoeg andere dingen te doen, maar veel hebben we al gezien. Alles wat verder interessant is voor ons ligt aan, je raadt het al, onverharde wegen. We besluiten dan toch maar naar wat oude bekenden te gaan en rijden naar Dante’s View. Hier heb je een fantastisch uitzicht op de zoutvlakte die onder zeeniveau ligt. We lopen een stuk naar boven voor een nog beter uitzicht en weer terug op deparkeerplaats, willen we de andere kant op. Maar dan begint het te onweren en we duiken snel de auto in.
Terwijl ik weg rij, kijkt Monique waar we nu heen kunnen. Ik zie in de richting van Stovepipe Wells de zon schijnen en rij alvast die richting uit. Monique geeft aan dat we naar Wildflower en we rijden daar naar toe.
Net als ik af sla, begint het te regenen. We zien de waarschuwingen voor flashfloods op deze weg en als het na een paar mijl alleen maar harder gaat regenen, draai ik weer om. Het probleem is dat met slechts een paar inch regen flashfloods kunnen ontstaan, omdat de enorm droge grond het water niet kan verwerken. Tja, het blijft de woestijn. We spreken af om naar de cabin te gaan en te kijken of het weer nog gaat verbeteren, maar als we voorbij Stovepipe Wells zijn, zien we dat een deel van de weg vol loopt is met water.
Ik rij er doorheen en jemig, dit is meer water dan we dachten. Het slaat over de auto heen! We vinden dit best grappig en gaan nog een keer. We hebben de grootste lol! Een man in een personenauto staat vlak voor de flooding te wachten en weet niet hoe snel hij zijn raampje dicht moet doen als wij aan komen plonzen. Natuurlijk ga ik er wel met beleid door heen, we weten dat het zomaar heel gevaarlijk kan worden.
We rijden verder en zien nog veel meer flashfloods. Ook op de weg naar Scotty’s Castle. We rijden nog wat door flinke plassen, decauto isinmiddels wit uitgeslagen, maar uiteindelijk hebben we genoeg lol gehad en gaan we weer op weg naar de cabin. Onderweg zien we nog veel meer auto’s die er net zo smerig uit zien als onze auto. We zijn dus niet de enigen die hier lol mee hebben.
We zien een truck aankomen die het zand van de weg schraapt. Een zandschuiver, roept Monique. Maar des te dichter we bij Furnace Creek komen, des te erger wordt het. We zien dat hele stukken grond de weg op zijn geschoven met het water en als we bij het Visitor Center zijn, zien we zwaailichten en staat een hele horde mensen te kijken. Voor ons staat een camper, dus we zien niets en als ik uit stap zie ik nog niet veel. We vermoeden dat het onvoorspelbare weer is uitgemond in een gigantische wolkbreuk. Monique stapt uit en gaat kijken wat er aan de hand is.
Ondertussen komt een ranger naarmij toe en vertelt dat het heel erg tekeer is gegaan. Verderop is de weg naar Badwater voor een deel afgesloten en de weg naar Zabriskie Point is volledig afgesloten! We zijn blij dat we naar de andere kant zijn gereden en in feite maar weinig last hebben gehad van het weer.
Bij Furnace Creek hebben we het nog nooit zo druk gezien als nu. Er staan een aantal tourbussen en er is geen parkeerplaats te vinden. Waarschijnlijk allemaal mensen die voorlopig niet verder kunnen. Gelukkig voor ons blijven we nog een nacht hier en zien we morgen wel hoe en waar we heen kunnen. Zolang we aan het einde van de dag maar in Twenty-Nine Palms zijn.
Als we gaan eten, vertelt de serveerder dat de laatste storm 2 jaar geleden was, maar dat het toen lang zo erg niet was. Een ander vertelt dat ze niet meer bij haar auto kan komen, maar gelukkig een lift kon krijgen van een collega. Ook horen we van andere gasten dat de weg waar wij zo’n lol hadden met het water op de weg, ook werd afgesloten. Gelukkig waren wij toen al op weg naar de cabin.
Terug in de cabin, zet ik de tv op weather channel en zie dat het in South en North Carolina nog tien keer erger is. Daar hebben ze last van een hurricane. Ik ben blij dat we hier zijn en niet daar, maar ik hoop dat het eeer iets beter gaat worden.
Roadtrip blogging 
Hebben jullie toch nog een stukkie gevaren😃
Grapjas!