Rond 8 uur zijn we klaar om het park te gaan ontdekken. Sequoia en Kings Canyon zijn bekend vanwege de hoge sequoia (duh) bomen. Hier staan een aantal van de hoogste en oudste bomen ter wereld. Hoog tijd dus voor ons om deze bomen van dichtbij te gaan bekijken.
Als we naar buiten lopen, zien we dat het hotel echt prachtig gelegen is. Maar het is wel wat frisjes, zo’n 10 graden en dat zijn we niet meer gewend. De verwarming gaat dus lekker aan in de auto.
Omdat het hotel letterlijk aan het einde van de weg ligt, moeten we flinke afstanden rijden om op de plaats van bestemming te komen. We zitten in het dal en zijn omringd door granieten muren! En als we langzaamaan uit het dal rijden, zien we dat we echt omringd zijn door enorme rotspartijen. Schitterend!
Vanwege de enorme afstanden die we moeten afleggen, is ons eerste doel vandaag een benzinestation. Gisteren hebben we driekwart tank leeggereden, dus ook Slurp, de auto, kan wel wat gebruiken.
Het eerste tankstation ligt bij Hume Lake, op ongeveer een half uur rijden vanaf het hotel en slechts 3 mijl van de hoofdweg gelegen. Maar door alle bochten in de weg duurt het wel even voor we daar aan komen. Veel ziet er nog gesloten uit, maar het tankstationnetje is wel open. Ik pak mijn creditcard en tot mijn verbazing vraagt het systeem niet om een postcode! Ook wordt niet gevraagd om een pincode, maar dat is, zeker bij de benzinestations, ook minder gebruikelijk in de States. Het is dus betalen op de ouderwetse en supersnelle manier.
Zodra Slurp genoeg heeft, gaan we weer op weg. Monique wil heel graag Moro Rock Trail lopen, maar dat ligt aan de andere kant van het park. Omdat we nu al vrij laat zijn, besluiten we om morgen eerder te vertrekken, zodat we ook vroeg aan de wandeling kunnen beginnen.
In plaats van Moro Rock rijden we naar Grant Grove en de General Grant Tree, een van de hoogste bomen in het park. Het is maar een klein stukje lopen naar de boom, maar je kunt nog wat rondwandelen. De bomen die hier staan, zijn echt gigantisch. Het is moeilijk te bevatten hoe hoog ze zijn. Deze boom is 268.1 feet hoog en 107.5 feet in omvang. De boom wordt ook wel de Nations Christmas Tree genoemd en de inwoners van het nabij gelegen plaatsje, Sanger houden jaarlijks een ceremonie onder de met sneeuw bedekte takken.
We lopen ook de rest van de trail en komen langs de Fallen Monarch, een omgevallen sequoia. De holle boom is zo groot van binnen dat hij gebruikt is als woning en stal. Het is mogelijk om erin rond te lopen, maar dat doen we niet.
Dan stappen we weer in de auto en gaan op weg naar de General Sherman Tree. Om deze boom te kunnen zien, moeten we een stuk naar beneden lopen. We zien allerlei waarschuwingen dat de lucht zeer ijl is op deze hoogte. Omhoog kan dus wel een dingetje worden, maar gelukkig hebben ze overal bankjes neergezet, zodat men rustig op adem kan komen.
De General Sherman tree is niet de grootste en ook niet de breedste, maar wordt wel gezien als de oudste boom ter wereld met het grootste volume. Hij heeft een geschat gewicht van 2.7 miljoen pond en men denkt dat ie zo’n 2.200 jaar oud is. Hij heeft een hoogte van zo’n 275 feet en heeft laag bij de grond een omvang van 102.6 feet. Tot op de dag van vandaag groeit ie nog steeds.
Ook bij deze boom maken we een paar foto’s en besluiten dan om de nabij gelegen Congress Trail te lopen. De trail is maar 3.2 kilometer, dus fijn als om mee te starten. Hij wordt gezien als makkelijk, alhoewel Monique het daar niet mee eens is.
Langs deze trail staan onder andere de Presidents Tree en de Congress Trees. Het pad loopt eerst nog wat naar beneden en we zien verschillende sequoias die naar historische figuren genoemd zijn. Behalve de Presidents Tree en de Congress Trees staat hier ook de Lincoln Tree.
Vanaf deze trail kunnen we ook weer andere trails lopen, maar dat doen we niet. We moeten namelijk nog terug naar de parkeerplaats. En om daar te komen, moeten we weer omhoog lopen. Aangezien we op 7000 feet zitten, zijn we op de heenweg al gewaarschuwd dat de wandeling terug zwaar kan worden. Ook hoor ik een dame tegen haar partner zeggen dat ze ‘feels like dying’. Ik hoop maar dat Monique dit niet heeft gehoord.
We beginnen aan de terugtocht en dat gaat mij redelijk makkelijk af. Ik ben niet ernstig buiten adem, maar wacht zo nu en dan wel op Monique. Ik weet dat zij het zwaar heeft bij dit soort wandelingen. Toch doet ze het iedere keer maar weer, de bikkel!
Bij de auto aangekomen, eten we eerst even een broodje. Wandelingen als deze maken hongerig. Daarna gaan we weer op weg naar de hoofdweg, maar de hoogte en de ijle lucht heeft ons uitgeput. Op een parkeerplaats zet ik de auto stil, zodat we even bij kunnen tanken. Tot mijn verbijstering schrik ik na zo’n 15 minuten weer wakker. Heerlijk uitgerust kan ik weer verder rijden. Ik snap nu waarom mensen powernaps nemen!
We zijn inmiddels wel een beetje klaar met de wandelingen van vandaag. Monique wil graag een kijkje nemen bij Grant Cove Village, dus we rijden daar naar toe. Het is inmiddels 15.30 uur als we daar aan komen. We kijken wat rond, kopen een t-shirt voor mijn pa en dan gaan we kijken of we een bak koffie kunnen krijgen. Dat kan wel, maar god mag weten hoe lang die koffie al in die automaat staat. Dat nemen we dus maar niet.
We lopen nog wat rond, maar de fut is er wel een beetje uit. De afstanden die we moeten rijden, zijn gigantisch. En omdat we ook nog zo’n 30 mijl over bergwegen terug moeten rijden naar het hotel, besluiten we om alvast een hapje te gaan eten. Dan kunnen we daarna op ons gemak terugrijden naar het hotel.
We eten makkelijk een burger en omdat we de hele dag nog geen caffeïne binnen hebben gekregen, vragen we om een cappucino to go. Dat wordt natuurlijk een melkbak, maar ergens in de verte proeven we koffie. We nemen het maar voor lief.
Op de terugweg ziet alles er weer heel anders uit door de avondzon. Zeker als we langzaamaan weer richting het dal gaan, zien de granieten muren eruit alsof ze uit koper en zilver bestaan. Schitterend!
Rond 18.30 uur zijn we terug bij het hotel, waar het volgende geneuzel begint. Met geen mogelijkheid wil de achterklep op slot. We proberen van alles, maar alle portieren springen op slot, behalve de achterklep. Omdat we er op dit moment toch niets aan kunnen doen, laten we het zo. Het enige dat er in ligt, is de Garmin die inmiddels zo’n 10 jaar oud is (en still kicking, overigens). We zien wel verder als we in Palm Springs zijn.
We gaan naar de kamer, waar we nog steeds bar slechte wifi hebben. Ik schrijf wel het blog, maar op de site zetten gaat weer niet lukken. Dan maar niet. Hopelijk lukt het weer in Palm Springs (waar het meer dan 40 graden celsius is op dit moment…).
Noot van de papparazzo: De foto’s zijn enigszins mislukt door een verkeerde instelling op de camera. We waren te lui om de trails nog een keer te lopen.
Roadtrip blogging 