Dag 03: De Apache Trail

Al jarenlang staat ie op de planning, maar nog nooit hebben we ‘m gereden. Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren: The Apache Trail.
De Apache Trail gaat dwars door de Superstition Mountains en dankt zijn naam aan de Apache indianen, die al ver voordat de huidige weg werd aangelegd, gebruik maakten van de trail. Langs de weg liggen drie grote meren die zijn ontstaan nadat verschillende dammen zijn gebouwd. In 1904 werd de Theodore Roosevelt dam, de enige dam die je vanaf de weg kan zien, en de huidige weg aangelegd.

We stellen Jack in en ik verwacht uit te komen bij Apache Junction, maar de weg is afgesloten en we moeten enorm omrijden. Helaas, want later zal blijken dat wat geen rijdag had moeten worden dat per ongeluk toch wordt.

Eindelijk verschijnt het bord Apache Trail en we rijden ‘m op. We stoppen bij de Roosevelt brug en nemen een kijkje bij het meer waar allerlei bootjes lekker aan het varen zijn.

Dan rijden we naar het uitzichtpunt waar we goed zicht hebben op de immense constructie van de Roosevelt dam. Deze dam is geen vergelijking met bijvoorbeeld de Hoover dam of de Glenn Canyon dam, maar het blijft een enorme constructie. We rijden verder en zien aan de linkerkant de ruige Superstition Mountains en aan de rechterkant een van de blauwe meren. Samen met de blauwe lucht (we tikken weer de 100 graden aan vandaag) is het een mooi plaatje.

Op een gegeven moment komen ons een aantal pick up trucks met trailers tegemoet. Ondanks dat er voldoende ruimte is om elkaar te passeren, ga ik aan de kant, zodat de trucks makkelijk kunnen passeren. Maar de voorste (die blijkbaar iets moet compenseren als ik zo naar zijn truck en boot kijk) doet zijn raam open en gaat lichtelijk uit zijn plaat. Ik weet niet wat hij allemaal zegt en het interesseert me ook niet, maar zijn zwaaiende arm zegt genoeg. We kijken hem alleen maar stoicijns aan. Loser, denk ik als hij eindelijk door rijdt.

We rijden door op de stoffige gravelweg en stoppen zo nu en dan om van het uitzicht te genieten. We komen steeds minder verkeer tegen en dat bevalt ons wel. Niet alleen omdat het een gevoel van alleen-op-de-wereld geeft, maar ook omdat de weg op veel plaatsen heel smal is met onoverzichtelijke bochten.
Als we terugkomen van een uitzichtpunt, zet ik Jack weer aan en stel ‘m in op Portal, onze overnachtingsplek voor de komende 2 dagen. Ik heb al gelezen dat we voor 18 uur moeten inchecken en we schrikken ons te pletter als de verwachte aankomsttijd op 17.55 uur springt. Ehm… okee, voor zover de Apache Trail. Dat we later aankomen dan 18 uur is niet zo erg, maar we hebben geen zin om in het donker aan te komen.

Net als we de gravelweg achter ons laten en weer op asfalt rijden, komt een klein autootje voor ons rijden. En wat een onzekerheid daar achter het stuur. Met een slakkegang komen we vooruit en we zijn blij als ze afslaan. Dan kunnen we eindelijk door rijden, weliswaar in file, maar het rijdt wel door.

We komen uit op de US60 en kunnen weer gas geven. Via Globe rijden we naar het zuiden door kleine, troosteloze plaatsen, om uiteindelijk weer op de I10 uit te komen. We rijden niet door het meest spectaculaire gebied, de omgeving is ronduit saai te noemen.

Via New Mexico komen we eindelijk aan bij onze cottage in Portal. Grappig is dat de winkeltjes en restaurants hier de tijd van New Mexico aan houden waar het van maart tot begin november een uur later is. Wij houden gewoon Arizona tijd aan, besluiten we.

We hebben geen zin meer om nog naar een restaurant te gaan en eten wat broodjes in de cottage. Het blijkt hier een waar paradijs te zijn voor vogelspotters. Daar komen wij niet voor. Wij kunnen nog net een duif van een mus onderscheiden, maar er schijnen hier wel zeldzame exemplaren te zitten. Naast spinnen, slangen, schorpioenen. Allemaal nare beestjes die zich zelden laten zien, zo wordt ons verteld. Ik besluit direct om vooral binnen te blijven als het donker wordt en niet gezellig buiten op de porch te gaan zitten!

We doen niet veel meer vanavond. We eten op ons gemak, ik schrijf het blog van vandaag, zodat ik die op het net kan gooien, als we weer wifi hebben. Het is hier zo verlaten, dat we geen wifi, tv, radio of telefoon netwerk hebben… Het is effe afkicken, maar het wordt ook snel gewoon.