Over half 9 word ik pas wakker, maar het was dan ook een latertje gisteravond. Gisteravond zijn we aangekomen in Westhaven, vlakbij Trinidad, waar we een Airbnb hebben geboekt. En we besloten gisteravond nog effe snel een was te draaien. Dus niemand die ons weg wil hebben. Het huis waar we zitten, is klein maar fijn. We zijn van alle gemakken voorzien.
Gisteravond zagen we dus niet zo goed meer waar we waren aanbeland. Het was al stikdonker en je ziet hier buiten geen hand voor ogen. Ook zagen we nergens verlichting van andere woningen, terwijl we weten dat hier wel woningen staan.
Het is dan ook een feestje om naar buiten te kijken. We zien alleen maar groen om ons heen en ergens tussen de bomen zien we de Pacific Ocean. Die is lastig te zien, want het is mistig, maar we horen wel de branding.
We doen dus rustig aan. Monique blijkt al sinds half 8 op te zijn, maar heeft mij laten pitten.
Na een kop koffie of 2 gaan we ontbijten en bedenken we wat we vandaag willen doen. Gezien het late tijdstip niet zoveel. We hebben een permit voor een van de meest, zo niet, populairste hikes in Redwood NP: Fern Canyon. Per ongeluk heb ik een permit voor de hele dag aangevraagd, dus we kunnen op elk moment van de dag daarnaartoe. Fern Canyon is zeer populair, vandaar de permit die je nodig hebt om je auto te kunnen parkeren. Maar dit gebied is ook bekend van de film Jurassic Park 2: Lost Worlds uit 1997 en van de BBC serie Walking with Dinosaurs uit 2020.
Iets voor twaalf uur rijden we weg bij het huisje. Wat verderop tanken we en daarna zetten we de vaart erin. Totdat ik er achter kom dat mijn rijbewijs (en paspoort) nog in het huisje liggen. Die heb ik mogelijk nodig als identificatie voor de permit, als we worden gecontroleerd. Dus bij de eerstvolgende afrit draaien we om en rijden we terug.
Als we dit keer alles op zak hebben, gaan we opnieuw op pad. Op een gegeven moment rijden we eer eens langs de kust en ik zie de golven boven de duinen uitkomen. We zetten de auto stil en lopen naar het strand. Het is hier op verschillende plekken heel erg mistig en dat lijkt iets met de zee te doen. De golven zijn inderdaad veel hoger dan we ze de afgelopen dagen hebben gezien. Hier zien we ook geen surfers of zwemmers, want het schijnt hier onwijs gevaarlijk te zijn.
Ongeveer een half uur verderop zien we de afslag naar Davison Road. Hier staat een groot matrixbord met de melding dat Fern Canyon alleen toegankelijk is met een permit. We zitten in ieder geval goed.
De weg is een dirtroad van zo’n 8 mijl lang en is alleen geschikt voor personenauto’s, zo zeggen ze. Daarnaast zijn er 2 kreken die je moet kruisen, dus een auto met hoge bodemvrijheid is noodzakelijk.
De weg prima te doen, voor alle auto’s. Na een paar mijl komen we eindelijk bij de controle post aan en wordt mijn naam gevraagd. Die staat op de lijst. Daarna hoef ik alleen nog 12 dollar te betalen, maar we hebben de annual pass en die voldoet ook. We mogen door.
Vanaf hier is het nog zo’n 6 ½ kilometer (heel vreemd, de ene keer wordt het metrisch stelsel gehandhaafd en de andere keer het imperial systeem) tot de parkeerplaats.
De eerste beek die we tegenkomen, stelt niet zoveel voor. Met gemak kruisen we die. In de volgende kreek, een paar honderd meter verderop, staat zo mogelijk nog minder water. Appeltje/eitje dus.
Op de parkeerplaats bedenken welke schoenen handig zullen zijn. Het is geen lange hike, alhoewel je vanaf hier wel langere hikes kunt doen. Maar Fern Canyon zelf is nog geen mijl lang. Wat ‘m leuk maakt, is dat je door het water moet. Niet af en toe, maar voor een groot deel. Je ziet dus mensen op verschillende schoenen lopen. De een loopt op flipflops, de ander op sandalen, sportschoenen of hikingboots.
Wij trekken de hikingboots aan. Dan hebben we in ieder geval goed grip op die natte, gladde keien, hopen we. Het eerste stuk gaat door het bosgebied waar we meteen verschillende varens zien. En er zijn nogal wat verschillende.
Bij de kreek die we door moeten, zien we een bord naar andere trails. We besluiten ter plekke om hier de kreek te kruisen en naar boven te lopen. Eens kijken wat daar allemaal te zien is. Het blijkt de James Irvine trail te zijn die uitkomt op Fern Canyon. Heb je geen permit, dan kun je alsnog het gebied in door deze trail te volgen.
Langs de trail zien we weer verschillende varens, maar ook het mos in de bomen. Moswanden, paddestoelen en elfenbankjes lopen we voorbij. Het lijkt 50 shades of green wel!
Uiteindelijk gaan we terug naar de trail waar we voor zijn gekomen. We lopen Fern Canyon nu met de klok mee en dat betekent voornamelijk in het water. Het is de kunst om je schoenen zo droog mogelijk te houden en in ieder geval de binnenkant droog te houden. Dat is niet zo moeilijk met waterdichte stappers, maar als je in te diep water stapt, loopt je schoen vol! We lopen voorzichtig door het water, klimmen, klauteren en stappen over boomstammen of kruipen er onderdoor. We kruipen wat af deze vakantie! En iedere keer weer door het water. Het is nogal een workout, zoals een Amerikaan tegen me zegt. En dat klopt wel. Het is zwaarder dan we dachten. Maar we houden droge voeten!
Terug bij de auto eten we een broodje en bedenken dan wat we verder nog willen doen. We besluiten de rest voor morgen te bewaren. Althans, wat ik op de lijst heb gezet. Want dit park is groot! En ligt verspreid over een heel groot gebied.
Op de terugweg willen we nog een coastal route rijden, maar helaas zien we daar niets van door de mist.
We rijden terug naar Westhaven, stoppen nog even bij Murphy’s, de lokale supermarkt en rijden dan terug naar het huis. Hopelijk kunnen we nog buiten op het deck zitten, voordat de temperatuur gaat zakken. Dat blijkt al niet meer te kunnen. De temperatuur begint al flink te zakken wat het niet meer aangenaam maakt. Gelukkig hoeven we de deur niet meer uit. We flansen een maaltijdsalade in elkaar en relaxen wat.
Roadtrip blogging 
je moet er wat voor over hebben……………!