Dag 10: Hit the Road, Jack!

Om een uur of 9 zijn we weer klaar om te vertrekken voor een van de kortere ritten deze vakantie. We gooien alle bagage weer in de auto en terwijl Monique gaat uitchecken, stel ik Jack in op Elmer’s. Elmer’s is een restaurant waar je ontbijt kan krijgen om je vingers bij af te likken.

In 2015 zijn we omgereden om hier te kunnen eten en dat was zo lekker dat we dit keer zeker terug wilden.
Eerst gooi ik de tank vol, terwijl Monique ijs gaat halen in het winkeltje. Onder het tanken, maar ik meteen de ramen weer eens schoon. Daar zijn gisteren wat vliegen tegen te pletter geslagen bij Salton Sea.

Dan rijden we de paar mijl naar Elmer’s en zien als we de parkeerplaats oprijden dat we niet de enigen zijn. De parkeerplaats staat stampvol en ook bij de ingang staat het stampvol. We moeten even wachten en krijgen een melder (geen idee hoe je zo’n ding noemt) als de tafel klaar is. Dat duurt nog geen 5 minuten en dan kunnen we plaatsnemen. Het meisje dat ons naar de tafel begeleidt, vraagt of we al eerder bij Elmer’s zijn geweest en dat beamen we. “So you already know about all of our delicious foods?”, is haar reactie en dat beamen we.

Zoals gewoonlijk besteld Monique de French Toast en ik de blueberry pancakes. Die zijn zo lekker luchtig en niet te vergelijken met wat je in een ketenrestaurant krijgt. Het is echt genieten.

Helaas is het op een gegeven moment wel op en we gaan weer op pad. We gaan nog even wat boodschappen doen bij Albertson’s en stellen dan Jack in op Las Vegas. Dat is een ritje van ongeveer 5½ uur, dus we willen eigenlijk nog een tussenstop maken in Mojave National Preserve. Ik heb alleen geen adres kunnen vinden, behalve een postadres, en Jack weet ook niet waar het is. Mogelijk zijn we te ver uit de buurt. Ik zeg dat we langs het gebied rijden en vanzelf wel een bord zullen tegenkomen.

Al snel rijden we de I10 op, waar het gigantisch druk is voor een zondag. Het wordt nog erger als we de I15 oprijden richting Las Vegas. Zelfs na al die jaren, verbaas ik me nog steeds over de rijstijl van veel Amerikanen. Ze lijken geobsedeerd te zijn door de meest linker rijstrook. Als ze een truck in het vizier krijgen, gaan ze meteen naar de linkerrijbaan, om vervolgens van zo’n 80 a 90 mijl per uur, achter elkaar aan te blijven sjokken met een snelheid van zo’n 60 a 65 mijl! En dat terwijl ik lekker door kan rijden, totdat ik wel moet inhalen en dan invoeg op de linkerrijstrook.
Ik blijf het bizar vinden.

Uiteindelijk zien we een afslag voor Mojave National Preserve, maar dat blijkt ons alleen naar het Visitor center te sturen. Helaas is dat gesloten, maar ze zijn wel zo vriendelijk geweest om een paar folders buiten te hangen.
Ondertussen heeft Monique Jack weer geprobeerd in te stellen, maar die kan nog steeds niets vinden.

Op goed geluk rijden we door en dan ineens pakt Jack het signaal op. Maar de weg die hij ons wil insturen, is volgens Monique niet de goede weg. Dan zijn we alleen maar langer aan het rijden.
Intussen zie ik in de verte hele donkere wolken waar zo te zien regen uit valt. Nooit een goed teken. Zeker niet als we continu waarschuwingen voor flash floods tegen komen. Ik besluit al snel dat een wandeling hier er niet in zit vandaag.

Als we op een gegeven moment een weg inrijden die al snel eindigt in een zanderige massa vind ik het wel mooi geweest. Dan ziet Monique lichtflitsen en horen we donder. Okee, tijd om hier weg te gaan en door te rijden naar Las Vegas.
We stoppen nog hier en daar om foto’s te maken, maar rijden dan in een keer door.

Bij Las Vegas zien we hoeveel er veranderd is. Hele wijken zijn er bij gekomen en ook zien we van verre het Mandalay Bay Hotel waar een jaar geleden een scherpschutter besloot om concertbezoekers neer te schieten. Gewoon omdat hij daar zin in had, blijkbaar. Morgen is dat een jaar geleden en er staan nogal wat activiteiten gepland, weet Monique te vertellen.

Als we de Strip oprijden, is het weer druk als altijd. Overal mensen, overal auto’s, overal verlichting. Het is nog altijd hetzelfde gekkenhuis; het pretpark voor volwassenen!

In het hotel checken we in en brengen dan de bagage naar onze kamer. Die kijkt uit naar over de strip. We relaxen wat, Monique begint meteen met het uploaden van de foto’s van de afgelopen dagen. Dat gaat stukken sneller dan in Palm Springs.

Na een uurtje of 2 besluiten we om wat te gaan eten in het hotel. We hebben geen fut meer om verder weg te gaan. Dat komt de komende dagen wel. We eten een lekker stukje zalm met een lekkere MaiTai voor Monique en een wijntje voor mij.

Als alles weer op is, gaan we terug naar de kamer en gaan nog even verder met het blog en de foto’s, tot het laat genoeg is om mijn ouders te bellen in Griekenland. Mijn mams bereikt (voor ons morgen, maar in Europa), vandaag 1 oktober,  de respectabele leeftijd van 70 jaar! Dat kunnen we natuurlijk niet voorbij laten gaan.

We bellen en zingen mijn moeder toe, kletsen wat en dan taaien we snel af.