Om 7 uur staan we klaar voor vertrek. De boel is ingeladen, alles is opgeruimd, dus we kunnen weer op pad. Maar voordat we het de weg op gaan, hebben we nog 2 stops. Gelukkig rijden we langs beide stops, dus daar gaan we geen tijd mee verliezen.
Onderweg naar de hoofdweg zie ik eindelijk kans om veilig langs de kant van de weg te stoppen. Al dagenlang wil Monique een foto maken van een Jezus beeld dat hier midden in een weiland staat. Geen idee wat het doel is, maar het is wel grappig.
We zien ook weer heel veel herten langs de weg. Sommige staan ons een beetje verbaasd aan te kijken. Bijna alsof ze willen vragen wat we daar in godsnaam zo vroeg doen. Tja, dat vragen wij ons ook wel eens af.
Als we bij het kantoor van de verhuurder komen, gooien we eerst het vuil weg in de dumpster achter het pand. Dan rijden we om het blok heen om de handdoeken in de dropbox te doen. Die blijkt te zijn afgesloten met een 4-cijferig slot. Appeltje, eitje zou je denken. NOT!
Het slot blijkt een 6-cijferige code te hebben. Okee, na een minuut of wat kijken, lezen en proberen blijkt wel dat we voor het openen van dit slot niet uitgeslapen genoeg zijn. De andere box die er staat (en waar we onze spullen bij aankomst hebben uitgehaald), heeft wel een 4-cijferige code. We dumpen de spullen daarin en gooien het informatieboekje met een briefje door de brievenbus.
Dan maken we de volgende stop. We hebben ijs nodig en koffie. Als we dat allemaal hebben, schrijft Monique voor de zekerheid nog een email aan de verhuurder. Daarna kunnen we definitief op weg. Vandaag hebben we de langste rijdag van deze vakantie. In eerste instantie had ik een overnachting bedacht in Santa Fe, maar omdat we de cabin voor minimaal 3 nachten moesten huren en we hier heel graag wilden verblijven, kwam de overnachting in Santa Fe te vervallen. Het gevolg is wel dat we nu een dag rijden. Maar soms ontkom je daar niet aan.
We rijden de eerste 300 mijl via de I25 en dat schiet redelijk snel op. Helemaal omdat we hier met een snelheid van 75 mijl per uur, ongeveer 120 kilometer rijden. Ondertussen heb ik genoeg tijd om te bedenken hoe we dat slot hadden moeten openen.
Na ongeveer 100 mijl denk ik het mysterie van het te openen slot te hebben gevonden. Ik leg het Monique uit en krijg een twijfelend ‘okeeee’ te horen. Gek genoeg krijg ik het gevoel dat ze aan mijn uitleg twijfelt.
Onderweg stoppen we een paar keer bij een rest area. Net voordat we van de I25 af gaan en de Highway oprijden, stoppen we om te tanken en wat te eten te halen.
De rit is dodelijk saai. Na alle bergenpracht van de afgelopen dagen, komen we nu in vlak en geel landschap terecht. De plaatsen waar we doorheen komen, stellen net zo min voor.
Als we eindelijk bij Roswell aan komen, stoppen we om een kop koffie te halen. Vanaf hier is het nog zo’n 45 minuten rijden naar ons hotel. Dat gaat lekker vlotjes. Een groot voordeel van dit gebied is wel dat je hier geen last van files hebt. Maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Na het inchecken relaxen we wat en gaat Monique op zoek naar een restaurant. Het wordt een Italiaan waar we een pizza delen. Als we weer terug zijn, komen we erachter dat een blikje Pepsi is gesprongen in de auto. Gelukkig onderin, waar het geen kwaad kan, maar het vergt wat poetswerk om van het kleverige spul af te komen.
Roadtrip blogging 