Dag 14: Lassen Volcanic National Park, dag 1

Natuurlijk gaan we te laat weg. En dat terwijl we echt vroeg op waren. Maar net voordat we weg gaan, moet mijn voet nog getapet worden, dit nog even, dat nog even. Zo gaat dat als we in een huis verblijven.
Als we eindelijk op weg gaan, moeten we eerst tanken, want die is bijna leeg gereden en er moet nodig ijs gehaald worden voor de cooler.

Maar dan gaan we eindelijk op weg naar Lassen Volcanic NP. Het is een stukje rijden, maar het is rustig op de weg, dus we tuffen lekker tussen de weilanden door. Soms heeft het landschap wel wat weg van Wyoming.
Als we bij het park aankomen, pakken we bij de ingang een kaart en krantje van het park en rijden snel door naar het eerste Ranger station voor een pitstop. Brr.. het is frisjes hier. In Red Bluff was het lekker warm, hier is het een stuk frisser. Maar we zitten hier dan ook veel hoger.

Stom genoeg springen we na de pitstop meteen weer in de auto en ‘vergeten’ Manzanita Lake. Ach, denken we, we komen hier vandaag nog wel terug.
We rijden de scenic route in het park en maken een eerste stop bij Hot Rock, een groot stuk rots dat bij de uitbarsting van 1915 3 mijl verderop terecht kwam. Het rotsblok bleef nog heel lang nagloeien, zo zegt de informatie.

Hierna stoppen we bij Hat Trail. Hier zien we een trail naar Paradise Meadow en Terrace Lake. De trail naar Paradise Meadow is slechts 2.7 kilometer lang, we hebben alleen geen idee van het hoogteverschil.

Toch besluiten we deze trail te lopen We verwisselen onze schoenen voor wat stevigere, gooien nog wat water in de zakken, nemen keks en trailmix mee en gaan op pad. Keks zijn een soort dikke biscuit koeken die je als koek kunt eten, maar die je ook met beleg kan eten. Ze zijn enorm voedzaam en te koop bij de outdoorwinkels, zoals Bever Zwerfsport. Ik geloof dat dit soort koeken ook in het leger bekend waren.

We gaan op pad en het eerste deel is lekker vlak, maar daarna gaat het al snel weer stijgen. Niet zo snel als eerder deze week, maar gestaag met af en toe een lastig, steil stuk. Het is zaak goed te kijken waar je je voeten neer zet, want er liggen veel keien en rotsen op het pad. Af en toe lopen we langs diepe afgronden en daar wil je niet instorten door een misstap te maken. Ook horen we con tinu water stromen en moeten we af en toe een beekje oversteken.
Het lijkt alsof we hier alleen op de wereld zijn. We lopen helemaal alleen en komen ook niemand tegen. Heel bijzonder, omdat het best wel druk leek in het park.

Op een gegeven moment ziet Monique een waterval. Niet zo’n grote als gisteren, maar wel een behoorlijke. Het water is ongelooflijk helder en je zou er bijna wat van drinken. Dat doen we niet, wij hebben genoeg water bij ons.
Bij de waterval maken we natuurlijk weer foto’s voordat we doorlopen. Volgens de afstand op mijn horloge zouden we bijna bij het eindpunt moeten zijn. En dat klopt ook.

Na nog een klein stukje zien we eindelijk de eerste glimps van de meadow met prachtige kleuren. Hier zijn we niet alleen. Er is een Amerikaans gezin waarvan de dochter heel graag beren wil zien. Ze vindt het nogal wat als we vertellen dat we eerder deze week een beer de weg zagen oversteken. Helaas zijn er dit gigantische park slechts 60 beren. Die laten zich waarschijnlijk niet zien hier.

We maken nog een praatje en dan gaan zij verder de meadow in, terwijl wij, zittend op een boomstam, bijkomen. We drinken wat, we eten wat en gaan dan ook foto’s maken. Even later zegt het gezin ons gedag en gaan zij terug, terwijl wij de meadow inlopen. De grond is een beetje zompig, waardoor het lijkt alsof je op een verende ondergrond loopt.

Nadat we genoeg foto’s hebben gemaakt, beginnen we aan de terugtocht. Vlak voor de meadow staat een richtingwijzer naar Terrace Lake, dat op een kleine 3 kilometer van Paradise Meadow ligt. We besluiten te kijken hoever we komen. Als we het niet meer trekken, dan gaan we terug.

We beginnen aan de trail, maar na een tijdje kom ik erachter dat mijn horloge de afstand niet meer registreert. Dat maakt het lastig te zien hoever we zijn en veel belangrijker hoe lang we nog moeten. En ja, daar wen je snel aan. Ik zet ‘m opnieuw aan en we lopen verder.
Deze trail stijgt wel sneller dan de vorige, maar we zetten door. Op een gegeven moment komen we een stel tegen die vertellen dat ze eigenlijk de Peak trail wilden lopen, maar daar is het stervensdruk. Ah, dus daar lopen die drommen mensen. Ook waait het daar boven heel hard. ‘It’s brutal up there!’, zegt de dame.

Na nog even kletsen gaan we weer verder, maar het vuur is er een beetje uit. We kijken naar de tijd en schatten de afstand die we nog moeten afleggen. Lopen we door, dan wordt het een latertje. Aangezien we niet voldoende eten bij ons hebben, besluiten we om te draaien en terug te gaan naar beneden.

We beginnen aan de hike naar beneden. Dat gaat een stuk sneller dan de weg naar boven. Alhoewel ook dit weer een aanslag op de knieën is. Na ongeveer een uurtje komen we weer aan bij de parkeerplaats. De schoenen worden verruild voor de flipflops, we drinken vooral nog wat en gaan dan op zoek naar een picknickplaats.
Die vinden we een paar kilometer verderop. Monique stapt uit en zegt meteen dat ze het eten wel zal pakken. Het is te koud om buiten te zitten. Dus we fixen snel een broodje en eten dat in de auto op.

Daarna rijden we de scenic drive weer op. We stoppen op verschillende plekken. En zien de totale verwoesting van de Dixie brand van 2021. Het is treurig om te zien hoeveel schade het heeft toegebracht.

Voordat we het weten, rijden we via de Zuidwest kant het park uit. Dat was niet de bedoeling.

We dachten een rondje te rijden, maar dat was fout gedacht.
Heel even denken we nog om het rondje terug te rijden, maar dat zou zonde van de tijd zijn. We gaan sowieso niet meer wandelen en morgen hebben we hier nog een dag.

We stellen de navigatie in en gaan op weg naar het huis. Onderweg val ik zowat in slaap en zet de auto aan de kant. Ook Monique heeft het zwaar, dus we blijven effe een kwartiertje staan. Dan pas zie ik dat we op 10 minuten van het huis zijn. Pfff… Als we bij het huis komen, gooien we snel wat cafeïne naar binnen en gaan bedenken wat we willen eten. We vinden dat we wel een pizza hebben verdiend, dus die halen we bij Firehouse Pizza!