Alweer zijn we rond 6 uur wakker. We doezelen nog wat en dan zet Monique weer een bak koffie. Monique is altijd degene die koffie zet in de vakantie. Die van mij is namelijk niet te drinken. Terwijl we de koffie opdrinken, leest Monique dat er regen en onweer wordt voorspeld vandaag. Maar de voorspellingen gaan ons niet tegenhouden vandaag.
Rond half 8 lopen we naar de ontbijtruimte en eten het een en ander. Daarna halen we de spullen op in de kamer en lopen naar de auto. Ik stel Jack in en we gaan op weg.
Jack besluit om ons vandaag wel via een alternatieve route te sturen. Grrr… dat is niet de bedoeling, dus we kiezen snel een kortere route.
We zijn op weg naar Bisti Badlands De-Na-Zin Wilderness Area. Hier zijn we al een aantal keer geweest, maar het gebied vind ik integrerend. Daarom vinden we het nooit erg om hier terug te komen. Terwijl hier in de omgeving nog veel meer moois te zien is.
Als we een tijdje onderweg zijn, begint het te miezeren. En dat houdt eigenlijk niet meer op. Als we bij de afslag komen naar het gebied, rijden we de gravelweg op. Na ongeveer een kilometer ga ik de bocht om en voel ik de auto over de kleigrond glijden. Dat is wel het nadeel van slecht weer in dit gebied. Door de kleigrond wordt de weg spiegelglad bij regen.
Gelukkig gaat het allemaal goed en we rijden weer verder. In de verte zien we de parkeerplaats waar al een aantal auto’s geparkeerd staan.
We parkeren de auto, ik trek mijn hikers aan, we maken een broodje voor de lunch en vullen de waterzakken. Ondertussen maakt Monique een aantal foto’s van de auto.
Ik schrijf ons in in het register en dan gaan we op weg.
In de verte zien we de specifieke omgeving van Bisti, die er met dit weer sinister uit ziet. Ik moet altijd aan de boekenserie De Donkere Toren van Stephen King denken. Het is net of je in een parallel wereld terecht bent gekomen.
Door de regen lopen we verder. We komen in een gebied waar we wel eerder zijn geweest, maar waar we nog nooit echt ‘in’ zijn geweest. Hier zien we eindelijk de rots die op een schildpad lijkt, de ‘turtle’.
We lopen hier nog een tijdje rond en dan gaan we naar de andere kant. Toch weer eens kijken of we de cracked eggs kunnen vinden zonder gps. Die ben ik namelijk vergeten en ligt nog thuis.
Na een tijdje begint het steeds harder te regenen en die cracked eggs blijken niet te vinden. Althans, wij kunnen ze niet vinden zonder gps. Ook wil ik niet te ver doorlopen, omdat ik als de dood ben om hier te verdwalen. Op een gegeven moment lijkt alles op elkaar. Dus na een uur of 3 gestapt te hebben, besluiten we om terug te gaan naar de auto, wat te eten en dan terug te rijden naar Farmington.
Als we terug lopen, merken we hoe glad de kleigrond wordt bij regen. Op sommige stukken kost het ons de grootste moeite om niet onderuit te gaan. Het lijkt wel ijs waar we overheen lopen.
Bij de parkeerplaats bekijk ik mijn schoenen die volledig onder de modder zitten. Terwijl het naar mijn idee helemaal niet zo modderig was. Maar eens kijken hoe we dat er af gaan krijgen als het helemaal opgedroogd is.
Bij het hotel besluiten we een tijdje te relaxen. Dat geeft mij meteen de tijd om de blogs af te maken, zodat ze klaar zijn om geplaatst te worden. Bij het blog van de eerste dag plaats ik nog wat foto’s die ik heb genomen vanuit het vliegtuig. Dan link ik ‘m op Facebook. Het blog van gisteren plaats ik later wel.
Rond half 6 gaan we de deur weer uit. We rijden nog even langs de supermarkt en rijden dan meteen door naar een restaurant. We zijn lekker vroeg klaar en relaxen daarna nog wat op de kamer.
Roadtrip blogging 