Om kwart over 7 trommel ik Monique haar bed uit! Nadat het gisteravond en een groot deel van de nacht heeft geregend, is het eindelijk droog. Ik zie wel alleen bewolking, maar daar laten we onze plannen niet voor varen vandaag. Vandaag staat de hike naar Observation Point op het programma. Een hike die we eigenlijk 3 jaar geleden al zouden doen, maar dat plan ging toen op het laatste moment niet door. Deze hike gaat ruim 7 kilometer omhoog en heeft een hoogteverschil van 655 meter! In totaal zullen we dus ruim 14 kilometer bergop en bergaf wandelen. Voor onze lage landen benen (en longen) een fikse uitdaging!
Snel doen we ons ding, gooien een kop koffie naar binnen, vullen de waterzakken, trekken de hikers aan, pakken broodjes en rugzakken en stappen in de auto. Dan zien we de eerste strepen blauwe lucht! Yaj!
We rijden meteen naar de parkeerplaats in het park en kunnen gelijk mee met de shuttlebus die ons naar de stop van Weeping Rock zal brengen.
Bij Weeping Rock gaan we nog even naar de plee (god mag weten wanneer we die mogelijkheid weer hebben) en beginnen aan de hike. Zoals altijd hebben we afgesproken dat we ieder ons eigen tempo gaan lopen. Zigzaggend lopen we op een rustig tempo naar boven. Het pad is niet netjes geplaveid, het is een pad dat uit de rotsen is gehakt, dus je moet continu opletten dat je je nek niet breekt.
Vrijwel meteen, en volgens onze verwachting, loop ik sneller dan Monique. Zij neemt regelmatig pauzes en maakt ondertussen natuurlijk ook de foto’s. Onderweg zien we een gestage stroom regenwater langs de rotswand naar beneden stromen.
We weten dat na het eerste deel stijgen een stuk komt dat vrij gelijk is, Echo Canyon. Als ik het eerste deel achter de rug heb, wacht ik op Monique. Zij vertelt dat ze 2 rangers heeft gesproken die al boven waren geweest. Zij vertelden dat de bewolking weg begint te trekken en de zon volop begint te schijnen. Dat zien wij inmiddels ook. We zijn blij dat we het eerste deel in de schaduw hebben gelopen.
Dan gaan we Echo Canyon door. Hier is goed te zien dat het heeft geregend. We moeten dan ook een aantal keer via keien naar de overkant springen. Dan beginnen we weer te stijgen. En dit keer niet geleidelijk! Nee, dit gaat in rap tempo omhoog! Het is af en toe om wanhopig van te worden.
Zag ik Monique nog regelmatig lopen op het pad lager op de berg, inmiddels heb ik haar al een tijdje niet meer in het vizier. De bochten worden ook korter en het gaat steeds steiler omhoog. Ik vind het steeds zwaarder worden, zeker omdat ik alleen loop en niemand heb om tegen te ‘klagen’. Regelmatig neem ik een rustpauze om weer even op adem te komen en ik hoop maar dat Monique haar tijd neemt. Er is nog maar één weg en die gaat omhoog. Opgeven is geen optie!
Net als ik echt wanhopig begin te worden en me afvraag of er ooit nog een einde komt aan dat stijgen, begint het pad weer wat gelijkmatiger te worden. Pfff… Dat werd wel tijd! Een man die naar beneden komt, zegt dat ik het rottigste stuk achter de rug heb. Een dame die ook naar beneden loopt, noemt de switchbacks killing! En dat klopt als een zwerende vinger! Allemachtig, wat een godvergeten pokke stuk!
Ik loop nog ongeveer een kilometer en dan ineens kijk ik zo het dal in! Dat is even slikken, want Oh My God, wat is dit hoog en ALLEMACHTIG! WAT EEN UITZICHT! De eerste paar keer kon dit park me niet echt bekoren, maar in de loop der tijd ben ik daar wel van teruggekomen. Wat een verdomd mooi park is dit!
Ik gooi mijn rugzak af en ga eerst eens op een stuk rots zitten om bij te komen, wat te eten en heel veel te drinken! Ik verga van de dorst en de honger, maar wilde onderweg niets eten of te veel drinken. Iedere 15 seconden kijk ik of Monique er al aan komt, maar die laat zich nog niet zien.
Dan loop ik naar de rand en kijk uit op Angels Landing en denk bij mezelf dat ik die ook wel een keer kan lopen. Meteen denk ik aan de selfie van Mark en besluit dat dat misschien toch niet zo’n goed idee zal zijn. Daar moet je namelijk via een heel smalle richel met alleen een ketting om je aan vast te houden naar boven.
Als ik wat foto’s heb gemaakt, ga ik weer zitten en geniet van wat ik zojuist heb gepresteerd. Ondertussen wacht ik nog steeds op Monique. Ik ben al een minuut of 20 boven en ik zie haar nog steeds niet. Zover zal ze toch niet achterop zijn geraakt? Net als ik op het punt sta om mijn rugzak te pakken en terug te lopen, zie ik haar aankomen. Totaal kapot barst ze in tranen uit. Omdat ze zo fucking trots is op zichzelf dat ze het maar heeft geflikt en omdat ze totaal overweldigd is door het geweldige uitzicht!
Close up van Angels Landing
We eten nog wat, nemen de tijd om bij te komen, Monique maakt haar foto’s en dan beginnen we aan de lange weg terug. Al snel zijn we elkaar weer kwijt, maar dat geeft niet. Ook op de weg terug moeten we ons eigen tempo aan houden.
Naar beneden is niet minder zwaar dan omhoog. Mijn god! Wat is dat een ellende. Continu moet ik opletten waar ik mijn voeten neerzet en omdat het geregend heeft, ligt er flink wat zand op het pad, wat het slickrock ook nog glad maakt. Ik blijf zoveel mogelijk aan de kant van de rotswand lopen. Als ik dan uit glij, dan is het niet ineens van ‘Oeps! Jammer joh, game over!’ Omdat ik over het randje het ravijn in duikel!
Eindelijk kom ik weer uit bij Echo Canyon. Hier wacht ik weer op Monique. Het water is inmiddels gezakt, dus we hoeven niet meer van kei naar kei te springen, maar kunnen gewoon lopend het beekje oversteken.
Dan gaan we weer zigzaggend verder naar beneden. En al snel zijn Monique en ik elkaar weer kwijt. Ik kan alleen nog maar denken aan wanneer ik weer op gelijke grond zal staan, of liever nog, zal zitten.
Na iets meer dan 6 uur lopen, sta ik weer beneden. Snel loop ik naar een muurtje waar ik op neer stort. Een Engelsman met wie ik een paar keer een inhaalwedstrijd had, komt naast me zitten. We zijn het erover eens dat het ‘one hell of a hike’ was. Het enige waar hij nog aan kon denken, was dat het maar beter de moeite waard kon zijn! Gelukkig was dat het.
Eindelijk zie ik Monique ook aankomen. Die wil nog maar een ding: naar de shuttle bus, vandaar naar de auto en dan naar het zwembad. Het is te koud om te zwemmen, maar het is wel lekker om even de benen te koelen. Later bedenk ik me dat dat misschien niet het slimste idee was. Ik zeg de Engelsman gedag en hij roept terug: On your way to a cold beer! Ik steek mijn duimen omhoog en loop Monique achterna.
We pakken de shuttlebus terug naar de parkeerplaats en lopen nog even het Visitor center binnen. Maar daar is het zo ongelooflijk druk dat we al snel weer naar buiten lopen. Ik ben inmiddels zo kapot dat ik niet eens meer weet waar ik de auto heb geparkeerd, maar Monique heeft gelukkig wel onthouden dat we op parkeerplaats 6 staan.
Als we het park weer uitrijden, rijden we meteen naar de enige koffietent waar ze wel weten hoe ze een dry cappuccino moeten maken. Die smaakt dan ook voortreffelijk!
Daarna rijden we terug naar het hotel, gooien onze hikers uit en lopen naar het zwembad. Daar hangen we een tijdje en gaan dan lekker relaxen op de kamer.
Vandaag hebben we nog niet genoeg switchbacks gezien, dus gaan we een hapje eten bij de Switchback grille. Daar genieten we van een feestmaal. Dat hebben we wel verdiend vandaag.
Terug in het hotel plof ik neer en doe helemaal niets meer. Morgen is er weer een dag!
Roadtrip blogging 
TROTS!!! dat zijn we op jullie, goed gedaan meiden👍👍👍👍
Wat een bikkels zijn jullie toch! Respect hoor. Geweldig verslag en prachtige foto’s!
Angel’s Landing vanaf een afstandje is een mooi plaatje, misschien wel mooier dan vanaf Angel’s Landing zelf. Done that, forgot to buy the T-shirt, needed clean underwear…
Mijn hemel…wat een bikkels zijn jullie. Dit moet een onvergetelijke ervaring zijn. En wat een uitzicht. Ik zit hier heerlijk op de bank mee te genieten 😊