Dag 23: Vertraging, rennen en een koffer die niet aan komt…

Om 6 uur zijn we uit de veren. Via Whatsapp krijgen we updates door hoe het met Sadie is. Natuurlijk gaan die berichten gepaard met foto’s (bedankt Karin!), zodat we weten dat ze haar plekje snel weer heeft gevonden. Het was voor ons wel even spannend of het goed zou gaan in dit pension, maar dat is gelukkig wel het geval.

Dan pakken we de laatste spullen in en laden alles in de auto. We denken er nog even over om nog een kop koffie te drinken, maar gaan toch maar meteen op pad. Als we dan toch weg moeten, dan maar meteen. Onderweg zien we dat het flink geregend heeft, maar inmiddels probeert de zon weer door te komen.

Jack wijst ons weer bekwaam de weg, maar op een gegeven moment kruisen we Indian School Road. Deze weg kruist bij het resort al, dus we vragen ons wel af waarom we, voor ons gevoel, helemaal omrijden. Niet dat het uitmaakt, want 24 minuten later rij ik de garage van Hertz in, zet ‘m stil, stap uit, geef door dat ik de bon via email wil ontvangen, pak mijn koffer en ga op weg naar de shuttle.

Pas als ik daar aan kom, besef ik dat ik heb vergeten te melden dat er een barst(je) in de vooruit zit. Eerder deze week is er iets tegen de voorruit geslagen waardoor er meteen een put en een barst in zat. Nou ja, ze zullen het vanzelf zien. In ieder geval vind ik het niet de moeite om ervoor terug te lopen.

De shuttle bus komt al snel en voordat we het weten, staan we bij de balie van Delta. Daar  komt Monique erachter dat zij niet is ingecheckt, terwijl ik zeker weet dat ik ons allebei heb ingecheckt. De Delta dame zegt meteen dat het geen probleem is. Omdat we internationaal reizen, moeten we sowieso instapkaarten krijgen, waarop staat aangegeven dat de paspoorten geverifieerd zijn.

De Delta dame heeft hele verhalen over achternamen en het is wel heel grappig wat ze vertelt. Ze neemt haar tijd, maar uiteindelijk krijgen we dan toch de mogelijkheid om door te lopen naar de controle punten. Hier is het uitzonderlijk rustig, maar meestal vertrekken we ook niet zo vroeg vanuit Phoenix.

Met 20 minuten zijn we dan ook door alles heen en hebben we nog ruim 2 uur voor vertrek. We gaan een paar espresso’s halen bij de Starbucks en nemen meteen wat te eten mee. De koffies drinken we meteen op, evenals de muffin. Het andere broodje bewaren we voor tijdens de vlucht. Op de eerste vlucht krijgen we namelijk geen eten. Nou ja, je kan een snackbox kopen, maar dat vinden we he-le-maal niets!

Eindelijk kunnen we boarden. Als ik op mijn plek zit, kijk ik naar buiten en zie het stortregenen! Ohoh, als dat maar geen problemen op gaat leveren voor ons vertrek. Even later kijk ik op mijn telefoon en zie dat ik een noodmelding heb ontvangen!

Dat doet het wel. Onze vlucht moet om 10.18 uur vertrekken en op dat moment zijn we bij de gate weg. Alleen worden een aantal banen dichtgegooid vanwege het slechte weer. Hierdoor staan we in file te wachten tot vertrek.

Uiteindelijk vertrekken we ruim een uur later. Monique en ik zitten wel een beetje op hete kolen de hele vlucht, omdat we maar 1 uur overstaptijd hebben. Op Atlanta moeten we van de ene kant van het vliegveld in no time naar de andere kant zien te komen. Ondanks dat we er niets aan kunnen doen, zitten we niet echt ontspannen.

Gelukkig haalt de piloot wat tijd in en we landen om 17.25 uur plaatselijk tijd in Atlanta. Dat betekent dat we 20 minuten hebben om het vliegtuig uit te komen en van terminal A naar terminal F te komen. De gate sluit namelijk 15 minuten van te voren, al weten we vrijwel zeker dat ze op ons zullen wachten, omdat ze weten dat we geland zijn. Maar ik wil het er toch niet op wagen.

Omdat we comfort+ reizen zitten we vrij vooraan in het vliegtuig, dus we zijn er ook weer snel uit. Maar dan begint het. In eerste instantie lopen we de verkeerde kant uit. Gelukkig komen we daar ook weer vrij snel achter en half rennend vliegen we het vliegveld over naar de trein die ons naar terminal F zal brengen.

Het treintje komt snel, maar het is druk! Heel druk! Het duurt dus wel even voor we bij de F terminal zijn. Als we het treintje uit rennen, schieten we de roltrappen op, maar gelukkig is onze gate daar vlak bij. Huffend en puffend komen we daar letterlijk 3 minuten voor de gate wordt dichtgegooid aan. Ik geef mijn boarding pass en laat mijn paspoort zien en mag direct doorlopen. Monique volgt niet veel later.

Ook nu zitten we vrij vooraan, op rij 13! Als dat maar goed gaat. We ploffen neer op onze stoelen en ondertussen hou ik in de gaten of de koffers aan boord komen. Dat krijgen we heel handig door via de app.

Ik zie al snel dat beide koffers uit het eerste vliegtuig zijn gehaald en vlak voor vertrek zie ik dat de koffer van Monique aan boord is. De mijne volgt niet… Sterker, ik krijg de melding dat die via Amsterdam naar Brussel gaat op een latere vlucht. Een paar minuten later zie ik dat die koffer maandag a.s. aan komt in Brussel met weer een andere vlucht.  We zien het wel.

De vlucht gaat voorspoedig en redelijk snel. We kijken wat films en series, eten zo nu en dan wat, drinken zo nu en dan wat en voordat we het weten, wordt de landing in gezet.
We stappen het vliegtuig uit en gaan op weg naar de bagagebanden. Ondertussen app ik mijn pa dat we geland zijn. Die stuurt een verschrikt appje terug dat zij nog thuis zijn. Geeft niet, we wachten wel.

Dan gaat Monique op haar koffer wachten, terwijl ik naar baggageclaim loop. Vlak voordat ik aan de beurt ben (er staat een hele groep voor mij van wie de bagage niet is aangekomen) als Monique aan komt lopen met MIJN koffer! Oeps, foutje! De gezellige dame van Delta heeft de bagagelabels verwisseld!

Monique geeft de gegevens door en we krijgen te horen dat de koffer waarschijnlijk morgen naar Amsterdam wordt gestuurd en vandaar naar ons wordt gebracht. We gaan het zien!

Daarna lopen we de aankomsthal in en gaan eerst een kop koffie drinken die uiteraard niet te zuipen is. God, wat zal ik blij zijn als ik gewoon een lekker bakkie Nespresso voor mijn neus heb staan.

Over een ding zijn we het wel eens. Reizen via Brussel is prima te doen, maar die krappe overstaptijden? Not so much! Dat gaan we volgende keer toch weer anders doen.

Iedereen bedankt voor het meelezen, de reacties zowel op Facebook als op het blog zelf. Altijd weer leuk om te lezen! We zullen zien waar onze trip volgend jaar naar toe zal gaan.