Dag 04: De planning van vandaag valt in het water, letterlijk!

Om 5 uur word ik wakker en een kwartiertje later besluit ik om mijn mandje te verlaten. Ik pak mijn tablet en ga aan het keukentafeltje het blog van gisteren schrijven. Monique ligt nog lekker op een oor en is zich niet bewust van de wereld.

Een uurtje later staat Monique ineens voor mijn neus. Ze kijkt me aan of ik gek geworden ben, maar ja, ik kon niet meer slapen, dus dan kan ik beter iets nuttigs gaan doen. Monique verklaart weer te gaan slapen en pas dan gaat me iets dagen. Ik kijk op mijn tablet en zie dat het pas 5 uur is. Inderdaad, in plaats van kwart over 5 ben ik om kwart over 4 mijn mandje uit gestapt. Dan duurt het nog wel even tot een uur of 7.

Als ik het blog heb afgeschreven, ga ik wat liggen lezen, maar al snel word ik weer slaperig. Ik kom pas weer tot leven als Monique komt vertellen dat het regent… Regen?! Juist vandaag komt dat echt slecht uit. We hopen dus maar dat het later op zal klaren of dat het aan de andere kant van de berg beter weer is.

Op de planning van vandaag staat Chiricuhua National Monument. We zijn hier nog nooit geweest en we hebben een hike van zo’n 14 kilometer op het programma staan. Ik vrees het ergste, maar we bijven positief, ook als we het meest waardeloze weer hebben onderweg.

Als eerst gaan we op weg naar het Visitor Center. Zij kunnen ons meer vertellen over de weersverwachting en mogelijke gevaren. We worden verwelkomd met een ‘Good morning, rainy day people’ en mijn eerst woorden zijn ‘Gaat het nog wat beter worden vandaag?’

‘Nee’, krijg ik te horen, het zal niet opklaren vandaag. En, zo wordt ons verteld, er zijn ook flash flood waarschuwingen voor het hele beneden gelegen gebied. Het gebied waar wij juist vandaag de hike gepland hadden! We balen als een stekker, maar een flash flood is levensgevaarlijk en wij willen graag heelhuids terug komen.

De ranger vertelt enthousiast over het park. Het is het zuidelijkste staartje van de Rocky Mountains, maar ook de Sonoran Desert en de Sierra Madre en de Chihuahuan Desert komen hier samen. Dat maakt het park heel divers. Ze vertelt ons ook waar we het beste beren kunnen spotten. Beren?! Ja, beren! En ze worden regelmatig gespot. Wel is ze heel eerlijk en vertelt ook dat we waarschijnlijk door de mist en de regen weinig zullen zien. Maar wij zijn Dutchies en laten ons niet kennen door een beetje regen!

We gaan dus op weg naar het einde van de drive om de Nature Trail te lopen. Eerst eten we een broodje en dan gaan we het weer trotseren. Het regent pijpestelen, het waait en het is mistig. Heel mistig, zo mistig dat we geen 25 meter vooruit kunnen kijken.

Als we natgeregend zijn, lopen we terug naar de auto en zetten als eerste de verwarming aan. Dan gaan we kijken bij het volgende punt, Echo Canyon. Een stukje vanaf dit punt ligt de Echo Canyon Grotto wat we nog willen zien, maar we zijn gewaarschuwd. Het kan hier zeer winderig zijn en dan is het niet aan te raden om bij de Grotto te gaan lopen.

Zodra we de auto uit stappen, worden we zowat weggeblazen! Monique vind het geen goed idee om verder te lopen, dus we besluiten om de warme auto weer op te zoeken. We rijden verder en stoppen bij de punten waar beren gespot worden. We zitten een tijdje om ons heen te kijken, maar het zit ons niet mee. Er is geen beer te zien!

Dan besluiten we om het park te verlaten. Maar we weten het nu al, hier komen we zeker een keer terug, want wat we gezien hebben, is absoluut de moeite waard.

We rijden weer terug naar Willcox om de Starbucks op te zoeken. We hebben wel een warm drankje verdiend. We rijden over de 181 en zien continu borden staan met waarschuwingen voor flash floods. Het wordt hier in ieder geval duidelijk serieus genomen!

Bij de Starbucks, die heel handig in een supermarkt zit, halen we een lekker warme cappucino en ook meteen maar weer wat boodschappen. Het plaatsje waar wij overnachten heeft niet zoveel mogelijkheden, dus we besluiten om vanavond zelf wat in elkaar te flansen.