Dag 01: Van Amsterdam naar Phoenix

De wekker gaat weer vroeg vanmorgen. Het is vijf uur als ik naast mijn bed sta. Ik gooi de ramen dicht, pak mijn ereader en telefoon en ga mijn ding doen. Ik hoor dat Monique ook in het land der levenden is.
Als ik klaar ben, loop ik naar beneden en gooi de laatste spullen in mijn koffer. Sinds gisteren heb ik het gevoel dat ik iets vergeet, maar ik kan niet bedenken wat. Nou ja, alles wat ik vergeet, kan ik eventueel in Amerika kopen.
We drinken nog een bak koffie en krijgen door dat mijn ouders onderweg zijn. Snel lopen we naar de poort, ieder met een koffer en nog een zak afval die nog weggegooid moet worden.

Het duurt niet lang tot mijn pa komt aanrijden, dus we zijn al snel op weg.
Voordat we het weten, staan we op Schiphol en nemen afscheid. We lopen naar binnen en gaan meteen de boardingpassen printen. We vliegen met Delta, maar die maatschappij wordt op Schiphol afgehandeld door KLM. Waarschijnlijk dat we daardoor gisteren de boardingpassen niet op de telefoons binnen kregen.

De passen zijn snel geprint en we lopen door naar de selfservice bagage dropoff. Natuurlijk heb ik ruzie met het bagagelabel en moet er iemand aan te pas komen om een nieuwe te printen. Monique doet het wel goed en voordat we het weten, zijn de koffers op weg naar het vliegtuig.
We lopen door naar de controle van persoon en handbagage. Ook dat gaat lekker vlot, alhoewel mijn rugzak eruit wordt gepikt om extra gecontroleerd te worden. Wat blijkt? Omdat de rugzak van Monique al zwaar genoeg was, vond ze dat ik de overgebleven dollars van vorig jaarmaarmee moest nemen. Geen probleem, zei ik. Kom maar op met die biljetten. Maar die hield ze zelf. Ik kreeg het losgeld en daar ging het alarm op af. We mogen dat geld wel meenemen. Zoveel was het nou ook weer niet.
Meteen daarna gaan we door de paspoortcontrole. Dat gaat tegenwoordig ook weer via selfservice. Superhandig, maar of het ook echt efficiënter is?

Dan hebben we alles gehad en we besluiten om meteen maar wat te gaan eten en een kop koffie te gaan drinken. Dat gaat er goed in. We blijven een tijdje zitten en daarna lopen we nog wat rond, maar het kan ons niet zo bekoren. Dus besluiten we om maar richting de gate te lopen. Kunnen we op ons gemak mensen kijken.
We hebben bij de gate geen controle vragen meer. Er komt een dame langs die ons paspoort en instapkaart controleert, maar verder niets. Het blijkt dat de uitgebreide controle steekproefsgewijs plaatsvindt.

Dan kunnen we boarden. Maar we zijn verbijsterd als we horen dat er een busshuttle is. Ehm… wat?! Oké… we stappen in en zien dan dat ons vliegtuig, samen met zo’n 15 andere vliegtuigen, midden op het platform staat. Schiphol is duidelijk aan uitbreiding toe.
Volgens mij komt het hierdoor dat het boarden niet opschiet. Op het moment dat we al hadden moeten vertrekken, wordt omgeroepen dat we nog op een buslading wachten. Als die is gearriveerd, gaan eindelijk de deuren dicht, maar vertrekken, ho maar!

Eindelijk een uur later komt er beweging in het vliegtuig en rijden we weg. Maar we moeten ergens in de polder vertrekken, dus het duurt nog wel even voordat we daar zijn. Maar eindelijk geeft de piloot gas en hebben we iets meer dan 8300 kilometer voor de boeg.

En dat duurt lang, heel lang. We kijken wat films, luisteren muziek en ik kijk zo nu en dan naar buiten. Je stelt je in op iets minder dan 11 uur zitten, maar als daar dan plotseling nog een uur bij komt, is het afzien.
Maar eindelijk is daar Salt Lake City. Als we het vliegtuig uit komen, lopen we snel naar Immigrations, waar natuurlijk al een rij staat. Gelukkig hebben we nog voldoende tijd voor de volgende vlucht, maar achter ons staat een echtpaar die vreselijk staan te stressen. Ik denk er even aan om ze voor te laten, maar uiteindelijk gaat de rij vrij snel. Ook die controle gaat snel. Vingerafdrukken geven, foto maken, stempel in het paspoort en fijne dag nog.
We gaan snel de koffers ophalen en afgeven bij de volgende dropoff en gaan dan een koffie halen. We lopen meteen door naar de volgende gate, want zoveel tijd hebben we ook weer niet.

Het boarden van de volgende vlucht begint al snel en voordat we het weten, beginnen we aan de laatste anderhalf uur.

Die gaan redelijk snel voorbij en we zijn blij als we de benen weer kunnen strekken. We lopen het vliegtuig uit en komen in een nieuw deel van Sky Harbor Airport. Dat ziet er een stuk beter uit, dan de bedompte terminal.
We lopen naar de bagageband, pakken de koffers en lopen door naar de shuttle naar de autoverhuur.

Bij Hertz staat mijn naam niet op het bord en ik krijg een déjà vu met vorig jaar. Gelukkig staat een medewerker buiten en die vraagt meteen of hij kan helpen. Ehm ja, ik heb een reservering, maar sta niet op het bord. In no time heeft hij mijn reservering gevonden en schrijft het vaknummer op het contract.

Binnen een minuut lopen we naar de plek waar de auto staat en mijn ogen rollen zowat uit mijn kassen als ik ‘onze’ auto spot. Ik verwacht een middelmaat SVU, maar we krijgen een GMC Yukon mee met nog geen 400 mijl op de teller. Ik ben niet een grote autogek, maar dit voelt als een kadootje! Zeker met de prijs die wij dit jaar hebben betaald voor de huur.

We gooien de spullen in de auto, stellen stoelen en spiegels, stellen Jack in op het adres van het hotel en rijden naar de uitgang. Ik overhandig mijn rijbewijs en het contract zodat gecontroleerd kan worden of ik de goede auto mee neem en we kunnen door.
Met 10 minuten staan we bij het hotel en checken we in. We droppen de spullen op de kamer en gaan niet veel later een hapje eten in het hotel. Als we terug komen op de kamer, gaat het lampje al snel uit. We hebben er dan 25 uur op zitten.