Dag 05: Een ontmoeting met Border Patrol en we bezoeken White Sands National Monument

Iets over achten zijn we weer op pad. Vandaag staat White Sands National Monument op de planning en we hopen dat we daar minder bewolking hebben dan in Portal. Hoewel het hier is opgeklaard, is het nog wel bewolkt, maar als het goed is, blijft het droog. In ieder geval daar waar wij naar toe gaan.

We rijden al even op de 181 als een auto van Border Patrol ons tegemoet komt rijden. Als hij ons gepasseerd is, kijk ik in mijn spiegel en zie dat hij om draait. Hmm… dat is vaak geen goed teken.

Hij komt vlak achter ons rijden, zodat hij het nummerbord goed kan lezen. Helaas blijft hij vlak achter ons rijden. Na een paar mijl gaan ineens de zwaailichten aan, terwijl van de andere kant een van zijn collega’s met zwaailichten op ons af komt rijden. Natuurlijk ga ik meteen aan de kant, terwijl Monique de radio een stuk zachter zet.

Dan komen beide heren naar ons toe. Een aan mijn kant, de andere aan de kant van Monique. Het blijkt om een paspoortcontrole te gaan. Geen probleem, die hebben we bij de hand. Not! Monique kan ‘m niet vinden en moet zoeken. Gelukkig vindt ze ‘m.

Terwijl Monique een heel gesprek voert, willen ze op de achterbank kijken of iemand zich daar verstopt heeft. Prima, ik laat het raam zakken en ze werpen een blik naar binnen. Dat wordt goedgekeurd. Ook willen ze de bagage ruimte zien. Ook geen probleem en ik ben blij dat ik vanmorgen wat orde in de chaos heb gebracht. Het bekijken van de bagageruimte bevestigd ook meteen ons verhaal dat we op weg zijn naar White Sands, want onze tassen staan achterin!

Monique promoot Nederland nog even als een van hen zegt dat hij hoopt ooit Nederland te bezoeken. Hij zegt ook meteen dat hij bij terugkomst waarschijnlijk een drugstest zal moeten ondergaan. Yaj, we hebben er twee getroffen met humor!

Hierna krijgen we een ‘enjoy the rest of your trip’ te horen, de een vertelt nog dat we vlak voor Alamogordo nog een controle krijgen en dan kunnen we weer op weg.
We zijn allebei wat stil als we weer op weg zijn. Ik had eigenlijk wel willen weten wat hen getriggerd heeft. Misschien maar goed dat ik het ook niet meer kan vragen.

We maken nog een pitstop bij Deming, maar rijden snel weer door. We willen op tijd in White Sands zijn. De duinen van White Sands zijn al van ver gezien, maar ze bestaan niet uit zand. Ze bestaan uit puur gypsum (gipskristallen). De duinen beslaan in totaal een oppervlakte van ongeveer 710 km², het is daarmee het grootste gypsumveld ter wereld. Ongeveer 40% daarvan bevindt zich binnen de grenzen van het park, de overige 60% valt onder een gebied dat militair terrein is.

Het kan voorkomen dat de weg die langs White Sands voor minstens een uur wordt afgesloten omdat raketten tot ontploffing worden gebracht in het militaire gebied. Vandaag is dat gelukkig niet het geval en om half 1 rijden we het park binnen. We gaan eerst lunchen, zodat de magen goed gevuld zijn. Dan gaan de schoenen aan, de waterzakken worden gevuld en dan rijden naar de Alkali Flat trail.
Nadat onze wandeling gisteren in het water is gevallen, willen we toch echt de auto uit. De Alkali Flat trail is iets meer dan 5 mijl en er staat 3 uur voor. Een mooie middagbesteding, vinden wij. En het weer is precies goed. Bewolking met een goede temperatuur.

We lopen de trail op en staan dan onderaan de eerste duin die beklommen moet worden. Appeltje, eitje, maar naarmate we verder komen, merken we wel dat het zwaarder wordt. Het ene moment zet je je voet op een vrij harde ondergrond, om met de volgende stap tot je enkels weg te zakken!

Maar we gaan door en voor we het weten, wanen we ons alleen op de wereld. We horen nog twee straaljagers, maar dan… helemaal niets meer. Het is doodstil!

De omgeving lijkt steeds witter te worden en ik begrijp best dat mensen hier de kluts kwijt raken en verdwalen. Niet voor niets word je er op gewezen om de paaltjes te volgen.

We lopen verder en komen op het vlakke gedeelte. Dit gedeelte is in de ijstijd een meer geweest en het zand dat hier ligt, wordt naar de duinen geblazen. Het voelt ook veel minder compact. Naarmate we verder lopen, valt het op dat we eigenlijk alleen nog maar naar beneden lijken te lopen. We lopen van hoge duinen naar beneden, maar we hoeven niet meer zo te klimmen. Gelukkig! Want ondanks dat het bewolkt is en niet zo overdreven heet, voelt het inmiddels wel heel erg warm.

Dan zien we ineens weer mensen lopen en dat moet betekenen dat we bijna bij de parkeerplaats zijn. En inderdaad, na nog een paar stappen zie ik de parkeerplaats.

Bij de auto aangekomen, gooien we als eerste de schoenen uit waar inmiddels een gigantische hoeveelheid zand… oh nee, gips in zit. We pakken wat vers water, eten wat en relaxen een tijdje. Dan rijden we langzaam het park uit. We hadden nog de Sunset Stroll willen doen, waarbij je een uur op pad gaat met een ranger, maar voor vandaag hebben we wel voldoende duinen gezien.

Als we bij het hotel aan komen, checken we in en relaxen wat op de kamer. Dan gaan we een hapje eten bij het naast gelegen restaurant dat volgens de hotelmanager zeer goed is. Family owned, no chain is altijd goed en we eten dan ook heerlijk!