Dag 06: Crested Butte Mountain

Alweer ben ik vroeg wakker, maar ik laat Monique nog effe slapen. Die kan haar schoonheidsslaapje goed gebruiken. Rond half 8 staan we op en maken ons klaar om te ontbijten. Daarna pakken we onze spullen en gaan op weg.

Een aantal weken geleden heb ik tickets geboekt voor de skilift naar de top van Crested Butte Mountain. Er zijn een aantal hikes die mij wel wat leken. Monique was iets minder enthousiast vanwege de hoogte. Maar bij het boeken ging iets mis. Er is wel een bedrag afgeboekt, maar de datum in de order klopt niet met vandaag. Hierover heb ik verschillende keren contact gehad met het hoofdkantoor van het Resort. Zij hebben aan het Resort doorgegeven dat ze contact met mij moeten opnemen, maar dat is niet gebeurd. We gaan dus maar op de bonnefooi en hopen het ter plekke op te lossen.

Het is maar een half uurtje rijden van Gunnison en het is lekker rustig op de weg. Ook als we bij het Resort aan komen, verbazen we ons dat het zo rustig is. Als we op weg zijn naar het ticket center, krijgt Monique een verdrietig bericht binnen. Een collega van haar is getroffen door een herseninfarct. We schrikken daar allebei van, dus gaan we een kop koffie drinken. Dan kan Monique ook rustig reageren op de berichten.
Gelukkig gaat het naar omstandigheden redelijk met de collega in kwestie.

Ondertussen bestel ik 2 dubbele espresso’s en de dame achter de toonbank vertelt dat zij al 2 shots in de koffie doen en of ik er dan 4 per kop wil. Ehm… doe maar niet, want dan loop ik de rest van de dag heen en weer te springen. En dat lijkt me niet zo handig boven op een berg.

As we de koffie op hebben, gaan we naar het ticket center. Maar dat blijkt gesloten te zijn. Ook hangt er nergens iets waar meer info op staat. We lopen bij het visitor center naar binnen, maar daar zien we niemand. En er verschijnt ook niemand.
We lopen naar de liften, maar daar zien we dat ze allebei gesloten zijn. Ehm… oké! Ik word pissig, omdat ik totaal geen melding kreeg bij het boeken van de tickets. Ook stond er niets op de website. Ik ga dan ook een klacht indienen en hoop dat ik het bedrag terug ga krijgen. Gelukkig is het een bedrag om overheen te komen.

Bij het visitor center, waar nog steeds geen medewerker te zien is, haal ik een plattegrond van de omgeving. We lopen terug naar de auto en bekijken daar wat we willen doen. Monique heeft inmiddels een wandeling gevonden naar Judd Falls, een ‘makkelijke’ hike.

We rijden Crested Butte door en vergapen ons aan de enorme vakantiehuizen die hier staan. Echt, de ene is nog mooier en groter dan de andere.
Dan rijden we het plaatsje uit en komen op een onverharde weg terecht. We zien dat in dit gebied ook veel onderzoek wordt gedaan door de Rocky Mountain Biological Laboratory. Geen idee wat ze onderzoeken, maar ze doen dat al sinds 1928.

Als we bij het begin van de trail komen, parkeren we de auto. Omdat het maar een korte trail is, nemen we alleen een flesje water mee. Dan beginnen we.
Het pad loopt meteen gestaag omhoog en dat valt vooral voor Monique niet mee. Maar zolang ze rustig aan doet, gaat het prima. Ik heb vrij weinig last van het lopen op deze hoogte. Zoals altijd wacht ik zo nu en dan op Monique.

Na ongeveer een halve mijl komen we bij een parkeerplaats. Duidelijk hadden we ook hier naar toe kunnen rijden. Maar het is ook wel lekker om gewoon een stuk te lopen.
Het pad gaat weer verder omhoog en net als ik denk dat we er bijna moeten zijn, wordt het een heel smal paadje. Die gaat een stuk omhoog, dan weer omlaag en daarna weer omhoog. Maar dan hoor ik water stromen en komen we eindelijk aan bij de Judd Falls.

Het is niet een hoge waterval, maar we leuk om te zien. Net als Monique lekker foto’s staat te maken, komen 2 oudere dames aanlopen. Beide dames komen uit Austin in Texas en ze verblijven in het vakantiehuis van een van hen. Ze vertellen dat veel Texanen een vakantiehuis in Colorado hebben omdat het in de zomer te heet wordt in Texas. Als ze Monique en mij Nederlands horen spreken, vragen ze waar we vandaan komen en vertelt een van de dames dat haar schoonzus Nederlands is.

Na verloop van tijd, komen er ineens veel mensen aanlopen en beginnen we aan de terugweg. Het is wel duidelijk dat we precies op het goede moment bij de waterval waren, want we komen onderweg ook nog aardig wat mensen tegen.

Als we bij de auto komen, drinken we nog wat en eten een energybar. Daarna rijden we terug naar Crested Butte om te gaan lunchen. Dat doen we bij het Paradise Café. Het cafe doet victoriaans aan en het ziet er hartstikke leuk uit. Ook het eten is goed te pruimen.

Met volle magen, gaan we weer op weg. We willen nog naar de Washington Gulch, maar dat blijkt niet bijzonder. Dus rijden we snel weer terug. We kijken nog wat rond in het stadje, maar dan zijn we eigenlijk wel klaar.

Terug bij de auto besluiten we om terug te rijden naar Gunnison. Omdat we laat geluncht hebben, willen we bij de supermarkt kijken of ze iets kleins hebben voor vanavond. En dat hebben ze, want in no time heb ik de sushi gespot. Ook nemen we wat meloen mee voor de broodnodige vitaminen.
Dan rekenen we af en rijden terug naar het hotel. De rest van de tijd zijn we bezig met de foto’s en het blog. We peuzelen de sushi op op de kamer en zijn dan wel klaar met de dag van vandaag.