Dag 02: Het is een lange zit, maar dan kom je ook ergens…

Rond 6 uur ben ik klaar wakker en besluit om op mijn telefoon wat te gaan internetten. Zo kan Monique nog wat langer doorpitten. Gelukkig is er geen bericht van Delta Airlines, dus we zullen op tijd vertrekken.

Een uur later sta ik op en net als ik bijna klaar ben om te gaan, zie ik een bericht van Delta binnenkomen. Shit! Het zal toch niet?!
Er staat dat we de vlucht vertraagd is, maar ik zie het niet. Ik krijg geen andere tijd dan de oorspronkelijke tijd van vertrek. Wel heb ik de mogelijkheid om opnieuw in te checken of een alternatieve vlucht te zoeken. Dat laatste doe ik maar niet. Ik check opnieuw in, maar Monique krijgt haar boardingpass niet binnen op haar telefoon.

Geen paniek! We zitten aan de overkant van het vliegveld, dus met 5 minuten staan we in de rij om de bagage te droppen. Dat is ook het moment waarop we ‘ondervraagd’ worden door de beveiliging: van wie is je koffer, heb je alles zelf ingepakt, heb je iets aangenomen of meegenomen voor iemand? Als we alle vragen hebben beantwoord, mogen we doorlopen naar de balie. Ik vraag wat er aan de hand is met de vlucht, maar de dame is net zo verbaasd als ik. Ze vertelt dat ze vanmorgen tijdens de briefing niets gehoord heeft over vertraging. Ze probeert nog te achterhalen hoe-en-wat, maar kan niets vinden. We gaan er maar van uit dat het een foutief bericht is geweest en krijgen nieuwe instapkaarten.

Als alles weer is geregeld, gaan we direct door naar de douane en controle en zijn daarna vrij om rond te wandelen, koffie te drinken en wat te eten te halen. Dan wordt het al bijna tijd om te boarden, dus gaan we op weg naar de gate. We wachten daar nog even en dan kunnen vrijwel als eerste aan boord. Omdat we allebei Skymiles sparen en omdat we comfort+ stoelen hebben geboekt, hebben we priority boarding. Dat is fijn, want dan kunnen we nog een uurtje zitten aan de lange zit toevoegen.

Monique ziet een spandoek in de 1^e klas hangen, waarop staat dat de gezagvoerder na deze vlucht met pensioen gaat. Ik vertel haar dat dat best bijzonder is om mee te maken, omdat de piloten bij aankomst op de thuishaven een erehaag van de brandweer krijgen. Met andere woorden: het vliegtuig krijgt een douche.
Vlak voor vertrek wordt door de co-piloot inderdaad bekend gemaakt dat dit de laatste vlucht van de gezagvoerder zal zijn en een applaus gaat op.

We vertrekken op tijd en de vlucht zal ongeveer 10 uur duren. Voor ons is het noodzaak om geen vertraging op te lopen, want we zitten met de overstap een beetje krap in de tijd. Aangezien we voor nu aan de goden zijn overgeleverd, maken we ons daar vooral niet druk om.

De vlucht gaat voorspoedig, we hebben wat turbulentie, maar voor de rest is het zitten, relaxen en films kijken. Wat opvalt is dat voor het eerst in al die jaren het eten zowaar goed te doen is. We krijgen een menu en kunnen kiezen uit 3 verschillende gerechten, dan krijgen we nog een snack en als laatste krijgen we nog een kleine maaltijd. Het is zowaar goed te eten.

Na bijna 10 uur vliegen landen we eindelijk op Atlanta. De purser houdt net haar praatje, als de co-piloot haar onderbreekt. Die vertelt dat de brandweer klaar staat om een laatste saluut te geven aan de gezagvoerder. Erg leuk om eens in het echt te zien.

Omdat we vrij vooraan zitten, zijn we ook snel het vliegtuig uit. We lopen in draf naar Immigrations waar we aansluiten in de rij. Net als we denken dat dit wel lang gaat duren, worden we naar een andere kant gedirigeerd en dan gaat het supersnel. Voordat we weten, staan we in de rij voor de controle. Helaas verliezen we hier kostbare tijd, omdat een stel Aziaten totaal niet snapt wat ze moeten doen.
Maar dan zijn we er eindelijk doorheen. Tijd voor een pitstop hebben we niet meer, maar we gaan opnieuw in draf naar de gate. Als we daar aankomen, is het boarden in volle gang, maar ook hier hebben we priority. En dan mogen we voor alles en iedereen. Het heeft zijn voordelen. Zo kunnen we weer wat langer zitten.

De laatste uren gaan tergend langzaam voorbij. We kijken weer wat films, hebben weer volop turbulentie (er is een storm in de buurt), maar dan klaart het eindelijk op. Zodra het landschap onder ons verandert, wordt het ook interessanter. Zo lijkt het alsof we over Canyonlands vliegen en als kers op de taart vliegen we over de Grand Canyon.

 Eindelijk wordt de landing ingezet om ons weer aan de grond te zetten. Monique en ik zijn kapot, maar moeten nog even door naar San Francisco. Ook nu zijn we snel het vliegtuig uit, maar we hebben geen haast meer. We lopen op ons dooie akkertje richting de bagagebanden en wachten daar op de koffers.

Dan wordt het tijd om Hertz te bezoeken. Helaas moet ik langs de balie, omdat we een one-way hebben geboekt. Dus het duurt even voordat alles geregeld is.
Dan gaan we eindelijk op weg naar het hotel. Gelukkig gaat ook dat voorspoedig. Na ongeveer een half uurtje rijden we het terrein van het hotel op. We checken in, gaan daarna nog op zoek naar iets te snacken, maar eten uiteindelijk bijna niets. Het was een lange zit en de koek is op.