Redelijk op tijd zijn we de deur uit op weg naar Palm Springs. Monique heeft daar een tent gevonden waar we kunnen ontbijten. Als je eenmaal een echt lekker ontbijt hebt geproefd, dan heb je echt geen behoefte meer aan een keten als Denny’s. En aangezien het ‘maar’ 4½ uur rijden is naar Phoenix, onze eindbestemming van vandaag, vinden wij het de omweg wel waard. We rijden toch al veel kilometers.
Als we bij Palm Springs komen, zien we als eerste weer de enorme hoeveelheid windmolens. Verbazingwekkend genoeg staan ze allemaal stil. “Your tax money NOT at work”, zeg ik. Maar dan zie ik links van mij een enorm veld vol liggen met zonnepanelen. Hmm… Heeft men door dat die spuuglelijke windmolens niet zoveel opleveren, behalve een waardeloos uitzicht?
We rijden naar Elmers Restaurant en zien dat de parkeerplaats ongelooflijk vol staat. Altijd een goed teken. Binnen krijgen we al snel een tafeltje en de keuze is snel gemaakt. Monique neemt weer eens de French Toast, klinkt een stuk appetijtelijker dan wentelteefjes, en voor de eerste keer deze vakantie neem ik de pancakes. Het is allemaal erg lekker, zelfs de koffie is goed te drinken.
Als alles weer op is, stappen we weer in de auto. Langzaamaan rijden we Palm Springs weer uit. Net als de andere keren vinden we het hier een dooie boel. Maar misschien is dat anders als je hier verblijft.
We gooien hopelijk voor de laatste keer de tank vol en gaan op weg naar Phoenix. Na een uur of twee maken we een pitstop voor koffie en krijgen in plaats van een lekkere kop cappucino een enorme melkbak! Dit is toch wel de smerigste koffie van deze vakantie. Bah!
Kwaad op mezelf omdat ik niet ben terug gegaan, stoppen we op de eerstvolgende parkeerplaats om nog een extra shot toe te voegen. Het helpt iets, maar na een paar slokken proef ik geen koffie meer en laat het staan.
De rit is dodelijk saai. Er is werkelijk niets anders te zien dan saaiheid! Maar langzaamaan komen we in de buurt van Phoenix. Dan zie ik de afslag naar Gila Bend en ik zeg dat we ook terug kunnen naar Organ Pipe Cactus National Monument. Juist ja, dat park waar we aan het hele begin iets te laat waren voor de mooie zonsondergang.
Monique ziet het wel zitten en we slaan af. We rijden langs Gila Bend en rijden door naar Ajo. We zien de Sheriff op dezelfde plek staan als de eerste keer en rijden netjes op snelheid door naar Why. Dan doemt de eerste grenspost weer op, waar we ook nu niet hoeven te stoppen, omdat we op weg zijn naar de grens met Mexico. Op de terugweg wordt dat anders.
Eindelijk doemt het park op. Het is inmiddels tegen vijf uur en de zon is al aan het zakken. We stoppen niet meer bij het Visitor Center, maar slaan meteen linksaf het park op. We passeren het bord waar de waarschuwingen op staan en maken een pitstop.
Als de laagstaande zon een mooi schijnsel weergeeft op de omgeving stoppen we voor de eerste keer. Even verderop komen we een ander koppel tegen, die al snel in hun auto stappen en die we daarna ook niet meer zien. Zelfs geen stofwolk.
Het park is werkelijk ongelooflijk mooi en we zijn het erover eens. Dit vinden wij een leuker park dan Joshua Tree, maar dat komt waarschijnlijk door de afwisseling in het landschap. We stoppen nog ontelbare keren, zodat Monique haar fix krijgt en net als we bij het einde van de rit komen, zakt de zon weg achter de bergen. Dit hadden we toch niet willen missen! Nu maar hopen dat het ook zo overkomt op de foto’s.
We draaien de weg weer op en rijden de 35 mijl naar de eerste grenspost. De paspoorten hebben we al te voorschijn gehaald en nadat Border Patrol vraagt of US burgers zijn, geven we direct de passen af. Hij werpt een blik op de achterbank, geeft de passen terug, wenst ons nog een fijne vakantie en laat ons doorrijden.
Dat ging weer vlotjes…
We rijden weer terug door Ajo, waar we de Sheriff weer tegenkomen op hetzelfde stuk als aan het begin van de vakantie. Hmm… Spooky! Dan doemt de volgende grenspost op. Ook hier overhandigen we meteen de paspoorten en nadat Patrol er een blik op werpt, wordt ons een prettige avond gewenst en mogen we weer doorrijden.
Het is inmiddels aardedonker en we zijn blij als we uiteindelijk de afslag naar Tuscon zien. Hier draaien we de I8 op voor een paar mijl en we stoppen bij het eerste het beste tankstation. Ik gooi de tank nog eens halfvol en daarna lopen we naar de naastgelegen Subway om iets te eten te halen.
Dan gaan we verder. Via Maricopa en wat andere kleine plaatsen rijden we naar Phoenix en Scottsdale. Blijkbaar is hier deze dagen iets te doen, want de hotelprijzen zijn torenhoog! Ons favoriete resort was dan ook geen optie dit jaar en we hebben een voor ons onbekend hotel geboekt dat overigens wel zeer goede recencies kreeg.
Als we in de buurt komen, bekruipt ons even een gevoel van ‘WTF?! Waar komen wij terecht?’. We zullen morgen bij daglicht goed kunnen zien of het zo erg is als we nu denken. De ontvangst is in ieder geval goed, de kamer is ultra schoon, de badkamer ook. Hier gaan we de laatste dagen wel doorkomen.
Roadtrip blogging 