We zijn om half 7 op, want vandaag staat de hike van Echo Canyon naar het visitor center in Chiricahua National Monument op het programma. Deze hike zouden we in 2015 al doen, maar toen viel er zware regen en zagen we niets door de mist.
Vandaag hebben we geen last van regen, want we zien een stralend blauwe lucht. Maar helaas heeft de twijfel wel toegeslagen. Al sinds de dag dat we de US Airforce Base hebben bezocht, lijk ik een uitbraak van eczeem te hebben. Dat heb ik wel vaker, alleen is het dit keer wel heel erg. Mijn ribben lijken wel zwaar gekneusd te zijn en na de hike in Guadeloupe leek mijn huid wel in brand te staan en was zo pijnlijk dat we noodgedwongen zijn gaan koelen met ijswater uit de cooler. Niet dat het heel veel hielp, maar goed. Ik heb gelukkig wel mijn medicatie mee, maar de warmte helpt hier niet bij. Ik zal de verdere details besparen, maar geloof me, het is geen pretje op dit moment.
Ik neem dan ook de beslissing om de hike niet te lopen vandaag. Ik wil geen herhaling van een paar dagen geleden. Heel jammer, maar ik wil nog wel kunnen genieten de komende dagen. Gelukkig bestaat Chiricahua volgend jaar ook nog, dus dan gaan we gewoon nog een. keer. Drie keer is scheepsrecht, toch?
Dat we niet gaan hiken, wil niet zeggen dat we het park niet gaan bezoeken. Dat doen we namelijk wel en na het ontbijt gaan we op weg. Het is nog zo’n 3 kwartier rijden, maar we zijn de enigen die die richting op gaan, dus het schiet lekker op.
Als we het park binnen rijden, rijden we eerst naar Massai punt. Het hoogste punt waar je kan komen. Hier kijken we ook op Echo Canyon en ik ga bijna twijfelen. Het ziet er zo geweldig uit! De vorige keer zagen we helemaal niets en werden we zowat weggeregend.
Als we zijn uitgekeken, rijden we nog naar de andere punten, maar eigenlijk is de teleurstelling te groot. We besluiten om dan maar op pad te gaan naar Tucson. Tucson zou sowieso onze eindbestemming zijn vandaag, maar daar komen we nu iets eerder aan.
Onderweg komen we langs de weg naar Fort Bowie National Historic Site en we slaan af. Na een lange rit over een onverharde weg waar we enorme krekels zien lopen, komen we eindelijk bij de trail aan. Die is ruim 4 kilometer in totaal. Ik twijfel natuurlijk al, maar ga nog meer twijfelen als Monique vertelt dat er gewaarschuwd wordt voor drugsrunners. Ook vertelt zij dat hier sinds vorig jaar een ranger wordt vermist.
Voor mij houdt het op. Ik heb duidelijk te veel naar ID en Narco’s gekeken! Maar hier voelen we ons niet prettig bij, dus we rijden weer terug.
In Willcox maken we nog een tussenstop voor koffie (ze snappen het hier ook al niet) en gaan daarna op weg naar Tucson. Voordat we naar het hotel gaan om in te checken, gaan we lekker lunchen bij Potbelly (de mediterranean salade is to die for!). Omdat het daarna nog iets te vroeg is, duiken we een winkelcentrum in om de tijd te doden.
Dan gaan we inchecken en zeulen de spullen weer naar binnen. We relaxen wat en gaan daarna op pad naar Saguaro National Park voor de zonsondergang. Helaas houden we geen rekening met het verkeer (het is zondag, hoezo is het druk op de weg?!), dus komen we net te laat. Wel zien we een fel oranje gekleurde lucht over de stad. Echt schitterend!
Morgen doen we een nieuwe poging en dan zorgen we wel op tijd te zijn!
We gaan een hapje eten en als we terug komen in het hotel is het tijd om te relaxen.
Roadtrip blogging 