We staan niet zo vroeg op, want vandaag winnen we een uur. We rijden vandaag weer terug naar Arizona. Gelukkig hebben we daar nog wel een aantal dagen te gaan voordat deze vakantie ten einde komt.
Rond half 9 zijn we zover en gaan rijden. We hebben zo’n 5,5 uur voor de boeg. Als eerste gaan we natuurlijk ijs halen voor de cooler. Koffie heb ik geprobeerd in het hotel, maar dat ziet er niet uit en smaakt net zo. Zonder koffie rijden we dus weg uit Artesia.
De rit zal ons via Alamogordo leiden en eigenlijk heb ik al besloten om een tussenstop te maken bij White Sands National Monument. Ik weet zeker dat Monique ook voor dit plan gaat.
Maar voor we daar aan komen, hebben we nog even te gaan. Het eerste deel is weer dodelijk saai, maar op zo’n 30 mijl van Alamogordo komen we ineens door een ski gebied. De temperatuur daalt hier ook razendsnel. Het is best druk in het kleine plaatsje en we zien dat het vandaag brand preventiedag is. De brandweerwagens staan te glimmen in de zon. Dan rijden we Alamogordo binnen en de eerste rit is naar een broodnodige koffie. Monique bestelt 2 dubbele espresso’s en we verwachten die snel te krijgen. Want hoe moeilijk is het?
Blijkbaar is ook dat te moeilijk voor de barista’s hier. We krijgen na lang wachten een koude koffie die is aangelengd met water. Als ik aangeef dat we 2 hete espresso’s willen, gaat de barista ze opnieuw maken. Prima.
Maar dan krijgen we 2 koffie die ook weer zijn aangelengd met water. En dan heb ik het gehad. We hebben de cappuccino’s al opgegeven en nu blijkt zelfs de dubbele espresso te ingewikkeld! Zeer bijzonder, vooral omdat de Amerikanen bestellingen plaatsen van koffies met weet-ik-veel-wat die vele malen ingewikkelder zijn.
Ik loop weg, terwijl Monique opnieuw gaat klagen. Na een tijdje komt zij hoofdschuddend naar buiten, maar ze heeft gelukkig wel 2 bekers in haar handen. Ze zegt dat ze al 4 keer de bestelling opnieuw moest doorgeven.
Gelukkig smaakt de koffie wel goed, dus gaan we snel weer op weg. We slaan af bij White Sands National Monument en als ik bij de poort mijn pas wil afgeven, vertelt de langer dat de parken die onder de Nationale Parken vallen gratis toegankelijk zijn vandaag. Met een ‘Enjoy the park on us today’ mogen we doorrijden.
Het is goed te merken dat de toegang gratis is vandaag. White Sands bestaat uit duinen van gypsum, maar van een afstandje lijkt het zand. We zien veel families die er duidelijk een dagje uit van maken. We zien kinderen en volwassenen van de duinen sleeën en veel mensen zijn aan het picknicken. Dat gaan wij ook doen. Het is inmiddels al lunchtijd geweest, dus ook voor ons een goed moment om een hapje te eten.
Als we klaar zijn, rijden we de loop nog en gaan dan weer op we naar de uitgang. We zijn al meerdere keren in dit park geweest, maar het is altijd een leuke tussenstop. De mooiste tijd is bij zonsondergang, maar daar gaan we dit keer niet op wachten.
We gaan de weg weer op en rijden door richting Las Cruces. Als we daar bijna zijn, zien we de controlepost van Borderpatrol. We weten dat die gaat komen, dus de paspoorten liggen al klaar, maar als ik stop krijgen we een ‘Thank you and have a nice day’ te horen en mogen we doorrijden. Fijn!
Eindelijk komt de staatsgrens met Arizona in zicht. We rijden naar Willcox, onze tussenstop voor vandaag. Willcox ligt net over de grens, dus we zijn er bijna.
Het hotel ligt duidelijk on the wrong side of the tracks, maar voor een nachtje voldoet het prima.
Na een tijdje gaan we op zoek naar het restaurant waar we willen eten. Dat doen we bij La Unica, een Mexicaans restaurant. En dit is toch wel de beste Mexicaan waar we ooit hebben gegeten.
Morgen staat Chiricahua National Monument op het programma, met de hike van Echo Canyon naar het visitor center, maar de twijfel slaat op dit moment al toe.
Roadtrip blogging 
Deze foto,s vinden de mooiste……shapoo!!