Dag 07: Moro Rock en Zumwalt Meadows

Rond half 8, en wat later dan gepland, rijden we weer weg bij het hotel. Ons doel voor vandaag is Moro Rock, maar dat is nog wel een kleine 2 uur rijden. We gaan op weg en net als we het dal uit rijden en richting de bergen gaan, moet ik vol in de remmen, omdat er een hert op de weg staat. Ondanks dat ik ruim op tijd stil stond, kijkt hij ons verontwaardigd aan en loopt op zijn dooie akkertje de weg af.

Net als ik weer wil optrekken, komt vanaf dezelfde kant een ander hert de weg opgelopen, gevolgd door een tweede en derde. Van de andere kant komt een auto met een rotgang aanrijden, terwijl hert nummer 4 de weg oversteekt. Mijn hart zit in mijn keel, want dat gaat maar net goed!
In alle nationale parken word je gewaarschuwd dat als een auto midden op de weg stil staat, dat meestal is vanwege dieren op de weg. Het is dus aan te raden om flink af te remmen. Maar ja, niet iedereen heeft dat door. Gelukkig ging dit net goed.

We rijden verder, maken nog een pitstop bij het winkeltje van Grant Cove Village en rijden dan snel door richting Moro Rock Trail. De weg naar de parkeerplaats is lekker rustig. Een teken dat nog niet veel mensen aan de wandel zijn op dit stuk.

Ineens kijken we vanaf de weg uit op Moro Rock en mijn eerste reactie is Holy Canneloni! Dat is gewoon een steile piek die we op moeten!
We rijden verder en parkeren de auto. We pakken wat water en beginnen dan aan de weg omhoog. Het is een stijging van 91 meter met 400 treden en het ligt op zo’n 2050 meter hoogte. De roundtrip is ongeveer 800 meter.

Ik begin rustig en vorder gestaag, maar stop zo nu en dan wel om op adem te komen. Monique ben ik onderaan al kwijtgeraakt, maar dat is wel gewoon bij ons. Zij stopt natuurlijk vaak om foto’s te maken (en op adem te komen), maar heeft vandaag besloten om de GoPro vast te houden en te filmen, terwijl ze naar boven loopt.

Net als ik denk dat ik inmiddels toch zeker al 400 treden heb gelopen, zie ik de top. En als ik boven kom, zie ik 4 anderen op het topje staan. Het is dus inderdaad nog heel rustig en dat geeft ons de tijd om rustig rond te kijken.

Als ik alle informatie die op de borden staat, heb gelezen, zie ik Monique aan komen. Op het uiterste puntje maken we een selfie. We moeten toch laten zien dat we het hebben gehaald, of niet? Niet dat het uitzicht iets zegt, behalve dan dat je vooral lucht ziet.

Na een tijdje beginnen we weer aan de terugweg. Naar beneden gaat een stuk sneller dan omhoog. Nu komen wel veel mensen naar boven wandelen. Wij waren dus net op tijd.

Beneden aangekomen, worden we meteen aangevallen door vliegjes. Echt, enorm vervelende en klevende vliegjes. Grrrr… we springen snel de auto in en bedenken als we wegrijden wat we verder nog willen zien.

Gisteren hebben we in het Visitor center de film van het park bekeken en daar kwam de Zumwalt Meadow in voor. Monique wil die meadow wel van dichtbij gaan kijken. Het lullige is, is dat die Meadow weer richting ons hotel ligt. Dus we moeten weer een eindje terug rijden.

Omdat we nu toch langs het hotel komen, besluiten we om daar op ons gemak een broodje te eten bij het water. We zitten eigenlijk wel lekker, maar vinden dat we toch nog iets moeten doen. We stappen dus weer in de auto, voor wat we nu al weten, onze laatste wandeling in dit park.

Bij de parkeerplaats aangekomen, worden we overvallen door de warmte. We hebben al gezien dat de temperatuur veel hoger ligt dan gisteren en dat is goed te merken.

We pakken weer wat water en gaan op weg. Aan het begin van de trail staat aangegeven dat een deel van de loop is afgesloten wegens rotsblokken die naar beneden zijn gekomen. Toch beginnen we aan de wandeling, maar de warmte en de vliegen, waaronder de no-see-me’s, maken dat we niet echt genieten.

Als we bij het punt komen waar de trail is afgesloten, zien we dat we wel door kunnen lopen naar de Road’s End, het punt waar de weg ophoudt en het achterland begint. Om daar te mogen wandelen, moet je een permit hebben, die je bij het Rangerstation van Road’s End kunt kopen.

Dat willen we niet, maar we willen nog wel een stukje doorlopen. Alleen, na een minuut of 5 vinden we deze trail niet echt inspirerend. Er heeft hier een tijdje terug een brand gewoed en het ziet er allemaal een beetje troosteloos uit.

We besluiten om dan maar terug te lopen naar de auto. We rijden terug naar het hotel en gaan daar gewoon even niets doen. We gaan op de ligstoelen relaxen met wat te drinken en te snacken en genieten van het geruis van de rivier die langs ons hotel stroomt.

Ondertussen houden we de ligstoelen aan de rand van de rivier in de gaten in de hoop dat er 2 vrij komen. Maar er zijn meer mensen die besloten hebben om een relax middagje te houden.
Voor ons geen probleem. Wij liggen wel prima op het deck van het hotel.

Om toch nog een keer zo’n spectaculaire zonsondergang te zien, stappen we iets voor 18 uur toch weer in de auto om nog een keer naar het Vista punt te rijden, waar we eergisteren de zon zo mooi zagen zakken.

 

Daar komen we zo’n 40 minuten later en precies op tijd aan. Omdat er vanavond iets meer sluierbewolking is, is het een andere zonsondergang dan eergisteren. Maar deze doet zeker niet onder voor de vorige.

Als de zon helemaal verdwenen is, stappen we weer in de auto om, opnieuw in het donker, terug te rijden. Bij het hotel aangekomen, gaan we meteen een hapje eten, waarna we weer verder relaxen op de kamer.

We zijn het er wel over eens. Deze parken zijn absoluut schitterend en ik verwacht dan ook dat we zeker nog wel een keer terugkomen. Maar dan bij voorkeur wel in een wat centraler gelegen hotel.

Morgen hebben we weer een rijdag. We hebben besloten om rond 7 uur te gaan rijden, zodat we ruim voor de spits aankomen in Palm Springs. We gaan zien of dat ook gaat lukken…