Vandaag zijn we een stuk eerder. Nadat we eerst met thuis hebben gebeld, rijden we rond half 9 het park binnen. Bij de ingang is het een stuk rustiger dan gisteren. Hopelijk geldt dat ook voor de rest van het park.
Vrijwel aan het begin van het park zien we het eerste wapiti hert. Het is een mannetje met een enorm gewei. Hij maakt een geluid dat klinkt als een lokroep om de wapiti dames te lokken, maar die lijken niet erg geïnteresseerd.
We (Monique) maken een paar foto’s en dan rijden we verder. Het is ongelooflijk koud buiten en er staat een ijzige wind, maar de zon schijnt uitbundig.
We stoppen bij een aantal uitzichtpunten, waar we niet alleen staan te koukleumen, maar ook zowat worden weggewaaid. Bij het uitzichtpunt Forrest Canyon stappen we uit en lopen naar het uitkijkpunt. Ik heb na een paar stappen geen gevoel meer in mijn benen en mijn handen zijn bevroren. Natuurlijk liggen mijn handschoenen nog in de auto. En een korte broek en handschoenen passen niet echt bij elkaar.
Terug bij de auto gaat meteen de stoel- en stuurverwarming aan. We spreken af om niet meer op deze hoogte uit te stappen, maar een wandeling te gaan doen in wat lager gelegen gebied.
We rijden naar de Coyote Valley Trail, een korte en makkelijke wandeling van iets meer dan 3 kilometer.
Het is een trail waarbij we door de maedows lopen, maar net als we de smaak te pakken krijgen, zijn we aan einde beland. We lopen dezelfde route weer terug en bij het einde (of begin?) wacht ik weer even op Monique. Een paar stappen verder moeten we even wachten, want er zijn een stel aan het spelen met een drone. Officieel mag dat niet, maar het is wel leuk speelgoed. Monique maakt er een opmerking over tegen de dame die er bij is. Ze zegt dat ze zich niet in konden houden omdat het zo’n mooi park is. Dat snappen wij wel. Ze blijken uit New York te komen. Daar hebben ze deze bergen ook niet.
We rijden terug naar de uitzichtpunten, maar we komen er al snel achter dat het op zondag topdrukte is in het park. De parkeerplaatsen staan volledig vol en het is geen doen om op een vrijgekomen plek te wachten. Er zijn er namelijk nog meer die een plekje zoeken. Monique leest in het krantje dat er gedurende de zomer periode 1 miljoen bezoekers in 6 weken komen. Ik vraag me serieus af hoe ze dat doen.
Alle andere trails die ik heb opgeschreven, liggen in Bear Lake. Dus gaan we daar naar toe. Helaas zijn we ook daar niet de enigen en we zien langs de hoofdweg de borden dat de parkeerplaatsen vol zijn. Voor mij houdt het nu wel op. Deze drukte vind ik niet grappig meer. Ook de gedachte dat je de trails loopt met tientallen anderen haalt voor mij de lol er wel uit.
Gelukkig ben ik niet alleen en Monique wijst de weg naar de Old Fall River Road. We rijden het park uit en via de kermis die Estes Park heet, rijden we naar de andere ingang van het park. Aan deze kant is het een stuk rustiger, denken we.
Niet veel later komen we bij de weg die we willen rijden. Dit s een gravelweg met haarspeldbochten van 9 mijl die uitkomt bij de Alpine Visitor Center. We rijden als het ware aan de andere kant van de berg.
Voordat we deze weg op rijden, stoppen we langs de kant om snel iets te eten. Dan komt er een hele rits aan auto’s voorbij die hetzelfde idee hebben als wij. Letterlijk in file rijden we omhoog. Zo is er dus weinig aan. Het is een prachtig park, maar in het weekend veel te druk. We komen hier zeker een keer terug, maar dan zorgen we dat we hier doordeweeks zijn.
Natuurlijk hebben we op de gravelweg wel de grootste lol. Dat maakt weer een hoop goed. Als we aan komen bij het Alpine Visitor Center heb ik nog een beetje hoop dat we een parkeerplaats kunnen bemachtigen. Ik wil namelijk heel graag naar het hoogste punt va het park lopen, ruim 3600 meter. Maar helaas, het is nog hetzelfde gekkenhuis als eerder op de dag.
Dan vinden we het genoeg geweest. we rijden terug naar de cabin, stoppen nog even bij het Bear Lake Visitor Center en rijden dan door.
Rond 18 uur kijkt Monique naar buiten en ziet weer een hele kudde wapiti herten. Lopen ze eerst nog wat verder weg, ineens komen ze langzamerhand vlak voor onze cabin grazen. Een van de heten vindt de bloemetjes in de hangers wel heel erg lekker en een andere komt letterlijk bij onze cabin blaadjes van een plant eten. Geweldig om deze wilde dieren zo dicht bij te zien.
Hopelijk wordt onze volgende overnachting net zo geweldig!
Roadtrip blogging 
jammer dat zo druk is maar de foto,s zijn geweldig