We staan bijtijds op, zodat we op ons gemak de laatste spullen kunnen pakken. We hebben alle tijd, want onze vlucht vertrekt pas rond het middaguur. We staan nog even in dubio of we eerst nog gaan ontbijten, maar besluiten al snel om direct richting vliegveld te gaan. Tenslotte is het zaterdag en veel Amerikanen ontbijten op zaterdagochtend buiten de deur.
Voor de laatste keer zetten we Jack aan voor de route naar het vliegveld. We zijn allebei een beetje stilletjes, omdat we geen idee hebben wanneer we weer terug zullen komen. Maar er zijn ergere dingen dan niet weten wanneer je weer voet aan de grond zal zetten in de States.
Als we bij Hertz aankomen, is de auto snel ingeleverd. De factuur heb ik in een mum van tijd binnen, de koffers en rugtassen snel uit de auto gevist en we gaan op weg naar de shuttlebussen die ons naar de terminal zal brengen.
Met een minuut of 5 zijn we daar aangekomen en kunnen we aansluiten in de rij om de koffers af te geven. We zijn immers al ingecheckt.
Daarna gaan we snel door de douane en begint de riedel weer: laptop en/of tablet uit de tas, schoenen uit, riemen af, horloge af en door de controle. Daarna alles weer om doen, aan doen of in de tas stoppen. Zoals gewoonlijk wordt Monique weer gecontroleerd, want zij heeft haar statief in de rugzak zitten. En ze willen precies weten wat het is. Als duidelijk is dat ze niemand kan neersteken met dat ding, mag ook zij alles weer inpakken.
We halen nog een kop koffie en wat te eten en gaan dan richting gate. We zijn te vroeg, dus het duurt nog even voor we kunnen boarden. Gek genoeg gaat de tijd snel voorbij en voordat we het weten, zetten we koers richting Seattle. Daar aangekomen hopen we nog wat te kunnen eten, maar we zien niet echt iets van onze gading. Dat is wel een tegenvaller. We hopen dan maar dat het eten in het vliegtuig te eten zal zijn.
Al snel kunnen we weer boarden en omdat wij ‘priority’ zijn, mogen we ook nog als eerste onze plaatsen op zoeken! Wat een luxe. Geen gedrang, geen gezeur met de rugzakken die we niet meer kwijt kunnen in de bagageruimte. Heerlijk! En we hebben weer extra beenruimte, dus we kunnen ook fijn de benen strekken op die lange vlucht.
Het eten is zoals gewoonlijk niet je-van-het. Gelukkig komen ze wel wat vaker met iets te drinken langs, maar nog altijd duurt het eeuwen voordat we eindelijk weer voet aan de grond zetten. De tijd doden we met het luisteren naar muziek, beetje lezen en het kijken van films.
Eindelijk landen we op Schiphol, waar de zon ons ook hier welkom heet. We gaan snel op weg naar de bagagebanden, wachten tot we eindelijk de koffers hebben en kunnen dan door naar het welkomstcomité.
Roadtrip blogging 