Dag 03: Alcatraz en walking our shoes off in San Francisco

Vannacht om 3 uur dacht mijn brein: Hello world, tijd om op te staan! Nou, dat dacht ik niet. Ik blijf lekker liggen, maar na een paar hazenslaapjes, ben ik om een uur of 5 toch echt helemaal wakker. Ik ga maar weer wat internetten op mijn telefoon tot Monique ineens zegt dat ik koffie moet zetten. Dat doe ik natuurlijk niet, want ik lig veuls te lekker.

Iets over zessen besluit ik om op te staan. Dat moet wel, want we hebben tickets voor de eerste boot naar Alcatraz. Die vertrekt om 8.45 uur, maar we moeten een half uur van te voren aanwezig zijn. Ze wachten namelijk niet. En aangezien we ook nog wat moeten eten, heel graag nog een kop koffie willen en we willen gaan lopen, is vroeg opstaan een must.

Rond 7 uur lopen we dan ook de deur uit. Monique vraagt voor de zekerheid bij de receptie nog even welke kant we uit moeten en dan gaan we op weg. Het is super rustig op straat en we kunnen dan ook flink doorstappen.
Als we er bijna zijn, zoek ik een Starbucks op. Die vinden we een straat verder. We eten daar een broodje en drinken een bak melk. Ugh! Deze barista heeft de dry capuccino niet begrepen. We hebben geen zin om een nieuwe te vragen en lopen snel verder.

Ruim op tijd zijn we bij Pier 33, oftewel Alcatraz Landing. We horen wat we allemaal niet mogen aan boord, dat de marine de schepen bemant, dat ze getraind zijn in fire fighting en dat ze ons kunnen redden als er iets medisch gebeurd. Gerustellend!

Klokslag 8.45 uur mogen we boarden. We gaan lekker voorop zitten en hopen op een mooi uitzicht op Alcatraz en de Golden Gate Bridge. Dat eerste lukt wel, de tweede niet. Het is heel gek. Achter ons is de lucht strakblauw, maar richting Alcatraz en de Golden Gate Bridge is het flink bewolkt.

Als we bij Alcatraz aan komen, krijgen we ook daar weer een hoop gezemel te horen over wat we allemaal vooral niet mogen. Daarna kunnen we vrij rond lopen, behalve daar waar het niet mag.
Wij lopen snel door naar de gevangenis en dat blijkt nogal een klimmetje te zijn. Dat maakt ons niet uit en voordat we het weten, zijn we als een van de eersten (jaja) bij de uitgifte van de audiotours.

Het interessante aan de audiotour is dat je niet alleen allerlei informatie te horen krijgt, maar ook dat de audiotour is ingesproken door voormalig gevangenen en bewakingspersoneel.

De tour is echt super interessant. Er wordt verteld over het leven in de gevangenis, over een ontsnappingspoging waarbij een bewaker om het leven kwam, een opstand waarbij het leger werd ingeschakeld die met granaten gingen gooien en over de meest beroemde ontsnapping. Die waar de film Escape from Alcatraz op gebaseerd is. Tot op heden zijn die drie gevangenen niet gevonden. De een zegt dat ze verdronken zijn (en kijken naar het kolkende water, snap ik dat wel), de ander zegt dat ze naar Zuid Amerika zijn gevlucht. Het zal altijd een mysterie blijven.

 

We zien de ongelooflijk kleine cellen. Er is nauwelijks ruimte om te bewegen en er was geen privacy. Maar ja, volgens velen hadden ze daar ook geen recht op. We zien de isoleercellen (een gevangene heeft daar 17 jaar heeft gezeten), waar de gevangenen in het donker leefden. Een keer per week mochten zij een uur naar buiten en douchen. Nee, het was geen luizenleven. En wat ik voel, is de kou die je zelfs met mooi weer voelbaar is. Aan isolatie deed men niet in die tijd.

We horen ook dat veel van de bewakers op het eiland woonden met hun gezinnen. Heel bijzonder om te horen, zijn de mensen die daar als kind hebben gewoond en dat heel normaal vonden. Zij leefden het leven zoals de kinderen op het vasteland.

Als laatste komen we bij de eetzaal en de keuken. Grappig detail is, is dat iedereen het eten in Alcatraz het beste vond van alle federaal gevangenissen. Voor een gevangenis was het eten dan ook zeer gevarieerd.
In de eetzaal hingen bussen met traangas. In het geval dat gevangenen het met elkaar aan de stok kregen, kon vanaf de control room met traangas worden gespoten. Maar daar is nooit gebruik van gemaakt.

Hierna is de tour afgelopen en ik ga mijn audio dingetje terug brengen. Monique ben ik ergens onderweg kwijt geraakt, maar die komt wel weer boven water. Ik loop naar het winkeltje en besluit net voordat ik naar buiten ga om toch Monique nog te gaan zoeken. We hebben nog geen Amerikaanse simkaart geregeld, dus we kunnen elkaar niet bellen of appen. Wifi doen ze niet aan op Alcatraz.

Als Monique ook klaar is, lopen we buiten nog wat rond. Ik loop naar binnen bij het gebouw waar vroeger de gevangenen te werk werden gesteld en raak aan de praat met een ranger. Zij vertelt waar het gebouw voor werd gebruikt en wat voor werkzaamheden er waren. De ranger vertelt dat het oude gebouw niet meer voldeed, omdat het voor gevangenen te makkelijk was om via het gebouw het water in te springen.
Dan vertelt ze dat ze over 10 minuten een kleine tour doet met nog een bezoeker. Dan gaat ze naar plekken waar vrijwel niemand komt.

Daar hebben wij wel oren naar, want de geschiedenis van Alcatraz intrigeert. We lopen wat rond in het gebouw en op tijd voegen we ons bij de ranger en de andere bezoeker. Die heeft Alcatraz al diverse keren bezocht.  

Samen met de ranger lopen we naar een deel dat voor het publiek is afgesloten. De ranger vertelt dat het eiland als militaire gevangenis diende voordat het een federale gevangenis werd. Dat kunnen we zien, omdat alles wat gebouwd is voor het leger, is gebouwd met steen en niet met beton. We lopen langs een gebouw dat tegenwoordig gebruikt wordt als opslag en komen dan bij een tunnel aan. De tunnel was er al ten tijde van de militaire gevangenis en bestond dus uit steen, maar speciaal voor de film The Rock werd de tunnel geprepareerd om ‘m te doen lijken alsof ie was uitgehouwen. De grap is dat de tunnel uiteindelijk niet in de film terecht is gekomen. De NPS heeft het zo gelaten en het is natuurlijk een leuk verhaal om te vertellen aan bezoekers. De ranger vertelt ook dat ze filmploegen toelaten, zodat ze geld hebben om gebouwen te renoveren. 

We lopen de tunnel door en komen in de ruimte onder het gebouw waar we net geweest zijn. Deze ruimte werd gebruikt als wasserette. Veel van de oude machines, spullen, etc. zijn verdwenen toen Alcatraz in 1963 werd opgeheven als gevangenis, maar hier staan nog een aantal oude machines die toentertijd werden gebruikt. Het doet allemaal bijna spooky aan, maar ik vind het reuze interessant. Ik hou van die verlaten gebouwen waar nog van alles gebeurd.
Veel te snel geeft de ranger aan dat zij terug moet om haar werk te hervatten. Het was een korte, maar zeer interessante tour.

We lopen terug naar de kade en stappen op de boot naar het vasteland. Het is inmiddels lunchtijd en we hebben wel honger. We lopen richting Pier 39 wat een toeristtrap blijkt te zijn. Wat een drukte en wat een enorme prultroep wordt daar verkocht!
Dan zie ik een bord met een pijl naar boven van een tacqueria en we besluiten om daar een kijkje op de kaart te nemen. Dat ziet er goed uit en voordat we het weten, hebben we allebei een nacho schotel besteld.

Als die komt, blijkt het een complete maaltijd te zijn en natuurlijk eten we teveel. Maar het is zo lekker! Uiteindelijk krijgen we het allebei niet op, maar voorlopig hoeven we ook niet meer te eten.

We lopen langs de zeehonden die altijd bij de pier liggen en Monique maakt wat foto’s. Dan gaan we nog maar weer een keer op zoek naar koffie. We hebben beloofd mijn ouders te bellen en het is inmiddels al half 11 in Nederland.
Bij dezelfde Starbucks als vanmorgen bellen we naar huis. Daar gaat nog steeds alles goed. Ook mijn ouders vertrekken met een dag of wat met vakantie, dus we zullen voor dit tijd nog proberen te skypen.

Hierna lonkt de Golden Gate Bridge. Dat is vanaf hier nog zo’n anderhalf uur lopen. Maar vandaag zien we een strakblauwe lucht en het is maar afwachten of dat morgen ook zo is. Omdat we dan toch praktisch langs het hotel komen (nou ja…) besluiten we om even een uurtje te relaxen op de kamer. Tenslotte waren we al vroeg wakker en al vroeg op pad.

Ik schrijf het blog van gisteren, zodat die straks geplaatst kan worden en na iets minder dan een uur gaan we weer op pad. Vanaf hier is het nog ongeveer een uurtje lopen naar de brug. Alleen… des te dichter bij we komen, des te meer heiig wordt het. De brug is dus helemaal niet zo mooi op de foto te krijgen.

We zitten een tijdje op een van de bankjes langs het wandelpad, zoals veel anderen en bedenken ondertussen wat we morgen willen doen. Inmiddels hebben we vandaag al zo’n 20 kilometer gelopen en we zien het niet zitten om dat morgen nog eens dunnetjes over te doen. Omdat we toch ook die Golden Gate Bridge van dichtbij willen zien, besluiten we om toch die fietsen te gaan huren.

De koek is inmiddels wel een beetje op. We hebben inmiddels wel zin in een drankje ergens op een gezellige plek. Voordat we daar naar op zoek gaan, lopen we nog wel langs Ghirardelli Square. De familie Ghirardelli is bekend van chocolade en heeft daar allerlei winkeltjes.

In de chocolade en ijs zijn we, na die maaltijd van vanmiddag, niet geïnteresseerd. Maar hier zit ook de San Francisco Brewing Company en daar kunnen we drank krijgen! We bestellen allebei een lekker drankje en genieten op het terras.

Na een paar uur, lopen we op ons gemak terug naar het hotel. Honger hebben we nog steeds niet, dus we gaan ook niet meer op zoek. Als we trek krijgen, eten we wel een snack die we nog in het hotel hebben.

Daar aangekomen schrijf ik het blog af van de reisdag, terwijl Monique met de foto’s van vandaag aan de slag gaat. Ik plaats het blog van gisteren en begin aan het blog van vandaag, maar krijg het niet voor elkaar om het af te maken. Rond 22 uur taai ik weer af, dat blog komt morgen wel.