Rond 7 uur ben ik klaar wakker. Ik probeer om het nieuws te lezen op mijn telefoon, maar er is nog altijd geen wifi signaal te bekennen. Even later is Monique ook wakker en die gaat meteen maar koffie zetten. Jaja, dat doen we ook wel eens zelf.
Voor vandaag hadden we volop parken, wandelingen en slotcanyons op het programma staan, maar toen ik vanmorgen het nieuws zat te kijken, werd er gewaarschuwd voor flash floods door mogelijke regenval. Die flash floods kunnen ontstaan door mogelijke regenval in Los Angeles. Daarnaast zal het ook vandaag weer bloedje heet worden en we zien het niet zo zitten om met die extreme hitte (vandaag was opnieuw een dag van 102 graden Fahrenheit) even lekker te gaan wandelen daar waar we absoluut geen schaduw hebben.
Ook moeten we dringend een wasserette opzoeken, dus maken we van vandaag ook maar meteen wasdag. Als we weg gaan, nemen we dus meteen de was mee.
Als eerste willen we een kijkje gaan nemen bij Salton Sea Recreational Area. Dit is een van de grootste binnenlandse zeeën en ligt ver beneden zeeniveau. Salton Sea werd gecreëerd toen een dam brak in 1905 en water vanuit de Colorado River, in wat nu bekend staat als, Imperial Valley stroomde. 18 maanden lang kon het water de valley instromen. Toen vonden ingenieurs een oplossing, maar tegen die tijd was Salton Sea 45 mijl lang en 30 mijl breed. Het water heeft een zoutgehalte dat 50% hoger ligt dan in welke zee dan ook.
In de jaren 50 werd het gebied populair bij dagjesmensen en weekendtrippers. Maar door het hoge zoutgehalte en vervuiling van het water was dat snel voorbij. Dat is ook te zien aan de enorme vissterfte in het meer. De dode vissen spoelden massaal aan op de stranden. De stank van het meer, gecombineerd met de stank van ontbindende vissen, zorgden ervoor dat mensen al snel weer weg bleven. Hier en daar moeten nog overblijfselen te vinden zijn van die tijd. En daar zijn wij (ik) wel nieuwsgierig naar.
Het gebied ligt op ongeveer 50 minuten rijden van Palm Springs, dus we gaan er op tijd naar toe. Het is nu een stuk rustiger op de weg dan gisteren, dus voordat we het weten rijden we het gebied binnen.
We komen bij de park entree en betalen de fee van 7 dollar voor een dag. Dan mogen we doorrijden.
We stoppen meteen bij de eerste de beste parkeerplaats en lopen het zand op. Maar na een paar stappen, zien we dat het helemaal geen zand is. Het lijkt wel gewoon zout te zijn, vermengd met jaren oude graten van al die dode vissen. Niet echt fijn om op je blote voeten over heen te lopen. Hier en daar zien we ook nog half vergane vissen liggen.
We lopen naar de waterkant en ik kijk naar het water. Dat ziet er niet appetijtelijk uit, dus ik zeg tegen Monique dat pootje baden niet in de planning zit vandaag. Dan loop ik langzaamaan weer terug naar de auto, terwijl Monique nog wat foto’s maakt. Althans, op dat moment denk ik dat zij dat aan het doen is.
Als ik bijna bij de auto ben, ga ik op een bankje zitten wachten. Ik verbaas me erover dat Monique zo voorzichtig over het zand/zout/graat-achtige grond loopt. Het is niet fijn, maar met slippers aan hoef je nou ook weer niet zo moeizaam te lopen.
Ineens begint ze te zwaaien dat ik naar haar toe moet komen. Denkend dat ze me laat komen voor weer een dooie vis, ga ik niet naar haar toe, maar blijf lekker zitten. Als ze blijft zwaaien, loop ik toch maar haar richting uit.
Vanaf een afstandje zie ik dat haar benen heel vies zijn en ze roept me toe dat ze haar slippers kwijt is. Ze vraagt of ik haar schoenen en water wil halen. Wetend dat dit serieus is, loop ik snel terug naar de auto, pak de spullen en loop weer terug.
Het blijkt dat Monique wel besloot om pootje te baden en meteen weg zakte in het zand of wat het dan ook is. Het werkte als drijfzand en ze was dan ook meteen een slipper kwijt. De volgende slipper volgde al snel. Die zijn niet meer terug te vinden.
Haar benen en voeten zitten onder de algen en weet ik wat voor troep nog meer. Het ziet er niet uit. Zo goed en zo kwaad als het gaat, spoelen we haar voeten af, tot ze haar schoenen kan aantrekken. Dan lopen we snel terug naar de auto, stappen in en rijden naar de toiletten verderop. Hopelijk kan ze daar haar voeten goed schoon spoelen.
Na een tijdje komt ze weer aanwandelen. Haar benen zijn schoon, maar zitten wel onder de rode vlekken. Ook heeft ze allerlei wondjes door het zand/zout/graat grond waar ze met blote voeten overheen gelopen is.
Blij dat dit toch weer goed is afgelopen, besluiten we om maar bij de waterkant uit de buurt te blijven vandaag.
We gaan weer op weg en willen nog wel een stuk verderop kijken. Ik hoop nog steeds dat we de overblijfselen zullen zien van de glorietijd. Maar helaas wordt er nauwelijks iets over gezegd in de informatie die wij hebben ontvangen van de parkwacht. We weten dus niet zo goed waar te stoppen.
Dan rijden we ineens een inspectiepost van Border Patrol voorbij. Dat betekent dat we op de terugweg weer een controle krijgen van Border Patrol. We rijden nog een stuk door, maar besluiten dan om toch maar weer om te draaien. We zijn wel klaar hier.
Bij de inspectiepost treffen we weer een allervriendelijkste man die ons, terwijl ik hem onze paspoorten overhandig, vraagt waar we naar op weg zijn. Terug naar Palm Springs, dus. Hij vraagt waar we dan vandaan komen en ik zeg dat we Salton Sea hebben bezocht. Ik krijg het idee dat hij zich afvraagt waarom iemand dat gebied zou willen bezoeken, maar hij zegt er verder niets over.
Dan vraagt hij nog of we met vakantie zijn, hoelang we er al zijn en wanneer we weer vertrekken. Als ik aangeef dat we er een week zijn en nog 2 weken te gaan hebben, is hij wel onder de indruk. Daarna wenst hij ons nog een fijne vakantie, geeft de paspoorten terug (zonder dat hij ze heeft ingekeken) en wuift ons dan door.
Als we weer in de bewoonde wereld komen, maken we een pitstop bij, jawel, Starbucks. Hier doet de barista zijn uiterste best om de perfecte dry cappuccino te maken, maar het wil maar niet lukken. Ook mijn opmerking dat ik alleen melkschuim wil en geen melk lijkt hij niet te snappen. Nadat hij, overigens op zijn eigen verzoek, 2 keer een poging heeft gedaan, geef ik het op, lach hem vriendelijk toe en bedank hem voor de moeite en neem de koffie mee. Het is nog net te drinken.
Daarna wordt het tijd om te shoppen. Monique heeft vlak voor de vakantie haar zonnebril ergens laten liggen en heeft dringend behoefte aan een nieuwe. Degene die ze heeft, zit irritant. Bij de Sunglass Hut vindt ze de perfecte bril: dezelfde als ze al had.
Ze scoort ook nog een paar nieuwe slippers en ik vind nog een paar t-shirts. We eten lunch bij de Panda Express, een lekker rijst maaltje, en dan kunnen we er weer even tegen.
Dan wordt het tijd om op zoek te gaan naar een wasserette. Die vinden we al snel. We gooien 2 machines vol en 23 minuten later, kunnen ze allebei de droger in. Ik help nog een dame met het deurtje van de wasmachine dat niet goed wil sluiten. Ze heeft er al 3,50 aan kwartjes ingegooid en dat is toch zonde.
Het drogen van onze wassen duurt nog een minuut of 30 minuten en een uurtje later staan we, met schone was, weer buiten. We vinden het wel tijd om lekker te chillen bij ons hotel waar we ook fijn buiten kunnen zitten en besluiten om naar Whole Foods te rijden om sushi te halen voor ons avondeten. Dan rijden we terug naar het hotel, zetten alle spullen binnen en gaan nog even zwemmen.
Na een tijdje gaan we lekker buiten zitten internetten. Daar werkt de wifi wel en ik kan zowaar 2 blogs plaatsen. Monique heeft meer pech met de foto’s. Die laden zo langzaam dat ze naar verwachting over een dag of 3 wel ge-upload zijn! Aangezien we morgen weer vertrekken, hopen we maar dat de wifi in Las Vegas wel werkt.
Helaas niet zoveel foto’s vandaag.
Roadtrip blogging 