Dag 09: Het leek zo’n makkelijke trail…, maar we zien wel wild life

We hebben een late start vandaag. We zijn wel redelijk vroeg op, maar lopen te lummelen. Moet ook kunnen, we hebben vakantie.
Ineens ziet Monique weer een stuk of wat herten voor onze cabin grazen en we schieten naar buiten. Daar zien we ook weer een konijn. Bambi en Stampertje bij elkaar, zo schattig. Maar we blijven veilig op ons deck staan.

Als we hebben gegeten en voldoende koffie in ons mik hebben, pakken we de rugzakken en vertrekken. Omdat we gisteren te laat aan kwamen, moeten we ons eerst nog registreren bij het kantoor. Dat doet Monique. Ik blijf in de auto zitten.

Zodra Monique klaar is, rijden we naar het Rocky Mountain National Park. We willen eerst naar de andere kant. In eerste instantie zouden we via Grand Lake het park inrijden, maar door de Independence Pass is dat plan gesneuveld. Daarnaast is het vandaag zaterdag en verwachten we dat het nogal druk zal zijn.

Dat dat zo is, zien we al snel. Al ver voor de ingang komen we in langzaam rijdend verkeer terecht.
Eindelijk krijgen we de kaart van het park en kunnen we gaan rijden. Het is een prachtig park met enorme hoogteverschillen. Het hoogste punt op de weg is zo’n 3.600 meter. We worden dan ook continu om de oren geslagen met waarschuwingen dat het weer ineens kan veranderen en de wegen slecht begaanbaar kunnen worden.

We rijden de Trail Ridge Road af naar Grand Lake. Hier is een korte trail naar de Adam Falls. We twijfelen nog even of we de rugzakken mee moeten nemen, maar doen dat uiteindelijk wel. Er zijn hier ook andere trails. Wie weet waar we gaan eindigen.

De Adam Falls Trail is inderdaad superkort en niet erg indrukwekkend. We zien een andere trail naar Lone Lake, die 5½ mijl lang is.
We hebben geen idee hoe makkelijk of hoe moeilijk de trail is. We weten ook niet of de 5½ mijl heen-en-terug is. De beschrijving ligt namelijk nog in de auto. Maar het is wel goed om te kijken of en hoe we het trekken op deze hoogte. De trail begint heel vlak en we spreken weer af dat we ons eigen tempo gaan lopen. Dat betekent dat ik Monique al snel weer kwijt ben. Zoals gewoonlijk loop ik sneller dan Monique.

Als ik zo’n 3½ kilometer heb gelopen (ik hou de afstand bij via een app), stop ik om een energiereep te eten en te wachten op Monique. Ik heb namelijk alle repen in mijn rugzak.
Net als ik de mijne bijna op heb, komt ze aangelopen. Tot zover gaat het goed, er is weinig hoogteverschil en we spreken af voorlopig door te lopen. Ik weet zeker dat ze daar al heel snel spijt van had…

Niet veel later begint de trail serieus te stijgen. En niet op een vriendelijke manier. Het gaat gewoon steil omhoog! Ik loop verder, maar er komt geen einde aan en het pad wordt steeds slechter. Ik vraag me af hoe Monique het heeft.
Want ze zegt wel dat ze zal stoppen als het niet meer gaat, maar ik ken haar langer dan vandaag. Net als ik is ze niet iemand die snel afhaakt.

Op een gegeven moment kom ik bij een plateau waar ik een enorm mooi uitzicht heb op het meer bij Grand Lake. Ik kijk omhoog naar het pad wat we nog moeten en zie dan in de verte mensen lopen. En dan vind ik het genoeg. Voor een eerste hike is het mooi geweest. Ik wacht nog even of Monique verschijnt, maar na een minuut of 5 begin ik aan de weg terug.

Niet veel later zie ik Monique die enorm opgelucht is als ik zeg dat ik er genoeg van heb. Deze trail was niet de meest indrukwekkende en omdat we niet weten waar het gaat eindigen, is het moeilijk om de motivatie te vinden om door te gaan.

Als we weer afzakken, worden we ingehaald door een hippie. Niet veel later komen we hem weer tegen en spreekt hij ons aan. Hij zegt dat er, verscholen tussen het groen, een eland en haar kalf aan het grazen zijn. Hij maakt plaats, zodat we voldoende ruimte hebben om te kijken en foto’s te maken.

Monique probeert intussen foto’s te maken van moeder en kalf, maar dat valt niet mee. Ze zijn bijna niet te zien door het groen. Wel zien we dat het kalf ons in de gaten houdt.
Een paar minuten later gaan ze allebei liggen en zijn ze niet meer te zien. Wij lopen dan ook maar weer verder.

Het duurt niet lang voordat ik Monique weer kwijt ben. Als ik bij de meadows kom, loop ik door tot ik bij een punt kom waar we rustig kunnen eten. Daar zijn we wel aan toe en het is een leuk plekje om effe rustig te zitten.

Groot voordeel is, is dat we dan ook bijna bij het beginpunt zijn. Dat vindt vooral Monique heel fijn. Na onze lunch lopen we dan ook snel weer door.
Bij de splitsing naar de Falls en het einde van de trail wacht ik weer op Monique. Dan nemen we de snelste route naar de parkeerplaats. Daar pakken we nog wat te snacken voor we aan de rit terug beginnen.

Vanmorgen zagen we al schitterende herfstkleuren aan deze kant, maar toen scheen de zon nog volop. Nu is het wat bewolkt en ziet het er toch net wat minder spectaculair uit. We rijden dus snel door het park.

Ook verder in het park is de lucht volledig dicht getrokken en we zien boven de bergen wat mist hier en daar. Hopelijk is dat morgen weer weggetrokken. De berichten zien er in ieder geval goed uit. Maar je weet nooit.
Als we weer aan de andere kant van het park komen, rijden we een file in. Een paar kilometer verderop zien we eindelijk wat er aan de hand is.

Er loopt een hele kudde wapiti herten vlak langs de weg te grazen en dat moet iedereen natuurlijk fotograferen en filmen. Als wij er bijna zijn, zien we een man naar de dieren toe lopen. Een stel herten schrikken en schieten meteen een stuk de berg op, maar een paar anderen blijven grazen. Totdat de man zo dichtbij komt en een van de herten zo schrikt dat hij dreigend naar de man stapt. Die maakt snel dat hij weg komt. Levensgevaarlijk, wat die vent doet. Ook al zien sommige dieren er schattig uit, het blijven wel wilde dieren.

Zodra Monique klaar is met foto’s schieten, rijden we door. Maar als we de uitgang naderen, staan we opnieuw stil. Al die mensen die vanmorgen het park zijn ingereden, moeten nu via dezelfde weg weer terug. Maar zodra een Park ranger het verkeer gaat regelen, gaat het goed.

Voordat we terug naar de cabin rijden, gaan we eerst nog wat te eten halen. Ook rijden we nog even langs de liquor store. De supermarkten hier verkopen geen wijn, maar dat moet wel ingeslagen worden.
Als ik een fles heb uitgekozen en bij de kassa kom, vraagt de kassadame om een identificatiebewijs. Als ik dat geef, zegt ze dat ik er jong uit zie (mwuahahaha). Dat komt vast omdat ik zo lekker ontspannen ben.
Terug in de cabin zet Monique eerst een bakkie leut. Dat hebben we wel verdiend. Daarna eten we wat en dan is het weer tijd om te relaxen.