Monique wil vandaag de stad uit. Gelukkig ben ik altijd overal op voorbereid en zijn er verschillende plannen die we kunnen doen. Zo hebben we wat te kiezen.
De keuze van Monique is gevallen op Coronado National Monument, iets ten zuiden van Tucson. Dat betekent dat de paspoorten mee gaan, want de kans is groot dat we een grenspost tegen komen of, zoals een paar jaar geleden, dat we klem worden gereden door Border patrol. Dat was een ‘normale controle’ werd ons toen verteld.
Eerst gaan we ontbijten en dat doen we in een tent met een inrichting waardoor ik meteen aan mijn oma moet denken. Die had bij mijn oma niet misstaan, maar het eten is prima. De koffie is wat minder, maar dat wordt snel genoeg opgelost als we op weg gaan.
De rit verloopt voorspoedig en leidt ons door Sierra Vista. We zijn allebei verbaasd over de grootte van deze stad. We verwachten allebei een klein dorpje waar nauwelijks leven is, maar hier zijn een aantal aardig grote organisaties gevestigd.
We rijden naar het National Monument en stoppen bij het Visitor center. Voor dit park hoeft geen fee betaald te worden, vertelt de ranger. Waarschijnlijk willen ze geen gehannes met geld in een gebied waar ook veel illegale praktijken plaatsvinden. Inderdaad, we zitten weer in een grensgebied met Mexico en we lezen weer de waarschuwingen over illegale praktijken.
Het is geen groot park en er zijn ook niet heel veel trails. Wel kun je via een onverharde weg naar een uitkijkpunt rijden en vandaar kun je over een andere onverharde en nauwelijks onderhouden weg weer naar beneden. Dit laatste stuk heet de Montezuma Pass. De weg is op sommige stukken heel slecht en het eerste steile stuk rijden we tergend langzaam naar beneden. Niet dat het voor deze auto een probleem is, want het is er een met 4-wielaandrijving.
Overal zien we camera’s hangen en Monique merkt op dat ze ons ook volgen. Ook zien we hier en daar auto’s van Border patrol staan, maar ze laten ons lekker doorrijden. Het is een leuk ritje, maar we zijn het erover eens dat dit park geen favoriet is. Daarvoor zijn we teveel verwend. Leuk om te bezoeken als je toch in de buurt bent, maar voor ons is het geen must-see.
We maken nog een tussenstop bij Parker Canyon Lake, waar Monique in het winkeltje 2 ijsjes gaat kopen. Alleen is er helemaal niemand aanwezig, terwijl alles open staat. Eerlijk als ze is, laat ze het geld achterop de toonbank en op een bankje peuzelen we de ijsjes op. Daarna stappen we weer in de auto en gaan op weg naar Sierra Vista of de Interstate.
Ineens rijden er 2 auto’s van Border patrol achter ons en het is maar goed dat ik (we) niet zo achterdochtig ben. Soms zijn ze ineens weer weg en dan rijden ze ineens weer achter ons. Uiteindelijk gaan wij de hoek om en rijden zij rechtdoor. We zijn duidelijk geen verdachte personen.
Bij Sierra Vista komen we bij de grenspost. Ik heb de paspoorten al in mijn hand, maar ook hier krijgen we een ‘Thank you, have a nice day!’ en mogen we doorrijden. Volgens Monique komt dat omdat we inmiddels al lang genoeg gevolgd zijn en ze hebben doorgegeven dat we goed volk zijn. Dat krijg je als je zelf de hele dag met camera beelden te maken hebt.
We rijden terug naar Tucson en besluiten nog een laatste keer te gaan genieten van de zonsondergang in Saguaro NP. Het is zo mooi dat we er geen genoeg van krijgen.
Dit keer rijden we meteen naar het punt waar we gisteravond het mooiste zicht hadden.
Vanavond is het rustig in het park. we zien maar een handjevol anderen in het park. De meesten zijn locals die hier aan het sporten zijn. We zien het licht langzaamaan veranderen, als we plotseling enorme rookwolken zien. Als ik op de treeplank van de auto ga staan, kan ik de vlammen zien. Het ziet er vrij ernstig uit.
Een man die zijn honden aan het uitlaten is, spreekt ons aan en vertelt dat aan die kant van de stad ook de luchtmachtbasis is gevestigd. Het kan zijn dat daar iets is gebeurd of dat ze gewoon wat aan het verbranden zijn. We zullen zien of er iets op het nieuws te zien is.
Opnieuw in het donker rijden we het park uit, maar we maken eerst nog een pitstop bij de toiletten. Als Monique naar buiten komt, loopt ze heel kordaat de andere kant uit en ik besluit om maar even polshoogte te gaan nemen. Dan komt ze ineens weer tevoorschijn en zegt dat ze de weg kwijt was. Dat is ze wel vaker, maar ze geeft het nooit toe.
Ook vandaag rijden we meteen door naar een restaurant. Vanavond gaan we voor het eerst in alle jaren P.F. Chang uitproberen. Daar lezen we in het lokale sufferdje dat er 20.000 balen hooi in brand gevlogen zijn. Daar kwamen de rookwolken dus vandaan.
Roadtrip blogging 