Dag 07: What goes up, must come down

Om half 8 zitten we in de auto op weg naar Guadaloupe Mountains National Park. Vandaag staat de zwaarste hike ooit op het programma en eigenlijk kan ik nog steeds niet geloven dat Monique akkoord is gegaan. We gaan namelijk Guadaloupe Peak beklimmen, een hike van 8.4 mijl heen en terug, oftewel 13.44 kilometer.

De afstand zal geen probleem zijn. Maar… over een lengte van 2.4 kilometer gaan we via een zeer steil pad omhoog. Dan wordt het enigszins vlak om vervolgens weer te stijgen. Net als je denkt dat je het ergste hebt gehad en bijna boven bent, komt het meest erge stuk. Ook heb ik gelezen dat de losliggende keien het extra zwaar maken. Maar als je eenmaal boven bent, dan is het alleen maar genieten van het uitzicht, hopen we…

Maar first things first. Om half 8 zijn we dus op weg met volop zonneschijn, maar ten oosten van ons zien we een hele grote donkere wolk. Die lijkt nog ver weg, maar we weten dat er regen en onweer in de lucht zit. Dat maakt het extra spannend.

Na ongeveer een uurtje rijden, komen we aan bij het park. We stoppen als eerste bij het Visitor Center om te informeren naar de trail en de weersomstandigheden. De ranger kijkt een beetje verbaasd als wij aangeven Guadaloupe Peak te willen lopen, maar wij kunnen meer dan hij denkt.
Op de kaart laat hij zien hoe de trail loopt. De ergste stijging zit aan het begin, maar in totaal stijgen we zo’n 900 meter. Ter vergelijking, de Domtoren is slechts 112 meter hoog!

Ook waarschuwt hij ons voor onweer en hij drukt ons op het hart om zo snel mogelijk naar beneden te komen als we onweer horen. Dat zullen we zeker doen, want ik ben geen fan van onweer als ik buiten loop, zeker niet als ik weinig tot geen beschutting heb.
Jaren geleden heb ik de bliksem op een paar meter voor me in de grond zien slaan en sinds die tijd zorgt deze dame dat ze binnen is of zo snel mogelijk naar binnen gaat met onweersbuien.

We nemen afscheid en rijden naar het begin van de trail. We trekken de schoenen aan, vullen alle flessen en waterzakken, maken wat te eten en dan gaan we op weg. Al vrij aan het begin zien we wat bedoeld wordt met losse keien en ik denk nog maar niet na over de trip naar beneden. Inmiddels is de zon verdwenen door de mist die ons de berg op volgt.

Op sommige momenten kunnen we geen 30 meter ver kijken. Maar alleen onweer zal ons tegen houden. We hebben afgesproken rustig aan te doen en onze tijd te nemen, want we zijn natuurlijk niet gewend om op deze hoogte te lopen. Ook beklimmen we de Dom niet wekelijks. Toch vorderen we gestaag en via de fitbit hou ik de afstand enigszins bij, zodat we weten wat we nog moeten.
Jammer genoeg krijgt de camera van Monique ineens kuren en ze kan geen foto’s meer maken met haar spiegelreflex. Gelukkig heeft ze ook haar point-and-shoot cameraatje bij zich.

Als we ongeveer 2 mijl hebben gelopen, krijg ik een dip. Ik vloek en scheld, maar pak na een tijdje mijn rugzak weer en ga verder. Blijkbaar heb ik een knop omgezet, want het gaat ineens een stuk makkelijker. We lopen weer een stuk verder en maken dan een pitstop om iets te eten en even rustig wat te drinken. Dan gaan de rugzakken weer om en lopen we verder.
We zien de eerste mensen alweer naar beneden komen en een van hen vertelt dat het soms heel helder is en soms heel mistig, een beetje hetzelfde als wat wij hier zien.

Dan zie ik op zo’n 3 mijl eindelijk het kleine kampeer terreintje. Ik ben al gewaarschuwd dat ik niet moet denken dat we er al bijna zijn, want nu komt het pas. Ik loop een bocht om en zie dan eindeljk de trail naar de top van de berg.
Monique is nog niet in zicht en ik wacht hier op haar. Ondertussen kijk ik naar beneden en zie een duizelingwekkende diepte. Het is geen trail voor diegenen met hoogtevrees!

Net als Monique aan komt lopen, horen we een enorm gerommel en ik denk bij mezelf: dit ga je serieus niet menen! Dan komt Monique aan lopen en ik zie dat ze er volledig door heen zit. Gelukkig voor haar wil ik sowieso met het onweer niet door lopen en besluiten we tot grote opluchting van Monique om te draaien, maar ik weet zeker dat ze doorgezet zou hebben als het weer meegewerkt zou hebben.

Ik wil eigenlijk nog even snel iets eten, maar dan voelen we ook de eerste regendruppels en ik roep dat het eten wel even kan wachten. Laten we eerst maar zorgen dat we een stuk naar beneden komen.

Monique zegt dat we wel met beleid naar beneden moeten lopen. Dat beaam ik maar al te graag, want ik moet er niet aan denken een misstap te maken en de diepte in te storten! Gelukkig blijft het weer redelijk. De regen en het onweer zitten vooral aan de andere kant van de berg, dus we kunnen de jassen uit laten. Dat is fijn, want ondanks het mindere weer hebben we het allebei hartstikke warm door de inspanning.

De rit naar beneden gaat niet snel. Om de klipklap glij ik weg over een losliggende kei. Het lijkt wel prehistorisch schaatsen, maar dan met een afgrond naast je! We doen dus rustig aan, maar dit is wel een enorme aanslag op de benen. Mijn spieren trillen als een gek en ik ben dolblij als ik eindelijk op de parkeerplaats ben. Ik ga zitten op een bankje en trek eerst mijn schoenen uit. Dan drink ik nog even een halve liter water weg. Heerlijk!

Op mijn sokken loop ik naar de auto en trek daar mijn comfy slippers aan. Mijn voeten jubelen bijna, maar ondanks dat we het laatste stuk naar de top niet hebben gelopen, voelen we ons wel trots. Dit is een overwinning op ons zelf en we weten nu dat we het kunnen. Het was een goede oefening voor de wandelingen die nog gaan komen, maar voor nu ben ik blij dat we morgen een rijdag hebben!

Als we weer wat bijgekomen zijn, gaan we op weg. Eigenlijk willen we naar de Bat Flight in Carlsbad Caverns, maar we zien een noodweer aankomen en besluiten door te rijden. Zodra we op deze weg zitten, lijkt de lucht wel groen te worden en voordat we het weten, begint het te stortregenen! Zelfs met de ruitenwissers op de hoogste stand, is het zicht nihil. Na een tijdje besluit ik de auto op de vluchtstrook te zetten en te wachten tot het beter wordt.

Dan komen een aantal auto’s en trucks in file aanrijden, allen met de gevarenlichten aan en ik besluit ze te volgen. Op de gevarenlichten van mijn voorganger rijden we langzaam aan naar Carlsbad. Eindelijk zien we de eerste gebouwen en gelukkig ligt ons hotel dichtbij de grens van de stad.

We nemen een sprint naar binnen en besluiten de overgebleven pizza’s van gisteravond op te eten. Vanavond hoeven we in ieder geval de deur niet meer uit.